Vorige week Francoise Hardy, eergisteren Anouk Aimée. De Dood heeft het in deze vroege zomer, die nog steeds geen zomer wil worden, gemunt om mysterieuze melancholie. Ze hebben veel gemeen, deze vrouwen, maar vooral dat. En ook hun tere trots.
De ingetogen stem van Francois... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Pelikaan
Vroege stille ochtenden zijn me dierbaar. Mijmermomenten waarin ik graag verdwaal, terwijl ik door de buurt loop en nauwelijks mensen zie. Nu dringt zich ineens een verandering op. Komt door iets kleins wat niet klein is. Op het trottoir naast het fietsbed ligt een roze pelikaan. Geen echte, het is wat veel mensen `een knuffel’ noemen. Woord van niks, een te snelle en ook te makkelijke samenvatting van een innige, broze, niet te delen beleving. Ik kijk weleens naar pelikanen, in de dierentuin, en deze lijkt er niet echt op. Het is er een nogal kleine en smalle variant van. Een tochtstrip voor een kattenluik. Doet er allemaal niet toe, de pelikaan valt me op en ik weet ook waarom. De functie ervan is zichtbaar. Hij ziet er warm uit, misschien niet zo lang geleden ontsnapt uit een vluchtige kinderomhelzing. Terwijl ik ernaar kijk, meen ik hem ook te ruiken, een zachte, tere geur. Duidelijk, deze pelikaan heeft zich van iemand losgemaakt. Op het fietspad dus: de peuter of de kleuter zat waarschijnlijk achterop, er was enige haast of iets anders ontregelends aan de hand, het is hoe dan ook niet meteen opgemerkt dat de dunne pelikaan ineens een eigen leven kreeg op dit vroege uur. Wat te doen? Misschien is er ergens verdriet aan het ontstaan? Ik kan de pelikaan meenemen, maar weet niet hoe ik de vondst openbaar moet maken. Een advertentie is wat veel, meen ik. Het beste is hem te laten liggen. Misschien keert de eigenaar straks zoekend terug. Ik denk aan mezelf, bijna zestig jaar geleden. Ik ken de paniek.
Columns
-
-
Mijn vader schreef altijd zijn naam in een boek dat hij kocht of kreeg. En de datum. Toen ik gisteren hoorde dat Jan Cremer was overleden, pakte ik uiteraard Ik Jan Cremer uit mijn boekenkast. Zijn exemplaar.
4 november 1964 staat er voorin, zijn verjaardag, hij w... lees meer -
Voorspelbaarheid kan geruststellend, zelfs troostrijk zijn, maar ook verzet oproepen dat zich moeizaam laat kalmeren.
Op het station sta ik na te denken over volstrekt ontregeld treinverkeer. Ik probeer daar niets van te vinden, maar wil toch graag op mijn bestemming arrive... lees meer -
Er is een nieuw woord aan me toegevoegd. Zou het best graag uit mijn hoofd willen krijgen, maar dat lukt niet. Hier komt het: besefmomentje.
Ik hoorde het zondag na de wedstrijd van Nederland tegen Polen. Er was een kort gesprek met doelman Bart Verbruggen die voor het eers... lees meer -
Is het een uitstekende eigenschap als je van nature optimistisch bent? Denk het wel. Kan het inspirerend zijn? Vast en zeker. Is het reëel? Weet ik niet.
-
Paar dingen weten we niet zeker. Of Geert Wilders met de andere formatiepartners overlegt wie hij naar voren schuift. Als dat zo is kunnen we ons afvragen waarom er gebeurt wat er gebeurt. Ook is het niet duidelijk hoe het precies zit met het politieke spel dat hij speelt. Kan i... lees meer
-
Films die zich in Parijs afspelen, hebben altijd mijn belangstelling. Hoeft niet eens een goede film te zijn. Als het verhaal me niet interesseert of slecht wordt verteld, dwaal ik lekker door de straten die ik zie, ga zo nu en dan een bar binnen of neem op een bankje plaats in... lees meer
-
Weten we nog dat we bang waren dat Mona Keijzer premier zou worden? Ik zeg nu wel `we’, maar dat komt doordat we in een voetbalperiode zitten en dan heb je het al snel over `we’. We waren natuurlijk niet allemaal bang. In mijn omgeving wel. Bang is trouwens een te groot woord: b... lees meer
-
Iedereen kent het: de wekker gaat, je opent met tegenzin je ogen en denkt op hetzelfde moment aan alles wat er die dag moet gebeuren. Zelf kan ik me vaak op veel verheugen, ik houd van mijn werk, maar er zijn ook bezigheden die we `karweitjes’ noemen (alsof het verkleinwoord hel... lees meer
-
Wanneer ben je een gewone jongen? Je hoort het dikwijls: “Hij is een gewone jongen gebleven.” Bijvoorbeeld een enorm geslaagd zakenman, vier landhuizen in zonnige landen, eigenaar van een voetbalclub, een kolossaal jacht in de haven van Nice en aan iedere arm een betoverend mooi... lees meer
-
Ergens moet een korte, zeer korte film zijn waarin te zien is hoe ik aan het vechten ben, fysiek, met een studente van de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Op haar verzoek. De film maakte deel uit van een `performance project’ voor haar eindexamen.
Jaar of vijftien gel... lees meer -
Ondersteboven raakte ik er niet van, maar ineens besefte ik dat ik nog nooit een cursus heb gevolgd, ook niet schriftelijk. Waarschijnlijk omdat ik het te druk had met van alles waarvoor geen cursus nodig was.
Ik wéét dat er cursussen zijn die mijn leven makkelijker hadden... lees meer -
Een fascinerende beroepsgroep is die van de adviseurs. De consultancybureaus. Het gaat niet goed binnen een bedrijf of instelling, hup, er wordt een adviseur in de arm genomen, een man of vrouw die met wakkere oogopslag, kordate tred en een laptop onder de arm de werkvloer betre... lees meer
-
Tijdje geen televisie gekeken, gisteren wel en toen zag ik twee reclamefilmpjes van supermarkten die onze oranjekoorts moeten verhogen. Voor wie, zoals ik, niet van de kleur oranje houdt, vallen ze niet mee, ook omdat ze erg vol zijn: er gebeurt te veel, er is te veel te zien. O... lees meer
-
Vriend van me zegt dat hij de rest van de week vrij neemt. Als iemand zoiets zegt, is het vaag de bedoeling dat je dan vraagt wat hij gaat doen. Vraag ik. Hij heeft ook zin in die vraag, want hij antwoordt vol vrolijke daadkracht: “Lekker klussen.”Dat zijn woorden die ik nooit u... lees meer