Het bezit van een caravan is een manier van leven. Vrijheid en huiselijkheid gaan hand in hand. Zoiets las ik dit weekend in een artikel waarin mensen aan het woord komen die verstand hebben van wat typisch Nederlands is. Zelf heb ik nooit een caravan gehad. Wel ging ik vaak op bezoek op de vakantiebestemming van vrienden die er wel een hadden, alweer lang geleden. Dan kreeg ik een rondleiding door de caravan, ook als ik die al kende.
Een vakantieprobleem waarbij ik niet stilstond is snurken, snurken op de camping. Daarover las ik een artikel. Misschien snap ik het niet goed, maar blijkbaar heeft de partner van de snurker op de camping meer last van het lawaai dan thuis. Het kan best zo zijn dat de vrije natuur het geluid versterkt. Ik ben een leek, want kampeer al een jaar of twintig niet meer. In het artikel komt niet aan de orde wat de beleving is van kampeerders die zich in de buurt van de snurkende recreant bevinden. Het gaat uitsluitend over de partner.
Het zijn meestal spiegels op andere plekken dan in je eigen huis. Je loopt er langs of staat er ineens per ongeluk voor en denkt `Nou ja’ – of zoiets. Die gedachte betreft je lichaam. Ik had het gisteren in de toiletruimte van een restaurant waar ik me zojuist met een nogal intense maaltijd had beziggehouden. In die toiletruimte was een wand één grote spiegel. Had ik niet gedaan als ik restauranteigenaar was. Er zijn gasten die dan kunnen schrikken. Ik bijvoorbeeld.
Tijd gaat zo snel dat je soms vergeet wanneer iets ook alweer was. Ik keek gisteren even naar een deuk in mijn auto en vroeg me af wanneer ik die ook alweer kocht, de auto dus. Ik herinner me dat ik er hier een stukje over schreef waarin ik hoopte dat die deuk maar snel moest komen, dan was dat tenminste gebeurd. Het was geen nieuwe auto, maar een tweedehandse die er iets te onberispelijk uitzag. En daar kan ik niet goed tegen. Ik werd snel op mijn wenken bediend, want al gauw was er een paaltje dat niet opzij ging terwijl ik dat vaag verwachtte.
Ook een fijne traditie: de ANWB die waarschuwt voor extra drukte op de wegen tussen Nederland en Frankrijk. Komend weekend bijvoorbeeld. Nederland gaat met vakantie en de Fransen verplaatsen zich vanwege hun nationale feestag, 14 juli, die pas volgende week is, maar ze willen er tijdig klaar voor zijn. Ik merk altijd dat Nederlandse vakantiegangers nauwelijks rekening houden met wat de ANWB meldt. Vrijdag is de laatste schooldag in de regio Midden en dus alsjeblieft razendsnel het land uit, er is geen tijd te verliezen.
Het woord kende ik niet: bakfietsburger. Een fractie van een seconde denk je aan iets eetbaars, een kolossale hamburger. Heeft met mijn Nijmeegse studententijd te maken. In een cafetaria bij ons in de buurt kon je een waterfiets kopen: een bergje frites links en rechts begrensd door een frikadel, over de frites was een laag mayonaise gedrapeerd met hier en daar een ketchupaccent. Na nachtelijk cafébezoek werkten we de waterfiets gretig weg. Ik merk dat ik het gerecht hier met enig ontzag noteer: waterfiets.
Het inpakken van een auto is geen dingetje dat je even doet. Ik wees er vorige week op dat je nooit, nóóit moet zeggen: dat doe ik wel even. Ik heb het nu over de auto die dadelijk op weg gaat naar een vakantiebestemming. Gisterochtend maakte ik vrij vroeg een wandeling door de buurt en toen zag ik zo’n auto. Het gezin hing er een beetje omheen en de vader had de leiding van het project. Die was niet in een zonnige vakantiestemming.
De coach stond me gisterochtend op te wachten toen ik bij de fitnessclub arriveerde. Hij zei dat het buiten minder warm was dan binnen. De straat was net gesproeid en blonk vrolijk in de ochtendzon. Ik zei dat we er niet zo vaak over moesten praten, over de hitte. Daarna ging ik lekker sporten, met de gedachte dat wat ik er nu al uit zweette, me voor de rest van dag wat droger hield. Dat is natuurlijk onzin, maar je moet toch iets denken. Ze zeggen dat het goed is voor je conditie, maar na een uur hád ik geen conditie meer.
Paar dagen geleden kreeg ik een sms-bericht met de volgende tekst: `Zin in je!’ Ik zat nogal met gedachten te worstelen, niet per ongeluk, maar doelgericht. Soms doe ik dat: ga ik even zitten, negeer alles uit de wereld om me heen en probeer aan niets te denken. Dat laatste lukt me nooit. Ik ken mensen die dat goed kunnen en natuurlijk vraag ik hoe ze dat doen. Dat leggen ze me dan uit, het is een vorm van concentratie, maar die uitleg dringt maar matig tot me door. Ik doe wel mijn best.
De laatste keer dat ik een siësta hield, begon ik daarmee rond half twee, in de middag dus, en toen werd ik de volgende dag iets na achten wakker. Mijn moeder zou zeggen: `Je had het nodig, jongen.’ En nu ik toch aan citeren sla, neem ik ook mijn huisarts mee: `Altijd goed naar je lichaam luisteren!’ Of ik tijdens die tamelijk lange siësta goed naar mijn lichaam luisterde, geen idee. Volgens mij handelde mijn lichaam geheel op eigen kracht, maar mijn moeder had gelijk, als altijd: ik had het blijkbaar nodig.
