In het café bij mij op de hoek zitten aan de bar een man en een vrouw die ik daar nog nooit gezien heb. Kan natuurlijk, ik ben er niet altijd, maar toch is het duidelijk dat ze hier voor het eerst zijn. Ook voor het eerst samen in een café. De bijeenkomst heeft geen amoureus karakter, nee, ze maken deel uit van een vriendenkring waar iets aan de hand is wat hun ongenoegen heeft opgewekt. Ze hebben onlangs gezegd: `Wij moeten eens samen praten.’ Nu het zover is, krijgt het gesprek niet de richting die ze bedoelen. Hoe weet ik dit allemaal? Dat zie en hoor je meteen.
Even aan een vrouw ruiken – het is helaas niet de bedoeling. Behalve natuurlijk als het een vrouw is, met wie je op intieme voet staat. Hoe kom ik hierop? Ik zag een filmpje van de benoeming van de nieuwe Amerikaanse minister van Defensie, Ash Carter. Zoals altijd speelt de echtgenote van de nieuwe bewindsman een rol in dit tafereel. Ze staat achter hem, Stephanie. Ze wordt vastgehouden door de Amerikaanse vicepresident Joe Biden, nogal stevig, alsof hij wil voorkomen dat ze de benen neemt. Ineens buigt hij zich naar haar oor en fluistert daar iets in.
Aandachtig beluisterde ik het protestlied van Imca Marina, gericht tegen minister Kamp. In het lied behandelt Imca, woonachtig in Groningen, de gevolgen van aardbevingen. `Scheurtjes’ is dan ook de titel van het lied Helder. Ik weet bijna niets zeker, maar dit wel: het lied zal geen invloed hebben op het beleid van de minister. Het is bekend dat Kamp een groot liefhebber is van hardrock, vooral van AC/DC, hij zal het lied niet eens tot het eind toe beluisteren, hij kan dat niet aan.
Als vanavond voorbij is, geldt dat ook voor het carnaval. Dit jaar kreeg ik er nauwelijks iets van mee. Bijna altijd ben ik ergens waar ik het volksfeest toch vaag waarneem, wat me om twee redenen bevalt: omdat ik een voorstander van vrolijke blijdschap ben en ook omdat gelukkig niet mee hoef te doen. Ik ben ook graag in de ban van vrolijke blijdschap, maar dat kan prima in mijn eentje, in kleren waarin ik altijd in het dagelijks leven te zien ben. Misschien is dat saai, bedenk ik nu, maar ja, liever dat dan hossen.
Héérlijk Nederlands: declaratiegedrag, Natuurlijk vindt het in andere landen ook plaats, maar iets in mij zegt dat wij voor dit soort gedrag een 10 plus krijgen. VVD-er Mark Verheijen zal zich eruit draaien en waarom ook niet? Is ook verhelderend: als we hem dan het woord horen, denken we meteen aan zijn declaratiegedrag en dan luister je al niet meer naar wat hij te beweren heeft, want je vraagt je af in welk restaurant hij dit bedacht heeft en hoe duur de wijn daar was. Nu kan dat laatste me niets schelen.
De wetenschap heeft vastgesteld dat een hond de emoties van ons gezicht kan lezen. Kort door de bocht gezegd: ze begrijpen ons. Misschien is `begrijpen’ een te groot woord, ik denk dat het meer intuïtie is, een andere dan bij bijvoorbeeld een hamster. Sommige apen hebben dat ook, maar die zijn van een andere orde, Die herkenning maakt van een hond zo’n geschikt huisdier. Je kunt iets delen, wat niet met anderen te delen valt. Als je je emoties uitlegt, weet je ook dat de hond zijn mond erover houdt.
Het boek Vijftig Tinten Grijs heb ik in huis, maar ik las het nog niet. Kwam er niet van. Misschien iets voor later, maar de periode die ik later noem, begint onderhand vol te lopen, dus het kan best zijn dat het aan me voorbijgaat, wat waarschijnlijk niet erg is. Gisteren ging de film in première, maar die staat niet op mijn verlanglijstje, ook omdat ik steeds zekerder weet dat ik niet tot de doelgroep behoor. Wel las ik een interview met Goedele Liekens. Zij komt uit Vlaanderen en is min of meer de Peter R. de Vries van de seksualiteit.
De Reclame Code Commissie heeft het ministerie van Volksgezondheid op de vingers getikt. Vanwege reclamespotjes over de zorg, en dan vooral over de veranderingen daarin. Ik zag die spotjes soms, maar herinner me er niets van, wat ik vaak met reclame heb. De Reclame Code Commissie zegt dat in die spotjes een en ander te rooskleurig wordt voorgesteld. Interessant dat een commissie die zich bezighoudt met reclame vindt dat reclame iets te rooskleurig voorstelt. Is overdrijving niet een van de opvallendste eigenschappen van haast iedere reclame?
Dit weekend is het in sommige delen van het land carnaval geblazen. Ik doe daar niet aan mee, maar volg het vanuit de verte met belangstelling. Een deskundige voorspelt dat het lied `Puntjes omhoog’ van Broer Geert en De Puntenslijpers in het oosten van het land een groot succes zal worden. Omdat ik graag alles begrijp, heb ik er even naar geluisterd, Het zijn nieuwe woorden op een oude melodie, maar blijkbaar maakt dat niets uit, want leuk is leuk. Mijn buurvrouw legde me geduldig uit waarom het leuk is.
Soms kan een herinnering tegen je aan spatten. Je bent er niet op voorbereid en ineens is die er. Stel dat V&D inderdaad verdwijnt, wat vind ik daar dan van? Dat zat ik me af te vragen, niet krachtig, maar nogal vaag, want de afgelopen twintig jaar kwam ik er zelden. Niet dat ik het een vervelende winkel vind, maar je moet er wel iets te zoeken hebben. In mijn gedachten liep ik als kind door mijn geboortestad Nijmegen, met mijn moeder, op weg naar V&D, want mijn moeder kwam er graag. Ze zei ook nooit V&D, maar sprak de namen volledig uit: Vroom en Dreesmann.
