Het is een vrolijk bestelbusje, niet alleen door de kleur, tomaatrood, maar ook door wat er allemaal op afgebeeld staat: glazen waarin champagne bruist, dansende clowntjes, bloemen, ballonnen. Ik zag dat allemaal toen het busje me zojuist passeerde. Het is inmiddels gestopt en er stapt een grote man uit die zich langzaam beweegt, met tegenzin, lijkt het, en met hangende schouders. Hij loopt naar de achterkant van het busje, opent de achterdeur en grijpt een tros lichtblauwe ballonnen naar buiten. Die zijn ergens besteld, vermoed ik.
Dolgraag zou ik held zijn. Denk ik niet dagelijks, maar wel toen ik las dat Prof. mr. Pieter van Vollenhoven woensdag Prof. mr. Pieter van Vollenhoven Penningen heeft uitgereikt aan negen helden. Ik wist niet dat die penning bestond en als ik zeg dat ik dolgraag held zou willen zijn, in ieder geval één keer, dan gaat het me niet om die penning. Dat soort beloningen interesseren me niet. Ik hoef geen officiële erkenning. Dat ik zelf weet dat ik held ben is me genoeg.
De eerste vraag die in de Nationale Wetenschapsquiz wordt gesteld, is al gepubliceerd, met medeweten van de makers – het is dus geen lék. De quiz wordt op kerstavond uitgezonden, ik hoop dat ik kan kijken, maar tijdens die dagen weet je niet meer wat kan en wat niet: net als iedereen word ik dan ook geleefd – daar heb ik bezwaar tegen, maar met zo’n bezwaar kun je nergens heen. Je kunt je hooguit voornemen volgend jaar álles anders te doen, bijvoorbeeld geen énkele afspraak op de kerstdagen te maken, te beginnen bij kerstavond. Maar ja.
Soms dwaal ik op internet door oud televisieamusement, de programma’s van de generatie van mijn ouders. Dat doe ik niet om de tijd te doden – tijd laat zich bovendien niet doden – maar om die tijd te begrijpen, want dan begrijp je ook weer iets meer van de tijd die daarna kwam. Amusement kan veelzeggend zijn. Toeval of niet, in 1961 werd vandaag voor het eerst het programma Top of Flop uitgezonden, op mijn negende verjaardag, maar ik zag het niet, want we hadden nog net geen televisie.
`Hoorde u me zingen?’ vraagt het meisje als ik de deur heb geopend. Zingen? Ik heb niemand horen zingen en tegelijkertijd voel ik lichte paniek, want als er voor de deur gezongen wordt, moet ik met snoepgoed komen en dat heb ik niet in huis. Ik herinner me trouwens niet dat er deze dagen iets gevierd wordt dat mensen zingend langs de deuren drijft. Ik zeg dat ik het niet heb gehoord. Het meisje zegt: `Toch zong ik.’ Ze is een beetje leeftijdloos, misschien een jaar of achttien, maar ouder kan ook.
Radio 1 op zondagochtend is altijd zeer aan me besteed. Van natuur tot geschiedenis. Gisteren sta ik een kopje George Clooney-koffie te maken (nog steeds in de hoop dat er iets van George Clooney in me vaart) terwijl ik een gesprek hoor met een Vlaamse klimaatdeskundige. Aanleiding is uiteraard de klimaattop in Parijs waarvan ik de ontwikkelingen maar vaag heb gevolgd, wat ik mezelf verwijt want ik weet net als iedereen donders goed dat het klimaat ons enorm aangaat.
Hoe iets `cultureel erfgoed’ wordt, weet ik niet. Uiteraard kan ik dat opzoeken, maar soms heb ik niet het geduld iets op te zoeken, terwijl ik het toch een mooie aanduiding vind, cultureel erfgoed. Het moet hoe dan ook iets zijn wat niet verloren mag gaan, anders loopt onze identiteit of geschiedenis of beschaving een deuk op. Zo nu en dan hoor ik dat er bijvoorbeeld een monument of landschap tot cultureel erfgoed is verklaard, en dan knik ik instemmend. Dat doe ik niet nu vuurwerk dat consumenten met Oud en Nieuw afsteken, cultureel erfgoed is geworden.
Nederland is aan het veranderen. Gordon stopt met zingen, om maar eens wat te noemen. Binnenkort verdwijnen de kiloknallers wellicht uit onze supermarkten, om nog maar eens wat te noemen. Zonder dat ik kan zeggen hoe het precies zit, zie ik een vaag verband tussen die twee veranderingen. Als ik Gordon hoor lachen, denk ik altijd: als een kiloknaller kon lachen, zou die zo lachen. Nu valt er voor wat er in een kiloknaller zit weinig te lachen, maar dat bedoel ik dus. Andere belangrijke verandering is dat de postbode meer taken krijgen.
Uiteraard bel ik de wegenwacht alleen maar als het echt noodzakelijk is. En als hij dan arriveert – het is tot nu toe altijd een man- ben ik ontzettend blij met zijn komst. De wegenwachter vindt die blijdschap prettig. Dat is aan ons beiden te merken. We begroeten elkaar opgelucht en dan werpt hij een geruststellende blik op mijn auto. Wat ik ook ga zeggen, het kan echt geen probleem zijn. Er is iets met de accu aan de hand. Die analyse had ik nooit zelf kunnen maken, maar toen ik een paar dagen geleden bij een tankstation stilstond, deed de auto het niet meer.
Dat het meeste voorbijgaat zonder sporen achter te laten, is misschien niet iets waar we ieder moment van de dag bij stilstaan, maar zelf denk ik er vaker aan dan ik wil. Het zijn van die momenten die zorgen voor een stilte waarmee ik nauwelijks uit de voeten kan, terwijl ik toch van stilte houd. Maar hier gaat het om een stilte die veel onbelangrijk maakt. Zondag komt in het avondnieuws het bericht dat de actrice en zangeres Yoka Beretty is overleden, 87 jaar oud. Heb ik altijd een fantastische naam gevonden, Yoka Beretty. Maar wat wéét ik nog van haar?
