De laatste dagen lees ik nogal wat berichten over Sittard. Normaal overkomt me dat zelden, wat ik verder niet dramatisch vind. Niet dat ik iets tegen Sittard heb, nee, maar ook niets voor. Sittard zit niet in mijn systeem. (Soms ben ik benieuwd hoe dat `systeem’ er precies uitziet. En ook of het een frisse indruk maakt. Maar vooral of het inzicht geeft in wie ik min of meer ben.) Maar goed, toch Sittard. Gaat de hele tijd over die miljonairs, de winnaars van de PostcodeKanjer, allemaal woonachtig in één wijk.
Sommige winkeliers kijken gekweld als ze moeten zeggen dat ze geen gratis plastic tasjes mogen geven. Klanten vragen er nonchalant om, maar ze reageren niet moeilijk, heb ik gemerkt. Niet dat ik onophoudelijk in winkels ben geweest, maar was soms wel getuige van een gesprek over het plastic tasje. Vaak hoorde ik de klant zeggen: `Ach ja, al die plastic tasjes ook.’ Is dus geen breed maatschappelijk probleem. Hier in huis slingerden ook veel te veel plastic tasjes rond, meestal met vage inhoud.
Altijd schrijf ik erover op een van de eerste dagen van het nieuwe jaar, maar nog nooit raakte ik er een aan. Nu moest ik wel, want het was gevallen en kon niet meer overeind gekomen. Ik heb het over het vleesgeworden goede voornemen, in dit geval een te zware man in een fonkelnieuw lichtblauw trainingspak en op sportschoenen die een dure indruk maken. Dit soort mannen zie je vaak in het straatbeeld als het jaar pas begonnen is. Meer mannen dan vrouwen.
Een groot onderwerp was het niet, maar het werd donderdag telkens opnieuw uitgezonden in het journaal, overdag: de kans de oudejaarsloterij te winnen was nog kleiner dan klein. Er kwam een wiskundeprofessor aan het woord die berekend had hoe klein: als je een munt omhoog gooit moet die 22 keer op dezelfde kant vallen. Ik ging dat dus meteen doen: 6 keer achter elkaar was het kop. Dan denk ik: 22 keer is toch niet zo héél raar. Dat ik me met deze kwestie bezighield kwam doordat ik had besloten die dag geen oudejaarslot te kopen. Normaal doe ik dat wel.
Het is maar hoe je het bekijkt. Je kunt zeggen dat deze december de maand was van de onverkochte winterjassen, maar `een vroege lente’ klinkt beter. Asperges, vlinders, bijen die nog steeds actief zijn, op de vensterbank zag ik net een parmantig vogeltje dat me aan de naderende zomer deed denken, maar ja, daar heb je het weer, ik heb nog steeds geen verstand van vogels – misschien moet het daar in 2016 maar eens van komen. De lente wordt spoedig in de kiem gesmoord, begrijp ik, maar even was het voorjaar in de winter.
Als je iets echt wilt, lukt het. Maar dan moet je het ook écht willen, met hart en ziel, bedoel ik. Zeggen dat je het wilt, is niet voldoende. Misschien moet ik het een beetje relativeren, een héél klein beetje, want soms kan het leven zich zo tegen je keren dat je niets te willen hebt. Nou ja, `niets te willen hebben’ is een rare manier van zeggen, want je hebt nooit niets te willen, maar het leven kan je omver blazen. En dan lig je daar met alles wat je wilt. Uiteraard probeer ik op een rijtje te zetten wat ik dit jaar graag wilde en wat daarvan gelukt is.
In de laatste dagen van het jaar zit weinig beweging. Ik mis die behoorlijk en was daarom blij met het NK schaatsen zondag. Ik keek niet, ik luisterde naar de radio. Dat vind ik vaak prettig, naar sport luisteren. Volgens mij ben je er actiever mee bezig dan wanneer je voor het scherm zit. Wat er het afgelopen jaar met Ireen Wüst was gebeurd, had ik niet scherp gevolgd, wel wist ik dat er van alles mis was gegaan. Gelukkig kon ze zich daarvan zondag herstellen. Ze vertelde van ver te komen. Het is lekker Ireen Wüst kort na een race te horen.
Je hoort er minder over: dat mensen elkaar `een beleving’ cadeau doen. Middagje sauna, bioscoopkaartje inclusief emmer popcorn, dat soort dingen. Het is mij nog nooit overkomen. Wel heb geoefend hoe ik moet kijken als ik zo’n cadeau krijg, maar het kan geen kwaad die blik altijd bij de hand te hebben. Medewerkers van een zwembad in Ede boden vluchtelingen een zwemuitje aan. Woord kende ik niet. Het sprong uit het bericht omhoog zonder dat ik de rest had gelezen.
Zag net een lijst van de beste cd’s van 2015. Maar één ervan had ik ook, terwijl ik toch muziekliefhebber ben. Is er iets met me aan de hand? Misschien een uitstekende vraag op deze dagen van Terugblikken & Vooruitkijken, want we kunnen er niet onderuit dat het dat soort dagen zijn. Het lijstjes met de beste cd’s is maar een van de vele lijstjes die ik overal aantref. Je zou zeggen dat het land in de ban is van bezinning, maar als je de straat op gaat krijg je die indruk niet. De meeste mensen worden door haast opgejaagd.
Gisterochtend ging het in een radioprogramma over de rijke vluchteling. Moeten we die geld vragen voor onze gastvrijheid? Aanleiding was uiteraard het standpunt van de Deense regering. Vluchtelingen mogen voor 400 euro aan geld of waardevolle bezittingen houden, de rest wordt afgepakt. O ja, mobiele telefoons mogen ze ook houden en andere voorwerpen die nodig zijn voor `een bescheiden levensstandaard’. Laatste details kende ik nog niet. Toen ik vorige week van de aanpak hoorde dacht ik: wat vernederend. Nu de aanpak genuanceerd is denk ik ook: wat ingewikkeld.
