Als je in een polikliniek een afspraak maakt en die in je agenda noteert, krijg je ook nog een briefje waarop die afspraak staat. Waarschijnlijk voor wanneer je vergeet in je agenda te kijken. En een paar dagen van tevoren komt er een sms’je om je op de afspraak te wijzen. Deze gang van zaken vind ik aantrekkelijk. Blijkbaar vergeten we steeds vaker steeds meer. Over een tijdje word je op de dag van de afspraak gewoon opgehaald met een busje. Vanwege een kleine reparatie aan mijn tenniselleboog moest ik me gisteren op de polikliniek Chirurgie melden.
Midden in de nacht schiet ik wakker van een gedachte waarvan ik vind dat ik die even moet opschrijven. Meestal denk ik: dat doe ik morgenvroeg wel. En als het dan morgenvroeg is, ben ik die gedachte vergeten, wat niet erg is, want dat was die niet belangrijk of interessant genoeg. Ik ga naar mijn werkkamer, schrijf op waarvan ik zojuist wakker werd en tegelijkertijd voel ik dat er iets aan de hand is, iets in mijn omgeving.
Omdat ik niet op Facebook zit (zo heet dat toch, erop zitten?), mis ik nogal wat informatie. `Waar was je?’ krijg ik bijvoorbeeld te horen. Dan vraag ik waar ik had moeten zijn. En die vraag is dus belachelijk, omdat het op Facebook stond. Ik weet niet meer wanneer het pas nieuw was, maar toen dacht ik: laat maar. Dat denk ik eerlijk gezegd nog steeds, maar dat denk ik vooral om maar niet te moeten toegeven dat ik een sufferd ben. Ik doe ook niets met apps. Iedereen om me heen wel. Gisteravond zit ik met vrienden in een restaurant.
Het nadeel van de buien van de afgelopen dagen is niet alleen dat je er erg nat van wordt, natter dan anders, lijkt het, maar ook dat er mensen zijn die erover willen praten. Of graag met een kwinkslag op de proppen komen. Toen ik gisteren in harde regen op de fiets zat, kwam er een man naast me rijden, dus ook op de fiets. Korte broek, paarse plastic poncho, een doorzichtige. Hij zegt luid: `De plantjes hebben in ieder geval niets te klagen.’ Ik ben een groot voorstander van mensen die overal iets van proberen te maken. En dat doet deze man ook.
Soms, niet vaak, ben ik jaloers op de Britten. Als hun politici privé in de fout gaan, is het altijd spectaculair. Neem het seks- en drugsschandaal van de vicevoorzitter van het Hogerhuis, John Sewel. Hij trad zondag af. Er was een filmpje gemaakt van een nacht in zijn Londense pied-à-terre. Het kon die nacht niet op. Twee prostituees, cocaïne snuiven van een ontblote vrouwenborst en dan ook nog een oranje bh omdoen. Vooral dat laatste detail vind ik boeiend. Het wijst erop dat hij het erg naar zijn zin had en daar ook vrolijk van werd.
Pas zaterdagochtend wist ik dat het die dag ging stormen. De dagen ervoor waarschijnlijk niet goed opgelet. Toen ik de radio aanzette, hoorde ik het. En ook dat Nederland er niet goed op was voorbereid. Gelukkig, dacht ik, ben niet de enige. Zomerstorm! Prachtig woord. Door mijn hoofd raast ook weleens een zomerstorm. Kan ook in de winter zijn trouwens. Probleem was dat ik door het gebied moest waarvoor Code Rood was afgegeven. Met de auto. Met de trein kon natuurlijk ook maar dan moest het mooi weer zijn en dat was het dus niet.
Vandaag is het Zwarte Zaterdag. Twee hoofdletters, dus dan is het menens. We hebben het weer over Frankrijk. De ANWB adviseert zo laat mogelijk te vertrekken en liever niet over de snelwegen te rijden. De meeste vakantiegangers doen dat toch, want vakantie is vakantie en dan valt er echt geen seconde te verliezen. Wat ook interessant kan zijn, is morgen te vertrekken. De auto is ingepakt, er kan geen tandenstoker meer bij, de caravan hangt er popelend achter, en dan dus besluiten vandaag thuis te blijven, terwijl de vakantie toch begint.
Vandaag is het Zwarte Zaterdag. Twee hoofdletters, dus dan is het menens. We hebben het weer over Frankrijk. De ANWB adviseert zo laat mogelijk te vertrekken en liever niet over de snelwegen te rijden. De meeste vakantiegangers doen dat toch, want vakantie is vakantie en dan valt er echt geen seconde te verliezen. Wat ook interessant kan zijn, is morgen te vertrekken. De auto is ingepakt, er kan geen tandenstoker meer bij, de caravan hangt er popelend achter, en dan dus besluiten vandaag thuis te blijven, terwijl de vakantie toch begint.
In mijn kindertijd zagen we de intocht van de Vierdaagse een paar keer bij vrienden van mijn ouders. Die hadden een huis aan de Sint Annastraat, met een groot balkon aan de voorkant. Betere plek was volgens mij niet denkbaar. Ik voelde me dan ook bevoorrecht en hoopte dat bijvoorbeeld klasgenoten me in die bevoorrechte positie zouden zien. Zij moesten op de stoep dringen om een glimp van de grote gebeurtenis op te vangen en ik zat ontspannen op een ereplaats. Ik geloof dat ik in de tweede zat, van de lagere school dus, toen ik ineens een jongen uit mijn klas zag.
Als kind dacht ik al na over buitenaards leven. En als ik dat in bed deed, kon ik niet in slaap komen, zo spannend vond ik het. Ik ben helaas al een tijdje geen kind meer, maar het houdt me nog steeds bezig. Naar films waarin deze kwestie een rol speelt, kijk ik zelden, want het buienaards leven dat zich daarin manifesteert, is bijna nooit bemoedigend. Dat komt door hoe wij als mensen over onszelf denken: alles wat niet op ons lijkt, kan niet veel soeps zijn. Dat is volgens mij een misverstand. Loop deze dagen maar eens over het strand.
