Ja, nog even die verkiezingen donderdag en dan mag er wel een zekere rust over ons neerdalen. En in ons natuurlijk. In de tweede helft van mei moeten onze gedachten zich langzaam vullen met de zomer die eraan komt, een prettige maar ook tamelijk lege periode. Als je daar met een te vol hoofd aan begint, ontstaat er nieuwe onrust.
Gistermorgen werd ik niet wakker met het lied van Duncan in mijn hoofd en vroeg me af of het wel zo’n lied is, dat het in je hoofd gaat zitten dus. Is het niet een lied dat het telkens van het moment zelf moet hebben: dat het gebeurt terwijl het gezongen wordt. Dat als je het weer wilt meemaken, je niet kunt vertrouwen op je geheugen, maar de opname moet beluisteren.
In een toespraak hoorde ik iemand geprezen worden als `wereldburger’, een typering waarvan ik meteen in de houding ga staan. Dat zei ik na de toespraak ook tegen iemand die naast me stond. En die zei: “Ja, je moet leren mondiaal te denken.” Ik knikte bedrukt.
Dinsdagavond besloot ik ineens toch maar weer eens naar het Songfestival te kijken, eerste ronde. Klinkt net alsof ik eindelijk de kruipruimte bij de voordeur ging inspecteren, maar de vergelijking gaat niet helemaal mank. Toch wilde ik er een vrolijke avond van maken. Dat kan op twee manieren: dat ik vrolijk gestemd raakte door wat ik daar allemaal hoorde en zag, of dat ik me er vrolijk over kon maken.
Vorige week had ik mijn elektrische tandenborstel in een hotel laten staan. Niet belangrijk verder, alleen ga ik dan niet bellen of ze die tandenborstel op kunnen sturen, want het is niet alleen een vieze vraag, maar ook een hoop gedoe (hoe verpak je zo’n ding?). Nee, dan koop ik een nieuwe, want zo gaat dat, bedrijfsongevalletje.
Eergisteren was het Moederdag. Zijn er moeders die alweer reikhalzend uitzien naar de Moederdag van volgend jaar? Ik lees een artikel over wenskaarten. Ik zie ze in veel winkels staan. Voor Moederdag had ik er een kunnen kopen met daarop gedrukt `Wat ben ik blij met een moeder zoals jij’. Mijn moeder leeft helaas niet meer, maar zo’n kaart had haar vreemd verrast, vooral de gedrukte woorden: “Had je geen tijd die er zelf op te schrijven?” Mijn moeder was geen zeurpiet, maar ze hield niet van onzin.
Soms is het lastig als ik niet weet wat ik van iets moet denken. Van laagdrempeligheid bijvoorbeeld. Moeten we daar altijd voor zijn? Een drempel hoeft niet erg te zijn, al is het alleen maar omdat je dan weet dat je ergens komt waar je eerst niet was, en dat dat niet vanzelfsprekend is. Je denkt even over de drempel na. Als een drempel verhindert wat normaal zou moeten zijn, is het een ander verhaal. Dan ben ik er weer niet voor. Ingewikkeld is het.
Vind het best veel: twintigduizend klachten na de eerste eindexamens. Die komen dan binnen bij het LAKS, het Landelijk Actie Komité Scholieren. En vervolgens worden die doorgegeven aan minister Slob, want die gaat onder meer over het onderwijs. Ook over de salarissen van omroeppersoneel, maar die brandende kwestie moet hij nu maar even laten voor wat die is. En de klachten van de eindexamenkandidaten neemt hij ook serieus.
Als leden van onze koninklijke familie vanwege officiële verplichtingen hun woning verlaten, verandert de omgeving waarin ze zich vertonen, meteen in een open inrichting. Komt niet door de koninklijke gasten, maar door de onderdanen die bloednerveus nog onderdaniger dan onderdanig worden. Je kunt dat raar vinden, wat ik doe, maar ik vind het toch vooral sympathiek. De wereld wordt er kleiner door en we leven even niet in een andere tijd dan bijvoorbeeld een jaar of vijftig geleden.
