Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

De Gelderlander

Cliché

Natuurlijk had mijn column gisteren over de aanslag in Parijs moeten gaan. Toen ik woensdag het verbijsterende nieuws op de radio hoorde, bleef ik nog even luisteren, maar daarna moest ik de deur uit en kwam pas ’s avonds laat thuis. Ik zette de televisie aan en zag het hoofd van Hans van Baalen die dingen zei die we zelf ook wel konden bedenken, maar dat is bij een ramp altijd aan de hand in omroepland: iedereen is nogal in de war en alles wordt met plakband haastig met elkaar verbonden. Deskundigen tuimelen over deskundigen heen.

Schrijnend

Gisterochtend vroeg ik me af hoe het zit met mijn blij zijn. Wanneer weet ik: ik ben blij? Soms zeg ik tegen iemand `Blij je te zien’, maar ben ik dan ook blij? Ik bedoel: is het een ander moment dan het moment daarvoor? Misschien moet de vraag nog concreter zijn: wat is blij? Waarom hield me dit gisterochtend bezig? Ik zette de radio aan en belandde in een gesprek met iemand die hoog was in webwinkels. De kwestie was: pakjes die voor 5 december waren besteld maar niet op of voor die dag arriveerden. Maand geleden dus.

Ruimte

Ineens hoor ik gierende remmen en staat er een politieauto schuin voor me. Ik zit op de fiets en uiteraard rem ik ook, want ik voel dat de overheid en ik ergens contact over moeten hebben. Razendsnel ren ik in gedachten door mijn leven van het afgelopen uur, want daarvoor zat ik thuis achter mijn bureau en daar deed ik niets wat het daglicht niet kon verdragen. (Lang geleden dat ik dat over het daglicht opschreef!) In de politieauto zitten twee agenten. Een van hen opent het raam en kijk me berispend aan.

Inrichting

Ook in mijn omgeving hoor ik soms met vertedering spreken over het televisieprogramma Boer Zoekt Vrouw. Ik probeer dat te begrijpen, maar daar slaag ik niet in. Als ik kijk voel ik een mengeling van ongeduld en irritatie en omdat ik daar geen probleem van wil maken, ga ik iets anders doen. Wel vind ik het jammer dat ik geen aansluiting voel bij het enthousiasme, maar misschien komt dat doordat ik de essentie van de problematiek niet snap. Die problematiek begint bij de boer. Daar is iets mee aan de hand wat niet speelt bij bijvoorbeeld een loodgieter of longarts.

Litteken

Toen ik nog drie keer per week hardliep, deed ik dat het liefst zo ongezien mogelijk. Het leek me immers geen gezicht. Misschien moest je dat soort schaamte voorbij zijn, maar dat lukte me niet. Ik ging in alle vroegte, gehuld in onthutsende sportkleding, de buitenlucht in, ook omdat ik het graag zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben. Ik rende ongeveer acht kilometer, eerst in de bebouwde kom, dan door de vrije natuur en uiteraard weer door de bebouwde kom terug naar mijn huis.

Litteken

Toen ik nog drie keer per week hardliep, deed ik dat het liefst zo ongezien mogelijk. Het leek me immers geen gezicht. Misschien moest je dat soort schaamte voorbij zijn, maar dat lukte me niet. Ik ging in alle vroegte, gehuld in onthutsende sportkleding, de buitenlucht in, ook omdat ik het graag zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben. Ik rende ongeveer acht kilometer, eerst in de bebouwde kom, dan door de vrije natuur en uiteraard weer door de bebouwde kom terug naar mijn huis.

IJsmuts

Nieuwjaarsdag mag van mij altijd snel voorbij zijn. Het is een raar soort `tussendag’ die energie absorbeert zonder dat die energie in iets omgezet wordt. Toen ik niet al te laat wakker werd, had ik meteen behoefte aan een standpunt, geen groot standpunt, maar een kleintje. Ik dacht: ik ga dadelijk niet raar mee zitten klappen met de Radetzkymars en ook niet veel te lang naar de schans in Garmisch Partenkirchen staren, En zeker niet naar de nieuwjaarsreceptie in het stamcafé, waarbij `het woord `receptie’ in geen enkel opzicht smaakvol de lading denkt.

Scheren

Het is altijd hetzelfde op de laatste dag van het jaar. Dan ga ik dus telkens ontzettend serieus beseffen dat ik iets voor het laatst doe, in dit jaar waarvan bijna geen spat meer over is. Zojuist voor het laatst geschoren. Ik noem maar wat. Ik denk daar iets bij, terwijl ik die gedachten geen duidelijke richting kan geven. In een fase van mijn leven die ver achter me ligt – jaren zeventig van de vorige eeuw  – was er vaak een`evaluatie’, zo vaak dat ik er een hekel aan kreeg. Ook aan het woord. Kort daarna kwam ik in omstandigheden waarin ik het niet meer hoorde.

Wensen

Er hangt ook iets zwaars in deze dagen. Ik heb het nu niet over de melancholie die bij het einde van het jaar hoort, want iedereen zal een geheel eigen vorm hebben gevonden daarmee leefbaar om te gaan. Nee, het gaat hier weer over sociale vaardigheden die zich schraal kunnen manifesteren. Ik doel op ons wensgedrag, om het zo maar eens te noemen. Je komt mensen tegen, vrienden, vage bekenden, die je eind van de week of volgende week weer zult zien. Normaal is dat geen punt, maar nu moet je iets zéggen.

Service

Vrijdagavond waarschuwde de NS op mijn telefoontje: `Morgen zaterdag 27/12 rijdt NS een aangepaste dienstregeling vanwege de verwachte sneeuw.’ Ook al hoefde ik niet met de trein, toch handig te weten. Bovendien voelde ik opluchting. Toen er vorige winter even sprake was van natte sneeuw en ik in Maastricht in de trein stapte, was ik een werkdag later thuis. Ik overdrijf, maar dat doet de NS ook met die aangepaste dienstregeling. Een aangepaste dienstregeling wil meestal zeggen dat er géén dienstregeling is.

Pagina's