Zaterdagmiddag was ik op een feestelijke bijeenkomst: het 41-jarig bestaan van De Poezenkrant werd gevierd. Dat is een onregelmatig verschijnend tijdschrift waarin berichten over poezen worden gepubliceerd. Geen tips over verzorging en andere nuttige weetjes, nee, uitsluitend klein en groot nieuws. In die 41jaar kwamen er 59 nummers uit. Er waren efficiënte toespraken, een fijn meisjestrio zong liedjes waarin poezen uiteraard een prominente rol vervulden, en ook was er een film waarin een poes piano speelde.
Wat me altijd enorm verbaast is dat al dat getwitter zo serieus genomen wordt. Bij bijna ieder nieuwsbericht wordt meteen gemeld wat de twitteraars ervan vinden. Allemaal van die dunne oprispinkjes waaraan niemand iets heeft. Ik kom erop omdat ik lees wat het twitterlegioen vindt van de benoeming van Jolande Sap tot commissaris van KPN. Is van het niveau van `KPN kan beter meteen de stekker eruit trekken’. Ha! Wordt dus in de krant geciteerd. Is het humor? Nee, daarvoor is het te slap? Wat is het dan? Geen idee. Goed, terug naar de aanleiding, Jolande Sap.
Misschien een keer in Frankrijk, op Zwarte Zaterdag, ik weet het niet meer, maar volgens mij stond ik nog nooit eerder vier uur lang in een file. Maandag wel. Ik reed door de provincie Noord-Holland. Was niet de enige. Ook een vrachtwagen die oud ijzer vervoerde. Die viel om. Daardoor moest er een belangrijke verkeersader afgesloten worden. Ik probeer dan mij goede humeur te behouden en de pogingen daartoe leiden je dan een beetje af van de ontiegelijk trage dynamiek waarin je verzeild bent geraakt. De meeste hulp kwam echter uit de autoradio.
Als een paar dagen zijn drie mannen de kelder van een buurhuis aan het verbouwen. Een paar deuren verder, maar vaak is het net alsof mijn kelder wordt behandeld. Ze zijn vooral met beton in de weer, geloof ik, want in de naam van het verantwoordelijk bedrijf komt in grote letters BETON voor. Af en toe verrichten ze zaagwerkzaamheden waarvan mijn huis behoorlijk trilt. En ik ook. Maar het geeft niet, het hoort bij de dynamiek van het leven. Er staat nu ook een bouwwerkje aan de overkant van de smalle straat en dat is een mobiel toilet, blauwe wanden en een wit dak.
Een fanatiek vleeseter ben ik niet. Hooguit twee keer per week. Verder vis of vegetarisch. Bevalt prima. Als ik vlees koop, graag bij een slager die zich groen noemt, denk ik dan ook niet aan `de mondiale vleescrisis die de aarde bedreigt’. Die crisis wordt door milieupessimisten voorspeld, want de vraag naar vlees blijft toenemen. Dat laatste wist ik niet, maar ik geloof het onmiddellijk. Als je om je heen kijkt, is het aan sommige mensen ook te zien. Dan denk je verontrust: ja, die zorgen ervoor dat de vraag naar vlees steeds dringender wordt.
Misschien mag je het niet zeggen, maar ik doe het toch: uiteindelijk is het een beetje zielige kwestie, de gebeurtenis in de studio van het journaal donderdagavond. Ik kwam pas tegen middernacht thuis en enerzijds vond ik dat jammer, want het was wel iets geweest om van het begin tot het eind te volgen, anderzijds was een samenvatting informatief genoeg. De samenvatting duurde trouwens behoorlijk lang, want de redactie van het journaal had érg veel deskundigen uitgenodigd.
Het nieuws uit de grote wereld is meestal zeer verontrustend. Je wilt het liever niet weten, maar dat kan niet, want je doet ook je best wereldburger te zijn, wat wonend in Nederland een heel karwei is. Als het nieuws uit de grote wereld je even sprakeloos heeft gemaakt, kan typisch Nederland nieuws helpen, zoals: Hollandse pot blijkt nog steeds populair. En dan gaat het over eten. Hollandse pot, het zegt genoeg. Je hoort nooit over Franse pot of Nepalese pot spreken. Hollandse pot: de kordate aanduiding voor de simpele voedingscompositie aardappels, vlees en groente.
Waarom zou de SGP de enige partij zijn die tegen een verplichte rekentoets is? Staatssecretaris Dekker wil die invoeren bij het eindexamen. Het onderwijs is tegen. De SGP ook. De rest van de Tweede Kamer niet. Misschien is het helemaal niet interessant te weten waarom de SGP de toets niet ziet zitten, maar als het over rekenen gaat, stel ik altijd de verkeerde vragen. Komt doordat ik er niets van kan, van rekenen dus. Had ik zo’n toets erg gevonden? Waarschijnlijk niet als er begrijpelijk onderwijs aan vooraf was gegaan.
Een piano op het station – het blijft een topvoorziening. In Nijmegen mis ik maandagavond de trein. Ik probeer me dat niet te verwijten en heb bovendien tijd voor de piano. Niet om die te bespelen, maar om ernaar te luisteren. Een man speelt Für Elise. Ik ken het door en door, maar blijf het graag horen, muziek waarbij ik onmiddellijk een teer verhaal ga bedenken. Een beetje verdekt opgesteld staat een jongen. Die wil ook spelen, maar durft nog niet. De man van Für Elise staat op en loopt naar een trein. Even zit er niemand achter de piano.
Een vriend van me en ik verdiepen ons graag in verdwenen amusement. Zo zijn wij sterk op de hoogte van het repertoire van het Nederlands duo De Wama’s. Wie kent hen nog? Hun beroemdste lied was `A ha, dat is Marie’, met deze regel: `In haar navel zit een steen. Die is wel vals, maar niet gemeen.’ Hierover kunnen we lang praten. Wanneer zagen en hoorden we voor het laatst een kunstfluiter? Op de televisieavonden uit mijn kindertijd zat er in ieder amusementsprogramma wel een, mannen met een tragische uitstraling die op een goed onderhouden en fijn beringde vingers floten.
