De supermarkt mijd ik dus zoveel mogelijk, maar op zaterdag ben ik er meestal, even. Heeft te maken met iets wat alleen daar te krijgen is. Koop ik dan voor de hele week. De zaterdagochtend kent meer rituelen, dit is er een van.
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Opgeschud
In deze Boekenweek, die morgen alweer eindigt, reis ik rond met mijn nieuwe roman. Ik lees eruit voor en praat er met lezers over. Dat doe ik graag, het is eervol. Het is ook altijd de bedoeling dat ik vertel waar het boek over gaat en dat vind ik moeilijk. Ik weet het wel natuurlijk, maar kan het nauwelijks samenvatten. Heden en verleden liggen zo dicht bij elkaar dat het onzin is over vroeger te praten. Dáár schrijf ik onder meer over. Mensen maken weleens een wegwerpgebaar, terwijl ze zeggen: `Ach, dat is al zó lang geleden.’ Ik vind niets lang geleden, ik hoef maar over mijn schouder te kijken en ik zie mezelf op mijn eerste schooldag lopen: dadelijk leer ik mijn eerste woord schrijven, boom. Gisteren was het vijftig jaar geleden dat The Beatles hun eerste langspeelplaat opnamen, in één dag. Een meisje van een paar huizen verder had die plaat niet lang daarna in huis. Ik mocht er soms naar luisteren en zij keek naar me terwijl ik dat deed, niet omdat ze me bijzonder vond, maar ze wilde zien wat er met me gebeurde. En er gebeurde inderdaad van alles, maar daar had ik geen woorden voor, ik ben er nog steeds naar op zoek. Alles, álles begon te veranderen. De tijd waarin ik aan het opgroeien was, werd opgeschud. Pas het jaar daarop kocht ik mijn eerste single van The Beatles, I want to hold your hand, een paar weken zakgeld. De eerste langspeelplaat kon ik pas járen later aanschaffen. Gisteren draaide ik die weer. En ik knikte, zoals mijn buurmeisje van toen me moet hebben zien knikken. Het gebeurt weer.
Columns
-
-
Eergisteren, op verkiezingsdag, zat ik ‘s avonds laat in de auto en natuurlijk volgde ik via de autoradio de stand van het land dat steeds meer aan landschap wordt waarin je niet weet welke kant je op moet kijken. Overal is immers iets te zien dat je aandacht trekt. Heeft voor-... lees meer
-
Een zonnetje is net niet voldoende. Dat zeiden ze gisteren al vroeg op de radio: dat er een zonnetje zou zijn. De lente is begonnen, je moet zonder jas naar het stembureau kunnen lopen, met dat mooie lentelied van Anouk in je hoofd. Maar dus net niet.
-
Gisteren was ik niet vergeten dat het De Internationale Dag van het Geluk was. Stond zelfs in mijn agenda. Toen ik zondag de nieuwe week bestudeerde, zag ik het al en ik voelde lichte spanning, want wat te doen?
Ik las dat er bedrijven zijn die een medewerker in dienst hebb... lees meer -
Ja, wat wil ik van de gemeente? Wat wil de gemeente van mij? Heeft alles met elkaar te maken. Zelden was ik zo’n zwevende kiezer. Soms kijk ik mezelf na, terwijl ik zweef, het centrum van de stad uit, over de buitenwijken, over de weilanden en de bossen, en even voel ik het zach... lees meer
-
Regelmatig voel ik het voornemen wat zorgvuldiger `ergens in te gaan staan’ – die uitdrukking gebruik ik nooit, maar is er nu ineens, wat waarschijnlijk komt omdat ik iets aansnijd waarmee ik slecht uit de voeten kan.
-
Gisteren was het Wereld Slaapdag. Die is er altijd vlak voor het voorjaar, maar ik had het helaas te druk om in de dag op te gaan. Waar ik in mijn hoofd wel bij stilsta is dat het vandaag de laatste dag is van de Week van het Geld, een week die niet voor mij bedoeld is, maar voo... lees meer
-
Op het grote station van Utrecht sta ik voor het bord met de dienstregeling, het ouderwetse bord, dus met de grote gele plakkaten waarop vertrektijden en bestemmingen zijn gedrukt. In mijn agenda noteer ik er een paar voor straks. Kan ik ook wel onthouden, maar een notitie in mi... lees meer
-
Iedereen kent het: er komt iemand binnen en je wéét meteen dat er iets gaat gebeuren, iets vrolijks, iets storends, in ieder geval iets, de binnenkomer straalt het uit. Kan in een wachtkamer zijn, een rustige winkel, een kamer vol kalme verjaardagsvisite, een kleine theaterzaal.... lees meer
-
Bij de uitgang van de supermarkt staat een vrouw met een collectebus. Het is geen bus meer, maar een groot lichtgroen ding van kunststof, maar we blijven het een bus noemen. Ook daarom denk ik met weemoed terug aan de collectebus van niet zo lang geleden, van ijzer en een diepgr... lees meer
-
Nieuw dit jaar is dat ik nú al etiquette-experts lees over ons gedrag op de terrassen. O ja, schoot het door me heen, die zijn er binnenkort weer. Nog iets meer zon en iedereen zit er weer alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, als we geen winter en herfst achter de rug h... lees meer
-
Zaterdag zit ik aan de keukentafel in de kranten verdiept als er op het raam wordt geklopt, nogal dwingend. Naast de voordeur is een bel, twee om precies te zijn, en daar is iets mee, ik weet ook wat: soms doen ze niet wat voordeurbellen zouden moeten doen.
-
Komt er snel weer een Nationale Week Zonder Iets? De Nationale Week Zonder Vlees zit er bijna op en zal waarschijnlijk binnenkort geëvalueerd worden (door wie? En wat dan?).
Tijdens een troebele dagdroom stelde ik me voor dat ik ineens zitting had in de commissie die bepaal... lees meer -
Nog steeds gedraag ik me niet diep verwijtbaar in de Week Zonder Vlees. Alleen iedere dag een kop kippenbouillon. Had ik me normaal niet in me hoofd gehaald, maar ik ziek nog steeds een griepje uit en moet aansterken. Met dat laatste heb ik nauwelijks ervaring, maar weet alleen... lees meer
-
“Dat is dan 22,20. Heb je er misschien 2,20 bij. O ja, goed zo. Fantastisch. Uit de kunst. Dan geef ik u…” Dat soort tekstjes gaan we missen. Contant geld wordt ouderwets. We betalen alles pinnend, steeds meer. Begrijpelijk, maar ook jammer. Het hééft wat, in je zakken naar bilj... lees meer