Er is een boek verschenen dat `Verborgen vrienden’ heet. Gaat over volwassenen die nog steeds een knuffeldier hebben. Ook een paar kinderen, maar vooral volwassen. Is blijkbaar moeilijk, zelfs een soort taboe. Die volwassenen nemen het knuffeldier mee naar bed en daar voelen ze enige schaamte over. Ik heb nu twee keer het woord `knuffeldier’ gebruikt en ik merk dat ik het lastig vind. Komt door het voorvoegsel `knuffel’. Zorgt voor uitslag.
Een steeds vaker voorkomend probleem is het tegenkomen van mensen van wie ik denk: liever niet. Ligt vooral aan mij, niet meteen aan die mensen. Ik word steeds gevoeliger voor veel te veel en daaraan moet ik iets doen, maar ik weet niet wat. De situatie vind ik nog net niet ernstig genoeg om me bij een hulpverlenende instantie aan te melden. Voorlopig is vooral waakzaamheid geboden, bijvoorbeeld even om me heen kijken voorat ik de straat op ga.
Iedereen gun ik een triomftocht. Donderdagavond liep Ard van der Steur opgetogen over het Binnenhof, door het journaal en actualiteitenprogramma’s. Hij werd de nieuwe minister van Justitie, iedereen wist dat, maar hij moest officieel nog zeggen dat hij van niets wist. Dat deed hij niet handig, maar ook dat hoort bij het spel.
Pakkerd – dat woord hoor ik niet zo vaak meer. Vroeger wel en dan schrok ik er altijd even van, in bijvoorbeeld oproepen als: `Geef tante Boebie eens een lekker pakkerd.’ En dan zag je de betreffende tante zitten, aan de andere kant van de kamer, een grote hoeveelheid tante. Ze keek naar je terwijl je haar naderde. Dat was een manier van kijken die je niet prettig vond. Ze draaide een van haar wangen naar je toe. Je kreeg de indruk dat die wang een beetje bewoog, zeker aan de onderkant, een lichte trilling.
Stel dat de politie een berucht fietsendief wil vangen, de Koning der Fietsendieven. Ze weten wie het is, maar het lukt maar niet hem op heterdaad te betrappen, want daarvoor is hij een veel te lepe jongen. Hij heeft het niet voor niets zo ver geschopt in zijn branche. De politie besluit een lokfiets in te zetten, een niet al te zwaar exemplaar dat ze tegen een boom in de buurt van zijn huis laten leunen. Met maar één slot. Dat slot is weliswaar op slot, maar fietsen met maar één slot vragen erom gestolen te worden.
Zaterdag las ik een interview met tv-presentator Hans Goedkoop waarin hij onder meer zegt dat hij het belang van genieten overschat vindt. Genieten hoeft wat hem betreft altijd maar even, daarna ga je weer aan het werk. Terwijl ik dat las, voelde ik mezelf instemmend knikken. Ik geniet vaak, maar dat overkomt me, ik zoek het niet op. Vroeger was ik er zelfs een beetje bang voor. Gingen we op schoolreisje, zei mijn moeder: `Wel genieten, hoor.’ Dat bedoelde ze goed, maar mijn rugzakje werd door die opdracht meteen zwaarder.
Omdat het Boekenweek is, werd er de afgelopen dagen iedere avond laat een kort programma (minuut of acht) uitgezonden dat `Iedereen schrijft’ heette. Een montere titel die ook iets ontmoedigends heeft, want waarom zou je doen wat iedereen doet? Opzet was simpel: uit een schrijfwedstrijd kwamen vijf winnaars en die gingen, individueel, bij een schrijver op bezoek en die zei iets over wat hij of zij geschreven had. Ik deed ook mee en mocht de winnaar van de vijf winnaars ontvangen, een leuke jonge vrouw.
Inmiddels zijn we er gewend aan geraakt dat filmopnamen de tijd in onze straat ruim zeventig jaar hebben teruggezet, een Duitse film over Anne Frank. Sinds maandag ziet het leven er hier anders uit. De Tweede Wereldoorlog is nog niet afgelopen. Voor sommige vooral oudere bewoners kan dat lastig zijn, maar de medewerkers van de film zijn zo vriendelijk dat iedereen er echt van doordrongen is dat het `maar film’ is. Voor huizen met een te moderne uitstraling hangt camouflerend wasgoed van vroeger, waarbij vooral ruime onderbroeken opvallen.
Vaak ben ik bang dat ik iets niet begrijp wat ik wel zou móeten begrijpen. Kan liggen aan de wereld die steeds gecompliceerder wordt, maar ook aan mezelf. Ik houd rekening met dat laatste. Toen Fred Teeven maandag zijn aftreden bekendmaakte en nijdig tussen haakjes zei dat de deal met crimineel Cees H. deugde, voelde ik vaag dat ik misschien vol begrip moest knikken: natuurlijk klopt die deal, want de staatssecretaris zegt het, ook al is hij geen staatssecretaris meer. Sindsdien denk ik soms na over die deal.
