Een half uur! Dat is wat we gemiddeld per dag wachten. In de supermarkt, voor loketten, in de apotheek enzovoort. Dat is 182, 5 uur per jaar. Ik lees een artikel over de bevindingen van de omgevingspsycholoog Joren van Dijk. Die heeft dat onderzocht. Bijvoorbeeld wat ons als wachtende mensen erg kan irriteren: als je voor een balie zit te wachten en er staat niemand voor de balie, maar erachter zijn ambtenaren met iets bezig of met elkaar in gesprek zonder dat het iets met jou te maken heeft.
Vorige week zag ik een interview met de burgemeester van Dordrecht. Uiteraard ging het over vandaag, Koningsdag. En uiteraard was de vraag of Dordrecht er kláár voor was. En uiteraard knikte de burgemeester tevreden. Het wordt een dag met een gouden randje, beloofde hij. Ja. Ook sprak hij over de zichtlocaties. Een nieuwe stijl bepaalt deze dag. Eerlijk gezegd ben ik even kwijt of dat vorig jaar ook het geval was.
Met getallen heb ik weinig. Dat is een afwijking die in mijn geval zelden echt lastig is. Wat ik verdien vergeet ik, hoeveel belasting ik betaal weet ik niet. Als ik in de krant een bericht zie staan waarin veel getallen staan, waait het meteen langs me heen Toch las ik dat het aantal toeristen in Nederland toeneemt. Hoeveel het er zijn ben ik alweer kwijt, maar één ding vreemd genoeg niet: dat ze voor 1 miljard euro aan souvenirs uitgeven. Dat bedrag bleef even hangen. Komt doordat ik het aan souvenirs koppel.
Altijd als de Nijmeegse professor Roos Vonk van zich laat horen, spits ik graag de oren. Hoogleraar psychologie is ze. Nu heeft ze een boek over samenwerken geschreven. Titel: `Collega’s en andere ongemakken’. Ik ga er meteen van knikken, zonder dat ik weet waarom, want ik heb een eenpersoonsbedrijf. Misschien knik ik daarom. Misschien is het opluchting, omdat ik binnen dat bedrijf met niemand rekening hoef te houden. Roos Vonk geeft tips om op de werkvloer te overleven. Ik heb er een paar gelezen en weer geknikt.
Terwijl ik van de zorgzame samenleving houd en van aandacht voor elkaar, heb ik een bloedhekel aan bemoeizucht. En soms vind ik dat vreemd, want het kan voorkomen dat je door je ergens mee te bemoeien een bijdrage levert aan de zorgzame samenleving. Misschien is het de manier waarop. Of de omstandigheden waarin. Of de toon. Of dat alles bij elkaar. Gisteren rijden vrienden en ik door een kleine, stille stad en zijn op zoek naar het theater waar we leuk werk te doen hebben.
Interessant is altijd dat geruzie binnen kleine rechtse partijen. Het is meestal nauwelijks te volgen. Bram Moszkowicz maakt dikwijls veel los, maar wie kan verklaren waarom dat zo is? Ja, hij manifesteert een soort handigheid die overrompelend kan zijn. Als je er gevoelig voor bent. Stemmentrekker. Boegbeeld. Het had ook Peter R. de Vries kunnen zijn, begrijp ik nu. Of Marco Pastors of Joost Eerdmans. Die sfeer. Ze zullen dus ook wel gepolst zijn. Wat zijn de politieke opvattingen van Bram Moszkowicz? Je denkt niet meteen aan `sociaal’.
Een week geleden noemde Brandpuntpresentator Fons de Poel GroenLinks Kamerlid Jesse Klaver `snotneus’. Niet privé, maar ter afsluiting van de uitzending. Dit omdat het Kamerlid tegen de topman van ABN Amro zei dat hij diens antwoorden over de gang van zaken rond bonussen `stuitend’ vond en `ik wil niet weten in wat voor universum u eigenlijk leeft’. Ik vond dat uitstekend gezegd, maar Fons de Poel niet, wat natuurlijk ook komt doordat hij af en toe een schnabbeltje heeft bij de ABN Amro. En niet alleen daar. Waarschijnlijk moet hij opstappen.
Hoe poetsen we onze tanden? Wat het effect ervan? Overmorgen promoveert een geleerde op deze kwestie. Hij heeft de boel duchtig onderzocht. Ben blij dat zoiets gebeurt. Het brengt wat rust aan in deze snelle tijd. Wat ik overigens ook met het tandenpoetsen zelf probeer te doen. Daarover dadelijk. Het is een thematiek waarover ik zoveel mogelijk wil weten, niet alleen omdat ik altijd op mijn donder krijg van de mondhygiëniste. Eerst prijst ze mijn gebit, daarna gaat ze hárd details behandelen.
De politie moet een sireneprotest niet aankondigen! Beter is het als het onverwacht opklinkt en wij ons afvragen wat er aan de hand is. Als je het van tevoren weet, heeft het veel minder effect. Het is tragisch dat de politie actie moet voeren voor betere financiële omstandigheden. Hetzelfde geldt voor werkers in de gezondheidszorg. Nederland is een rijk land en het is belachelijk dat deze beroepsgroepen karig behandeld worden.
We bezoeken het Palingsoundmuseum in Volendam, vier vrienden en ik. Het bevindt zich op een zolder boven een palingrokerij waaraan een restaurant verbonden is waar je vooral paling kunt eten. `Klein maar fijn,’ zegt de vrouwelijke ober bij wie we de kaartjes kopen. En: `Het licht gaat vanzelf aan als jullie boven komen.’ Het is een knus, iets te warm, maar informatief museum. Als we even later beneden paling zitten te eten, vertelt de vrouw van zojuist ons ongevraagd hoe het met Piet gaat, ooit zanger van The Cats, godfather van de palingsound.
