Zelfbeheersing kan een mooi iets zijn. Er verscheen onlangs een interessant boek in het Nederlands over een oud onderzoek van de Amerikaanse psycholoog Walter Mischel. Kleuter wordt alleen achtergelaten in een kamer voor een tafel waarop een bordje met één marshmallow erop, of een ander snoepje - het boek heet `De marshmallow-test’. Als het de kleuter lukt het snoepje te laten liggen, krijgt hij er nog een.
Beetje sneu jubileum vond ik het gisteren: de file bestond zestig jaar. In Nederland. Op eerste pinksterdag 1955 deed die zich voor het eerst voor. Het waren, zoals dat heet, dagjesmensen die in die auto’s zaten. Altijd een wat treurige aanduiding: dagjesmensen. Je bent het nooit alleen, daarom bestaan het woord `dagjesmens’ ook niet. Nee, het is een groepering. Goed, die dagjesmensen stonden dus voor het eerst in een file. Waarschijnlijk wisten ze niet wat hun overkwam, verder willen rijden terwijl het niet kan.
155.000 klachten! Die kwamen er binnen bij het Landelijk Aktie Komitee Scholieren over de eindexamens. Gisteren was de laatste dag en qua klachten is het een recordjaar. Het zijn er inderdaad veel. Ik dacht dat die klachten over de inhoud van de examens gingen, maar blijkbaar ook over de omstandigheden waarin ze afgelegd moesten worden. Die klachten zijn interessant: een vleermuis die door het examenlokaal fladdert, een krijsende pauw op het dak, maar de interessantste klacht betreft de te zichtbare string van een lerares die surveilleerde. Die verstoorde de concentratie.
Vaak hoor je zeggen `Ja, en dat van ónze centen’. Inwendig knik ik, maar aan mijn hoofd is het niet te zien, ook al begrijp ik de bedoeling van die woorden. Als we in het stadium zijn van `ja, en dat van ónze centen’, is er toch geen weg meer terug. We kunnen verontwaardigd zijn, maar die verontwaardiging loopt dood. Meestal althans. Verontwaardiging vind ik altijd een schrale emotie. Natuurlijk heb ik het even over de verbouwing van Huis ten Bosch. Eerst 35 miljoen, nu 60. Aanzienlijk verschil. Kunnen de koning en zijn vrouw er iets aan doen?
Wanneer deed ik mee aan een wedstrijdje ver plassen? Moet het een keer gedaan hebben, want iedere jongen doet dat, maar ik graaf vergeefs in mijn herinneringen. Ik zal dus niet gewonnen hebben. Gisteren bepaalden leden van de provinciale staten de nieuwe samenstelling van de Eerste Kamer. Om me er een beetje bij betrokken te voelen, wat niet meevalt, las ik een interview met de fractieleider van de PvdA aldaar, Marleen Barth. Omdat ik nauwelijks meer iets met die partij heb, kon ik het onbevangen lezen.
Toch keek ik. Met een half oog. En terwijl ik me afvroeg waarom. Ik heb het uiteraard over het Songfestival. Ik had wat dingen te doen die ik op de bank kon doen, en waarom, zo dacht ik, zette ik dan ook niet te televisie aan. Heb ik er wat achtergrondmuziek bij. Met Songfestivalmuziek heb ik nauwelijks iets, maar ik kan soms door vreemde dingen laten boeien. Een oerlelijk gebouw bijvoorbeeld – daar kan ik zelfs voor gaan zitten.
Als we voedsel tot ons nemen, zien we er meestal wat ongemakkelijk uit. Daar staan we nauwelijks bij stil, wat natuurlijk komt doordat het nu eenmaal moet. Deze dagen is er een logeerpoes huis, een rode kater die Fons heet. Als hij eet, hangt hij met zijn kop vlak boven het bakje waarin dat eten zit, en eet dat bakje in kleine happen leeg. Ik hóór dat het gebeurt, maar het is nauwelijks zichtbaar. Fons heeft daar een soort kunst van gemaakt.
Op 3 januari schreef ik op deze plek dat er hier voor de deur een blauw, mobiel bouwseltje werd geplaatst waarop `WC-tje’ stond. Het jaar was nog maar net begonnen, heel veel meer viel er niet te melden. Het bouwseltje hoorde bij een verbouwing een paar huizen verder en die is nog steeds aan de gang. Daarom staat het bouwseltje er ook nog steeds. Ik wil niet verwend doen, maar het begint me onderhand te irriteren. Het is het eerste wat ik zie als ik uit het raam kijk. Ik zie ook weleens een van de verbouwers naar binnen gaan.
Een goed humeur valt te regelen. Iedereen kan daarvoor een strikt eigen methode ontwikkelen. Het is een onderdeel van zelfkennis, denk ik. Ik heb altijd een avontuur van Kuifje binnen handbereik, een korte film van Laurel & Hardy of een aflevering van Fawlty Towers. Dat is het simpele oplapwerk. Een wandeling door de buurt kan ook helpen, maar dan moet je je wel iets voornemen, bijvoorbeeld speciaal te letten op mensen die hun hond uitlaten, met elkaar in gesprek raken en dan samen staan te kijken hoe de dieren zich ontlasten.
Tot boven de ellebogen opgerolde hemdsmouwen. Ze vallen op en worden genoemd. Het zijn de hemdsmouwen van de nieuwe voorman van GroenLinks, Jesse Klaver. Ik geloof dat ik op hem gesteld ben. Ik zeg `geloven’, omdat ik het niet zeker weet. Hij zegt dat John F. Kennedy een inspiratiebron voor hem is. Hij heeft ook zijn initialen: Jesse Ferras Klaver. Mooi. Het is wel érg lang geleden, president Kennedy en alles om hem heen, vrouw, kinderen en schommelstoel en liefjes voor één uur – wisten we dat toen al?
