Verontwaardigde geluiden las en hoorde ik: asielzoekers die op de grootste opvanglocatie in Nederland arriveren, het Nijmeegse Heumensoord, en meteen weer vertrekken omdat ze de omstandigheden onvoldoende vinden. Het waren er een stuk of dertig die dat deden. Wat dénken ze wel? klinkt het dan. Uitstekende vraag: wat zouden ze denken? Min of meer het enige dat ze nog hebben is hun privacy. Ik denk dat ze denken: op de vorige locatie (Ter Apel?) hadden we meer privacy, laten we daar dan maar naar teruggaan. Die gedachte is niet zo raar.
Het komt voor dat je je dag niet hebt. Dat moet je zelf niet zeggen, iemand anders moet het vaststellen. Ik merk dat ik mijn dag niet heb als ik in de supermarkt voor de zuivelproducten sta. Het is net acht uur, ik ben de eerste klant en moet kwark hebben. Dan vraag ik me af hoe het ding heet waarin de kwark zit. Het is van plastic, ik weet het woord ervoor niet. Dat ik daarover nadenk, voorspelt niet veel goeds. Over zulke dingen moet je maar liever niet nadenken. Met de kwark in de winkelwagen kijk ik om me heen of ik nog andere levensmiddelen nodig heb.
Mijn moeder wordt vandaag negentig. Als ik dat zeg dat ik dat `een hele leeftijd’ vind, wuift ze die woorden weg. Toen de vorige eeuw nog maar voor een kwart voorbij was, werd ze geboren in het zuiden van het land. En ineens is het veel en veel later. Toen ik kind was, zei ze dat alles zo snel gaat. Mijn vader zei dat ook. Ze waren toen nog jong en ik wilde daar helemaal niets van weten, van de snelheid van het leven dus. Ik vroeg hen niet wat zij dachten toen hun ouders dat zeiden, want alle ouders zeggen dat.
Onthaasten – ik doe daar te weinig aan. Het komt zelfs niet in me op erover na te denken. Maar ik zit nu een artikel te lezen waarin het gaat over de populariteit van kleurboeken. Kleurboeken voor volwassenen. De laatste tijd zijn er al 700.000 verkocht. Mensen die ermee in de weer zijn worden er rustig van, vooral als je samen gaat zitten kleuren. Er zijn zelfs groepjes die voor een paar dagen een vakantiehuisje huren om daar te kleuren. Sommige mensen doen het op doktersadvies, bijvoorbeeld om bij te komen van een burn-out.
Al behoorlijk lang rook ik niet meer, maar stel dat ik dat nog wel deed, wat zou ik er dan van vinden dat het nu ook niet meer mocht in mijn tuin of op mijn balkon? Zelfs niet in mijn huis, als ik bijvoorbeeld de ramen open heb staan. Ik lijd licht aan astma, dus ik weet wat rook met me kan doen, maar als iemand in mijn huis wil roken, mag dat best, maar liever niet de hele tijd en liever ook niet met tien personen tegelijk. De anti-tabaksclub moet niet overdrijven. Als het alleen maar om stankoverlast gaat, hoeft de politie niet per se meteen gebeld te worden.
Als in dit seizoen de zon schijnt, is het herfstlicht altijd van topkwaliteit, zeker in de vroege ochtend. Het is nog stil op straat en die stilte zit ook in de hemel. De herfst is het seizoen waarin we meer dan ooit beseffen hoe vergankelijk alles is, maar het herfstlicht in de vroege ochtend stemt ook optimistisch. Een rijke combinatie. Voor het huis, aan de overkant van de smalle straat, staat nog steeds een blauw bouwseltje waarop te lezen valt dat het een WC-tje is.
Van mezelf en een lezeres uit Groesbeek (`Ga dan met de brommer!’) mag ik niet meer al te vaak over de NS schrijven. Dat kost me minder moeite dan ik dacht. Maar toch zijn er ontwikkelingen voor die ik graag wil delen. Zoals `voor u’. Ik leg het uit. Nog niet zo lang geleden werd er omgeroepen: `Dadelijk komen we aan op station Elst.’ Is veranderd. `Dadelijk stoppen we voor u op station Elst.’ De hele tijd is het `voor u’. Ik vind dat sympathiek. Blijkbaar is dat van hogerhand geregeld: de reizigers mogen niet meer denken dat iets zomaar gaat, nee `voor u’.
Toen ik gisterochtend omstreeks half acht de televisie aanzette, zag ik Ruth Jacott op een soort vlot in de Amstel `Terug naar de kust’ zingen. Ze deed dat zonder begeleiding, het zag er nogal eenzaam uit. En ook koud. Ik vroeg me af waarom Ruth Jacott daar stond te zingen en waarom uitgerekend `Terug naar de kust’. Gelukkig kwam het antwoord een paar seconden later. Ze repeteerde voor vanavond, de afsluiting van de viering van Tweehonderd jaar koninkrijk. Nou ja, viering, hebben we het aandachtig gevierd?
Van sommige mensen vraag je je af waarom ze zich niet gedeisd houden. Genoeg aandacht gehad, genoeg aangericht en we wonen in een land waar je je nergens zorgen om hoef te maken als je in diepe stilte een teruggetrokken leven wilt leiden. Natuurlijk bedoel ik ook Volkert van der G., maar ik heb helemaal geen zin om woorden aan hem vuil te maken. Alles in hem rondom hem is zo náár dat je er geen grappen over kunt maken. En als dat niet kan, moet je er over ophouden.
De loodgieter belooft tussen acht en negen te komen. Als het over vaklieden hebt, ben je met de komst van de loodgieter het meest blij. Komt natuurlijk ook door wat hij gaat repareren. Altijd een lastig dingetje, nu een lekkage. Die begon op een regenachtige nacht. Ik hoorde het ergens druppelen, maar probeerde dat te negeren. Pas in de vroege ochtend knikte ik ernstig naar de lekkage, althans naar wat de lekkage veroorzaakt had, want waar het lekte, wist ik niet. Dat is iets voor de loodgieter.
