Misschien kom er wat laat op terug, maar voor verzachtende berichten is het nooit te laat. Toen de Belgische overheid afgelopen weekend om radiostilte verzocht (mooi, ouderwets woord: radiostilte), gingen er ruim 200 duizend kattenfoto’s op het sociale netwerk. In plaats van nieuws dus. Ik zag er uiteraard een paar. Katten met hoofddeksels doen het goed en ook als je niet van katten houdt, kunnen je er niet onderuit zoiets geestig te vinden. Veel waarmee wij mensen ons omhullen, doet het nog beter wanneer het aangebracht is op katten. Aangebracht – dat is het woord.
In de tijdschriftenwinkel hier om de hoek staan al twee weken vier kerstbomen in de etalage. Geen grote kerstbomen, maar toch: kerstbomen. Popelend opgetuigd, dat ook nog. Normaal – wat is normaal?- zou dit tafereel me onrustig stemmen, zelf geïrriteerd. Ik ben tégen pepernoten in september, oliebolkramen vóór 1 november en paashazen in januari. Ik vind dat zo de loop van het jaar verstoord wordt. Al die dingen boeten ook aan betekenis in, hun uitstraling verpietert.
Zaterdagavond zag ik op het IDFA een film over Boudewijn de Groot, getiteld `Kom nader’. Het is een prachtige film, zorgvuldig gemaakt, kwetsbaar, vaak geestig ook, ontroerend (een woord waarop ik zuinig ben) en met een hoofdpersoon die moeilijk te karakteriseren is, maar hier toch gekarakteriseerd wordt. Op Eerste Kerstdag wordt die op televisie vertoond, na het eten. Zo kan het uitbuiken ook nog enig elan krijgen. De film is gemaakt door Suzanne Raes, gelukkig mijn buurvrouw. En mijn enthousiasme had ik ook op stoelen en banken gezet als ze niet mijn buurvrouw was.
Onze premier is geen inspirerend mens. Een paar maanden geleden zou ik er misschien aan toegevoegd hebben: of dat erg is weet ik niet. Hij is wel een prima manager, geloof ik. Dat heeft voor- en nadelen in een land dat nauwelijks meer een samenleving genoemd kan worden. Een samenleving is een gemeenschap waarin je je kunt koesteren, maar die ook om verantwoordelijkheid vraagt. Nederland is meer een soort organisatie die geleid moet worden. Dus dat er afspraken gemaakt worden, afspraken waaraan iedereen zich moet houden. Als je dat niet doet, is er een probleem.
Onwijs blij. Gisterochtend hoorde ik dat Herman den Blijker op de radio zeggen dat hij dat was, onwijs blij. `Aldus tv-kok Herman den Blijker,’ zei de presentatrice daarna. Een tv-kok is iets anders dan een topkok, geloof ik. Ik kom Herman den Blijker alleen maar zappend tegen en telkens als ik hem zie, voel ik me ergens schuldig over. Dat kleeft een beetje aan zijn hoofd, vooral bij dat hoofd in stille stand. Denk ik bijvoorbeeld: deugt mijn zoutvaatje wel, staat het niet in een te vochtige omgeving? Maar goed, gisterochtend hoorde ik dus dat hij onwijs blij was.
Wat ik me van de Margriet Winter Fair moest voorstellen, wist ik niet. Ik was uitgenodigd om iets over mijn nieuwste boek te vertellen en dat doe ik graag. Het evenement voltrok zich in een paar hallen van de Jaarbeurs in Utrecht en toen ik ingang was gepasseerd, kwam ik in de ban van enorme geruststelling. Even dacht ik: we hebben gewoon een paar weken overgeslagen, het is bijna Kerstmis. Misschien wilde ik er wel de hele dag ronddwalen, maar daar had ik de tijd niet voor.
Dat is dus precies de bedoeling, dacht ik, toen zondagavond op de Place de la Republique op het terras van een restaurant een lamp kapot viel, of zoiets, en het geluid ervan paniek veroorzaakte. Het klonk als een knal. We verdragen geen knallen meer. Op het plein stonden honderden mensen te rouwen en toen ze de knal hoorden, vluchtten ze in paniek weg. Ze tuimelden het plein af. Sommigen vielen. Ze zochten een veilig heenkomen en terwijl ze dat zochten dachten ze misschien dat dat er niet meer was. Kun je iets anders denken dan dat?
Als ik vrijdagmiddag door Parijs had gelopen, het theater Bataclan was gepasseerd en gezien had dat daar die avond de Eagles of Death Metal optraden, had ik misschien wel een kaartje gekocht, als dat nog kon. Prima band die stevige muziek maakt, niet zo heftig als hun naam suggereert. Daarvoor lekker biertje gedronken, daarna ergens wat gegeten. Want zo gaat dat. Denk je. Maar misschien gaan wel steeds vaker de dingen niet zoals ze moeten gaan. Niets is meer zoals het was. Vrijdagavond hoorde ik pas laat wat er aan de hand was in Parijs.
Herinneren we het ons van de lagere school? Er was iets gebeurd wat niet aan de haak was, iets gestolen, iets vernield in het klaslokaal, zulke dingen. De onderwijzer veranderde van onderwijzer in leerkracht, ging voor de klas staan en zei: `Jongens… ‘ Toen ik naar school ging, waren jongens en meisjes strikt gescheiden. Dat moest van God, geloof ik. Als dat niet zo was geweest, hadden levens van velen van ons er waarschijnlijk anders uitgezien.
Mijn vader dronk graag wijn, nooit te veel, maar wel met het grootste genoegen. Toen hij meer vrije tijd kreeg, besloot hij zich er ook meer in te verdiepen. Al snel werd dat bekend in de vrienden- en kennissenkring. Als hij jarig was of iets anders te vieren had, kreeg hij geen wijn meer, maar dingen die met wijn te maken hadden, uiteraard boeken over wijn, veel te veel boeken, maar ook grappige of geavanceerde kurkentrekkers, wijnkalenders, wijnthermometers, beeldjes van geinige wijn drinkende persoontjes, wijnflesafsluiters, bordjes met spreuken over wijn.
