Altijd denk ik vandaag nog: Dag van de Arbeid. Lang geleden dat ik er iets aan heb gedaan. Ja, halverwege de jaren zeventig, toen ik nog in Nijmegen woonde. In een somber gebouw dat Het Kolpinghuis heette, nog steeds trouwens, toen vooral een danscentrum voor alleenstaanden, was een bijeenkomt waarvan ik me niets herinner, behalve dat aan het einde De Internationale werd gezongen. Met harde stemmen. Dat vond ik nogal wat, dat lied: `Ontwaakt, verworpen der aarde / Ontwaakt, verdoemden in hongers sfeer’.
Zelf krijg ik nooit meer een tik op de vingers. Ben daarom vergeten hoe het voelt. Toen ik me in mijn kinderjaren oriënteerde op de wereld, kwam er weleens een, maar dat is inmiddels al een tijdje terug. Ik léés er wel over. Dat bijvoorbeeld de Belastingdienst een tik op de vingers heeft gekregen van de Raad van State. Gaat over de kinderopvangtoeslag.
Er zijn bewegingen waarover je niet te lang moet nadenken, want dan stagneert er iets. Bijvoorbeeld als we iemand begroeten of afscheid nemen. Je gaat een hand geven, maar hoe regisseer je de hand en dus ook min of meer de arm. Breng je je hand naar die van de ander toe of laat je je hand afwachten wat er gebeurt? Oké, de handen hebben elkaar even vast, leg je je andere hand er dan op, om het gebaar vertrouwd te maken?
Iedereen zal het weleens hebben, dat je denkt: waar ben ik in ‘s hemelsnaam mee bezig? Het is niet altijd zo dat die vraag wijst op een probleem, maar kan nuttig zijn er een antwoord op te hebben. Dan stel je je bijvoorbeeld voor dat je het moet uitleggen aan iemand die van niets weet. Dat helpt. Je hebt ergens woorden voor en meestal is dat al in belangrijke mate de oplossing voor een probleem dat misschien geen probleem is, maar zou kúnnen zijn. De Nederlandse taal heeft immers niet voor niets de uitdrukking `ergens woorden voor vinden’.
“Wat kunnen ze tegenwoordig toch veel, jongen.” Mijn moeder zei het vaak, de laatste jaren van haar leven steeds vaker. Ze zei het altijd met trotse blijdschap. Ze maakte immers deel uit van een tijd met veel vooruitgang en steeds meer mogelijkheden. Soms was ze ook licht verbijsterd, bijvoorbeeld toen ze naast me in de auto zat en ik de pas aangeschafte tomtom aanzette. Of veel en veel eerder: de afstandsbediening voor de televisie of toen ik voor het eerst met een mobiele telefoon thuiskwam.
In de wachtkamer van de tandartsengroep (beetje dreigend woord) wacht ik niet op de tandarts, maar op de mondhygiëniste. Het duurt daar nooit lang, maar toch blader ik gretig door de oude tijdschriften. Op een ervan, ik geloof de Linda, staat op de voorkant dat Roxeanne Hazes graag mannen met borstharen wil. Of ze graag ziet. Weet niet meer hoe het precies zat, maar het was iets met borstharen. En Roxeanne Hazes dus.
Nooit te snel denken: wat raar. Niet oordelen over iets wat je niet begrijpt, want hoe kún je daarover oordelen, dat kan toch alleen over wat je wél begrijpt. Gisteren dacht ik weer sterk aan mijn opvoeding. Mijn ouders zeiden dat soort dingen vaak tegen me. Lange tijd waaiden die zacht om je heen, maar langzamerhand voegden ze zich toch in je gedachten over het leven, je eigen leven, de levens van anderen.
Gesprekstechniek waarvan ik niet houd, is het zinnetje: “Zeg, hierover gaan het nu toch niet hebben?” Vraag is gelukkig niet prominent aanwezig in mijn leven, maar ik ben niet optimistisch als ik aan vandaag denk: verven van de eieren. Dat is de kwestie.
In mijn directe omgeving leest niemand Libelle. Ik geloof niet uit principe, maar men komt er niet toe. Daarom kan ik het ook niet hebben over de 85steverjaardag van het tijdschrift dat het nog steeds goed doet, beter dan Margriet. Ik las vorige week een interview met de hoofdredacteur van Libelle, Hilmar Mulder, en die zei dat de Libelle-lezer iets vlotter is dan die van Margriet. Zelf houd ik van vlot. De laatste keer dat ik een nummer onder ogen kreeg, is misschien wel 15 jaar geleden. Ik kreeg het toegestuurd, omdat er een kort verhaal van me in stond.
