Geen enkel detail is alleen maar een detail. Ik zag een foto van 40 jaar geleden: Joop Zoetemelk wint de Tour de France. Hij rijdt door Parijs. Andere renners ook, maar toch vooral Joop Zoetemelk. Er zijn uiteraard veel toeschouwers. Sommige mensen die achteraan staan, hebben een periscoop. Daar gaat het me even om, om dat ding. Geen periscoop die uit onderzeeërs steekt, nee, zo’n kartonnen smalle doos, langwerpig, beetje amateuristisch ogend.
De dierentuin is weer open, maar alleen voor leden. Zo heet dat als je een abonnement hebt, je bent lid. Lid zijn van een dierentuin kan een Vaste Waarde in je leven zijn! Toen ik erheen ging, kon ik toch niet naar binnen. Reserveren. Tijdslot. Dat soort woorden die helemaal niet bij een dierentuin horen, ook niet bij een lid ervan.
In een interview op radio of televisie over de gevolgen van de crisis, komt de laatste vaak een glazen bol ter sprake: “Wat er volgende week gebeurt, geen idee. Ik heb geen glazen bol. Misschien moeten we dan wel de noodklok luiden.” We snappen precies wat er bedoeld wordt, en het is ernstig, maar wanneer hoorden we voor het laatst een noodklok in het echt? Woord uit een andere tijd, net als het verschijnsel `glazen bol’.
Of het woord blijvend is, weten we nog niet, maar nu is het in ieder geval binnen getuimeld: dashboard. Staat voor beleid. Op een dashboard kun je zien wat er aan de hand is en dan een beslissing nemen die op dat moment vereist wordt. Grappig dat zo’n woord er ineens is, terwijl je toch hoopt dat mensen die beleid bepalen, altijd zo’n dashboard hebben. Niet alleen zij, nee, wij allemaal!
De persconferentie van vanavond zal verhelderend zijn, maar waarschijnlijk beginnen we op 1 juni aan het Nieuwe Normaal. Zitten we nog een beetje met aanstaande donderdag. Een straatenquête zou kunnen duidelijk maken dat maar weinig mensen een idee hebben over welke hemelvaart het op Hemelvaartsdag gaat, maar we willen die dag wel op volle kracht vieren en naar buiten, alsjeblieft naar buiten.
Zaterdagochtend hoorde ik op de radio een zorgelijk gesprek over mondkapjes. Als je van plan bent een partijtje te kopen, moet je je eerst sterk oriënteren. Zit veel kaf tussen het koren. Anders gezegd: we worden snel bedonderd. Denk je dat je kwaliteit ombindt, kun je het net zo goed niet doen.
We mogen paar dingen niet en velen van ons beginnen daar bezwaar tegen te krijgen. Nou ja, paar dingen – misschien is dat te luchtig gezegd. We moeten in ieder geval gehoorzamen en soms is dat lastig, gehoorzaam zijn. Het zit bijvoorbeeld niet zo in mijn aard, maar ik zie er geen heil in moeilijk te doen over beperkingen, ook omdat er veel, véél te veel misschien, onduidelijk is. Het kan onacceptabel zijn als je hier met drie personen rond en op een bankje in het park zit, en dan een bekeuring krijgt, terwijl het elders geen punt is.
Gisteren las ik in deze krant een artikel waarboven stond: Zo houd je samen – nog een beetje- leuk contact. Hoewel ik altijd tot voorzichtigheid maan wanneer het woord `leuk’ de kop opsteekt, wil ik over `leuk’ contact geen grapjes maken. Ook niet als dat contact nog maar een beetje leuk is. Het is een ernstige zaak. Het artikel handelt over het missen van collega’s. Thuiswerken is prima, maar wat doe je als je behoefte hebt aan wat in het artikel heet: een gezellig kletspraatje?
De mondhygiëniste bij wie ik paar keer per jaar kwam, is ver weg aan een ander leven begonnen. Ze is vervangen door een man bij wie ik gisteren voor de tweede keer was, is een grote, vriendelijke mondhygiënist met een hygiënisch kaal hoofd, introvert, en een uitstekende muzikale smaak, wat je van zijn voorgangster niet kon zeggen. Maar zij had weer twee blauwe vogeltjes op de binnenkant van haar bovenarm laten tatoeëren. Daar keek je naar als ze met je bezig was. Je kon er ook een beetje bij weg dromen.
Altijd voel ik lichte wanhoop als ik weinig snap van informatie die wel voor mij bestemd is. Lichte wanhoop, zeg ik, dus niet echt erg, maar toch. Gisteren op de radio was er in het nieuws een bericht over restaurants die op 1 juni weer open mogen. Er werd net gedaan of het ook zo wás, maar volgens mij is het nog afwachten. Het ging over het aantal personen aan een tafel. Mochten er twee zijn of vier, behalve als je familie was, dan maakte het niets uit. Zoiets. En natuurlijk bij de ingang handen ontsmetten.
