Vrijdag knipte ik uit deze krant een bericht over de trein naar Zwolle die in de late avond urenlang stilstond in de buurt van Wychen. Het licht was ook uitgevallen. Airco idem dito. De toiletten liepen over en begonnen te stinken. Een woordvoerster van de NS zegt: `Dit mag niet gebeuren.’ Gelukkig een helder standpunt. Waarom knip ik zo’n bericht uit? Ik stop het in mijn binnenzak, want ik heb het graag bij de hand.
Verbazingwekkend grafiekje over winkeldiefstal: Nederland staat op de tweede plaats. Onder Mexico. Helemaal onderaan: Noorwegen. Maar ja, in Noorwegen gebeurt helemaal niets. De Noren hebben hun handen vol aan introvert te zijn, denken verdere nergens anders aanen als ze toevallig in een winkel zijn, hebben ze dat niet eens in de gaten. Paar jaar geleden zag ik een man uit Albert Heijn rennen. Een zware man met lang, grijs haar. Hij werd achtervolgd door een medewerker van de supermarkt. Dat was een kwieke jongen, maar toch wist de man te ontkomen.
Als prinses Laurentien spreekt, ga ik altijd wat rechter zitten. Niemand praat zo deftig als zij. Haar schoonmoeder kan er ook wat van, maar bij haar is het natuurlijker. Toen prinses Laurentien nog Petra heette en besloot dat die naam te huiselijk was voor een prinses, ging ze ook anders praten. Zoals prinsessen in slechte toneelstukken. Wanneer ze haar eigen naam had gehandhaafd – prinses Petra, wat klinkt dat lekker fris – was er waarschijnlijk niets aan de hand geweest.
In het ziekenhuis waar ik zo nu en dan kom, als patiënt, als ziekenbezoeker, in beide gevallen als mens, staan bij de ingang een stuk of tien blauwe rolstoelen, bedoeld voor hen die slecht ter been zijn. Ze zijn blauw van kleur (het blauw van de zee in de zomer) en zien er aantrekkelijk uit. Ook als je niet slecht ter been bent, krijg je zin er even in te gaan zitten en een rondje door het ziekenhuis te rauzen. Dat het snel kan, is ook aan de stoelen te zien. Ze hebben een lichte uitstraling. Aan de achterkant is een stok bevestigd die omhoog wijst.
De twee pandaberen die we van China te leen hebben, heten Wu Wen en Xin Ya. Dat is op een persconferentie bekendgemaakt. Ik houd erg van het woord `persconferentie’ als het gaat om dit soort kwesties. Ze zijn dus te zien in het Ouwehands Dierenpark in Rhenen. Ik heb weleens in een dierentuin in het buitenland een pandabeer gezien, misschien zelfs wel twee, maar we hoeven niet te rekenen op grappige vertoningen. Daarvoor gaan de meeste mensen toch naar een dierentuin, in de hoop dat de dieren iets koddigs laten zien. Een pandabeer doet dat niet.
Wat ik niet wist, was dat ons zieke koningin vorige week vervángen moest worden. In China dus. Blijkbaar werd er tijdens dat staatsbezoek op een koning én een koningin gerekend, maar de koningin was er maar even bij. We weten allemaal wat haar mankeerde. Als ik koningin was zou ik dat lastig vinden, maar ja, als je vaag doet over de ziekte, gaat iedereen speculeren en dan krijg je weer de raarste geruchten. Zo gaat dat nu eenmaal met majesteiten. Zij doen niet vreemd, dat doen de onderdanen. Ik heb dat staatsbezoek niet zo gevolgd.
Wat ik zeer Hollandse woorden vind: het moet niet veel gekker worden. In de tijd waarin ik opgroeide was iets al gauw gek: `Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.’ Zoiets neem je levenslang mee. Daarom kan veel me niet gek genoeg zijn, maar soms denk ik toch `Het moet niet veel gekker worden’. Ik merk dat ik dat doe wanneer er iets verdwijnt waarvan je je afvraagt waarom het moet verdwijnen. Kleine postkantoren bijvoorbeeld. Vuurrode brievenbussen. Postbodes met een pet op.
Nog even over vlees, want het gaat er de laatste dagen steeds over. En als je het woord `vlees’ vaak ziet staan, krijgt het iets, ja wat? Het wordt dan een kwestie van kauwen. Ik las dat vlees waarop je lang moet kauwen, weer populair wordt. Vooral in de toprestaurants. Houd ik niet van, lang op vlees kauwen. Dan ga ik er te sterk over nadenken, over het vlees dus.
Niets te klagen over de herfst dit jaar. We krijgen de prachtigste kleuren cadeau. In de fitnessclub zit ik op zo’n fitnessclubfiets en zie dat ik een kilometer of tien heb afgelegd. Waarom doe ik dat niet buiten, door de herfst? Voor het huis heb ik een fiets staan waarmee dat kan. Waarom ben ik binnen en houd ik een schermpje in de gaten waarop staat hoe hard ik ga? De coach komt vragen of alles goed is, want `je ziet eruit alsof je wéér behoorlijk nadenkt’. Ik zeg dat ik dat ook doe.
Met zout is ook iets aan de hand. Er worden getallen gepubliceerd die onze waakzaamheid mobiliseren. Dit soort informatie moet ik gedoseerd verwerken, anders durf ik niets meer tot me te nemen, behalve volstrekt onbespoten vruchten en water dat ik eerst heb gekookt en daarna in een geïsoleerde ruimte heb laten afkoelen. Van wat zout met ons kan doen, weten we heus wel. Met vlees is dat ook zo. Laten we het maar even over vlees hebben, want deze dagen kijken we elkaar soms met grote wanhopige ogen aan. Geen rookworst meer? Geen hotdog meer op een kille namiddag?
