Sommige woorden vind ik telkens opnieuw irritant. Nou ja, wat ze betekenen, de woorden zelf kunnen daar weinig aan doen. Keuzestress bijvoorbeeld. Het grootste gedeelte van mijn leven bestond deze vorm van stress niet. Waren er dan minder keuzes mogelijk? Of lieten we ons niet zo snel opjagen, want dat is het natuurlijk. Je wilt een halfje volkoren kopen (licht volkoren) en dan zegt de vrouw achter de toonbank dat ze ook oerbakkersbruin heeft met Bulgaarse zemelen: “Even lekker. Moet u eens proberen.”
“Rechts heeft voorrang.” Als ik de supermarkt binnenloop, bots ik bijna tegen een man op. Hij zet een stap terug en dan zegt hij het: “Rechts heeft voorrang.” Zijn stem zingt een beetje. Hij heeft een zeer geblokt overhemd aan en een fiere grijze kuif, ergens in de vijftig. Ik ben een groot voorstander van vriendelijkheid, vriendelijkheid als houding, als manier van doen, het moet ook weer niet een al te dwingende manifestatie zijn. Je ziet het meteen als dat het geval is. Omgangsvormen moeten niet te zwaar opgetuigd zijn, maar mooi licht.
De spanning was zo groot dat het me eergisteren niet eens lukte eraan terug te denken. De dag van de uitslag van je eindexamen! Niet de uitreiking van het diploma, nee, dat was een feestelijke formaliteit. De middag van het telefoontje!
Ravotten – dat woord schoot me gisterochtend te binnen toen ik hoorde dat het Nationale Buitenspeeldag was. Voor kinderen dus. Op de radio kwam ik vroeg terecht in een discussie over dat buitenspelen. Het ging uiteraard over die spelletjes die games heten, en die kinderen binnenhouden. En over het nut van scouting, `spannende dingen doen in een veilige omgeving’.
Een beroep waarvan ik nog nooit gehoord heb, is flirtcoach. Ik stuitte erop een verslag van een bijeenkomst van de Forum voor Democratie-jongerenbeweging. Die kwam afgelopen weekend bijeen. De flirtcoach, Tom Gorny, gaf een lezing over daten. Daten heette nog niet zo lang geleden een afspraakje hebben of maken. Verkleinwoord van afspraak dus en een afspraak was iets anders dan een afspraakje. Een afspraakje had iets romantisch en lichts. Daten klinkt meteen zo dwingend.
Wanneer ik mijn stokoude, stoere auto voor het huis op slot doe, stapt er uit de tomaatkleurige auto naast me een vrouw uit. Het is zo’n parmantige huurauto van Greenwheels. De vrouw zegt: “Thomas, mag je wat vragen?” Ik ken haar niet, zij mij dus wel. Ze is wat zo makkelijk heet, een aangename verschijning, met glittertjes op haar kleding. Ik zeg “Natuurlijk” en voel vaag De Man Van De Wereld in me wakker worden. Die leidt al enige tijd een sluimerend bestaan, ook omdat ik een paar weken weg ben geweest en een groot deel van de dagen in stilte doorbracht.
Al dagen lezen we van alles over het nieuwe omroepplan. Het blijkt geen officiële informatie te zijn, maar uitgelekte. Is iets van de laatste jaren: we mogen iets eigenlijk niet weten, maar het is toch beter van wel. Dan lekt er dus wat uit. Het zijn grote stukken die er over dat uitgelekte omroepplan verschijnen. Telkens probeer ik ze te lezen, maar het lukt me nauwelijks, terwijl ik wel kan volgen wat er staat. Het is allemaal te saai voor woorden, dat is het, daarom lekken die woorden langs me heen.
Kan prettig zijn dat je ineens weet hoe iets heet. Paar jaar geleden behandelde ik hier het woord `beurtbalkje’ dat ik niet kende, terwijl ik wel wist wat het was: een vinnig stukje hout of karton dat je tussen jouw boodschappen en die van een ander plaatst, op de lopende band bij de kassa in de supermarkt. Ik schrijf het hier voor de tweede keer op, ik heb het nog nooit uitgesproken. Dat laatste zal niet gelden voor een ander woord dat ik niet kende.
Sommige problemen verdienen een klein compliment. Dat zijn de problemen waarin een zeker schoonheid schuilt. Het kan zijn dat je eerst even aandachtig moet nadenken voordat je die schoonheid ziet, maar aandachtig nadenken kan nooit kwaad, en dát heeft ook weer te maken met de schoonheid van het kleine probleem dat al een dag op mijn bureau ligt. Het gaat over de kwestie zittend plassen of niet, staand dus. Voor mannen. De vraag is of jongetjes op de basisschool het al moeten doen.
Weer een stichting waarvan ik in de houding ga staan: Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid. Als van daaruit iets naar buiten komt, is waakzaamheid geboden. De Stichting voorspelt een toename van het aantal gewonden in het verkeer en daar zijn meer fietsers bij dan nog niet zo lang geleden. Hoe dat komt? Er zijn er te veel. Je moet het anders zeggen: veel fietsers gedragen zich gevaarlijk. Dát is het punt. Dat wangedrag is overzichtelijk: veel te hard fietsen, koptelefoon op of van die dingetjes in de oren en natuurlijk het mobieltje.
