Veel vragen vind ik lastig, vooral die simpel lijken. Dat ligt aan mij, want ik kan al nauwelijks uit de voeten met `Hoe gaat het met je?’. Ook erg vind ik: `En? Nog iets leuks gedaan?’ Ik doe heel vaak dingen die me amuseren, maar als ik ze moet gaan opsommen, zijn ze meteen al minder amusant. Komt natuurlijk ook doordat ik me afvraag wat leuk genoeg is om het `iets leuks’ te noemen. Ook een ernstige vraag is: `Wat staat er vandaag op het programma?’ Nou, ik ga lekker vroeg kranten lezen en nadenken over een column voor De Gelderlander.
Klein jubileum: tien jaar mijn rijbewijs! Om dat te vieren mag ik het verlengen, wat erop neerkomt dat ik een nieuw krijg. En daarvoor hoef ik geen examen te doen. Dat wil ik trouwens nooit meer. Daarom nam ik me heftig voor alsjeblieft vóór de verloopdatum naar het stadhuis te gaan. Natuurlijk was ik bang dat ik het door overconcentratie op de datum tóch zou vergeten. Paar keer lag ik er een halve nacht wakker van. Een mens zit vreemd in elkaar. Ik was dan ook opgelucht toen ik gisteren naar het stadhuis fietste.
Vorige week scheurde ik uit deze krant een pagina waarop tips stonden van ouders van wie de kinderen net eindexamen hebben gedaan en daarom een partyvlucht hebben genomen naar een zonnige plek. Daar gaat het dak eraf, om het zo maar eens te zeggen. Ik behoor niet tot de doelgroep, maar mij fascineert het verschijnsel wel. Van de krant leer ik ieder dag en op de pagina met tips stond een begrip dat ik niet kende: OMA. En er werd niet grootmoeder bedoeld. Nee, het is opvoedingsjargon en staat voor: opinie, mening en advies.
Zelfbeheersing kan een mooi iets zijn. Er verscheen onlangs een interessant boek in het Nederlands over een oud onderzoek van de Amerikaanse psycholoog Walter Mischel. Kleuter wordt alleen achtergelaten in een kamer voor een tafel waarop een bordje met één marshmallow erop, of een ander snoepje - het boek heet `De marshmallow-test’. Als het de kleuter lukt het snoepje te laten liggen, krijgt hij er nog een.
Beetje sneu jubileum vond ik het gisteren: de file bestond zestig jaar. In Nederland. Op eerste pinksterdag 1955 deed die zich voor het eerst voor. Het waren, zoals dat heet, dagjesmensen die in die auto’s zaten. Altijd een wat treurige aanduiding: dagjesmensen. Je bent het nooit alleen, daarom bestaan het woord `dagjesmens’ ook niet. Nee, het is een groepering. Goed, die dagjesmensen stonden dus voor het eerst in een file. Waarschijnlijk wisten ze niet wat hun overkwam, verder willen rijden terwijl het niet kan.
155.000 klachten! Die kwamen er binnen bij het Landelijk Aktie Komitee Scholieren over de eindexamens. Gisteren was de laatste dag en qua klachten is het een recordjaar. Het zijn er inderdaad veel. Ik dacht dat die klachten over de inhoud van de examens gingen, maar blijkbaar ook over de omstandigheden waarin ze afgelegd moesten worden. Die klachten zijn interessant: een vleermuis die door het examenlokaal fladdert, een krijsende pauw op het dak, maar de interessantste klacht betreft de te zichtbare string van een lerares die surveilleerde. Die verstoorde de concentratie.
Vaak hoor je zeggen `Ja, en dat van ónze centen’. Inwendig knik ik, maar aan mijn hoofd is het niet te zien, ook al begrijp ik de bedoeling van die woorden. Als we in het stadium zijn van `ja, en dat van ónze centen’, is er toch geen weg meer terug. We kunnen verontwaardigd zijn, maar die verontwaardiging loopt dood. Meestal althans. Verontwaardiging vind ik altijd een schrale emotie. Natuurlijk heb ik het even over de verbouwing van Huis ten Bosch. Eerst 35 miljoen, nu 60. Aanzienlijk verschil. Kunnen de koning en zijn vrouw er iets aan doen?
Wanneer deed ik mee aan een wedstrijdje ver plassen? Moet het een keer gedaan hebben, want iedere jongen doet dat, maar ik graaf vergeefs in mijn herinneringen. Ik zal dus niet gewonnen hebben. Gisteren bepaalden leden van de provinciale staten de nieuwe samenstelling van de Eerste Kamer. Om me er een beetje bij betrokken te voelen, wat niet meevalt, las ik een interview met de fractieleider van de PvdA aldaar, Marleen Barth. Omdat ik nauwelijks meer iets met die partij heb, kon ik het onbevangen lezen.
Toch keek ik. Met een half oog. En terwijl ik me afvroeg waarom. Ik heb het uiteraard over het Songfestival. Ik had wat dingen te doen die ik op de bank kon doen, en waarom, zo dacht ik, zette ik dan ook niet te televisie aan. Heb ik er wat achtergrondmuziek bij. Met Songfestivalmuziek heb ik nauwelijks iets, maar ik kan soms door vreemde dingen laten boeien. Een oerlelijk gebouw bijvoorbeeld – daar kan ik zelfs voor gaan zitten.
Als we voedsel tot ons nemen, zien we er meestal wat ongemakkelijk uit. Daar staan we nauwelijks bij stil, wat natuurlijk komt doordat het nu eenmaal moet. Deze dagen is er een logeerpoes huis, een rode kater die Fons heet. Als hij eet, hangt hij met zijn kop vlak boven het bakje waarin dat eten zit, en eet dat bakje in kleine happen leeg. Ik hóór dat het gebeurt, maar het is nauwelijks zichtbaar. Fons heeft daar een soort kunst van gemaakt.
