Waar ik helaas niet sterk in ben, is ergens een slaatje uit slaan. Om me heen zie ik mensen die dat wel kunnen. Ze hoeven maar een slaatje te zien en ze slaan het eruit. Vaak is een vermoeden van een slaatje al voldoende. Ze doen ook alsof zo’n slaatje de normaalste zaak van de wereld is. Soms heb zelfs de indruk dat ze mij maar matig aan het leven vinden deelnemen, omdat ik zo belabberd met slaatjes omga. Punt is dat ik er nooit bij stilsta. Ik zie het niet. Heel veel zie ik wel, maar slaatjes niet.
De afgelopen dagen probeerde ik ze voor me te zien, miljoenen repen Snickers. Allemaal terug naar de Marsfabrieken in Veghel. Uit 55 landen. Voor mijn geestesoog (bedrijvig orgaan) ontstaat een hoge berg. Hoe krijg je die boel weg? Lang geleden trouwens dat ik zoiets gegeten heb. Als ik het weer doe, denk ik dan automatisch aan een stukje plastic dat erin kan zitten? We weten dat ze daarom terug moeten.
Woedend of huilend autorijden is riskant. Gevaarlijker dan zitten bellen achter het bestuur, als ik het goed begrijp. Is onderzocht. Ik ken niemand die een auto heeft waarin dat onderzoek heeft plaatsgevonden, maar ik geloof het, ook al blijf ik het raar vinden dat het zo altijd gaat met onderzoeken: ik weet nóóit van iets.
Wat is het toch een werk om je ergens thuis te voelen. Sommige mensen hebben er talent voor. Iedere omgeving is de hunne. Ik ben jaloers op dat talent. Hoe doen ze dat toch? Begint waarschijnlijk in je hoofd, maar daar moet je dan wel ruimte hebben. Het moet niet vol van alles zitten wat je niet kunt beheersen. Niet te veel onzekerheid of angst of heimwee. Ik denk eraan nu ik de afgelopen dagen burgemeesters van kleine gemeenten hoor pleiten voor kleinschalige asielopvang. Is beter dan de grootschalige aanpak, zeggen ze.
Zeurgesprekken die me ergeren, gaan over het weer en over leeftijd, soms een combinatie ervan: `Ja, als je ouder wordt, krijg je toch meer last van de kou. En van de regen natuurlijk ook. Zeker als het koud is en ook nog regent.’ Ik verveel me. Gisteren belandde ik in een gesprek over Paul McCartney. Die is in juni op Pinkpop. Het gesprek ging over de leeftijd van McCartney, 73, geloof ik. Je kunt je afvragen of je dat merkt, dat hij 73 is dus. Wat zou je dan moeten merken? Stramme bewegingen? Dat hij niet meer weet wat hij staat te zingen?
Geweldig woord: bimbobox. Is het aapjesorkest dat in V&D stond, in Arnhem, in een feestelijke vitrine, ook in Nijmegen – ik kon er als kind doodstil naar kijken, verheugde me erop als ik aan de hand van mijn vader of moeder naar het stadscentrum liep. Moest je er een dubbeltje in gooien? Lang geleden dat ik er een zag, maar het is ook lang geleden dat ik in V&D kwam, en nu kan het meer. In de Arnhemse editie van deze krant las ik vrijdag dat de bimbobox vorige zomer is gestolen.
Het heeft iets: je hebt een, laat ik zeggen, openbare carrière en daarin doe je iets waardoor die carrière mislukt, dus door eigen schuld. Iedereen weet dat, want alles is geregistreerd door de media. Je zit daarna met de gebakken peren. Nu kun je naar die gebakken peren blijven kijken, maar je kunt er ook iets mee doen. Ben daar een groot voorstander van. Als je bij de pakken neerzit neem je het leven niet serieus. Of véél te serieus – ligt er maar aan hoe je het bekijkt.
Of ik het verontrustend moet vinden, weet ik nog niet, maar het hakte erin toen ik las dat 95% van de artsen en 92% van de verpleegkundigen vinden dat het publiek te hoge verwachtingen heeft van de geneeskunde. Via een paar niet al te lange omwegen kom je dan ook terecht bij de vraag hoe je denkt over een levensverlengende behandeling. Nogal wat artsen raden die veel patiënten aan, terwijl het voor henzelf niet hoeft, als ze in de schoenen van die patiënten stonden. Was allemaal te lezen in het vakblad Medisch Contact van woensdag. Een onderzoek dus.
Veel te vaak horen we `Lijkt me wel leuk, ja’. En vervolgens gaat er iets gebeuren wat met die woorden te maken heeft, vakantie, stadsautootje, beeldhouwwerk in de voortuin, tatoeage over de gehele borst, themafeest (`jaren zeventig’), raar hoedje, vijver. Ik noem maar wat. `Lijkt me wel leuk, ja.’ Ik voel me een beetje neerslachtig worden als ik het hoor. Zelf ben ik meer van: of wel, of niet, maar niet er tussenin. `Wel leuk ja’ is er tussenin. Is me te lauw. Daarom ben ik blij met het initiatief van een kinderboerderij in Duiven.
Het moet makkelijk zijn grappen te maken over de subsidie die een ondernemer uit Elst krijgt om toiletrollen te drukken waarop argumenten staan tégen een verdrag van Oekraïne. We hebben het uiteraard over het referendum 6 april, een tamelijk zinloze gebeurtenis, want er zullen te weinig stemmers komen om dat referendum geldig te laten zijn. En de regering hoeft zich niets van de uitkomst aan te trekken. De ondernemer is `een bezorgde Nederlander’. Raar dat er geen grapje in me opkomt. Misschien zijn er ook mensen verontwaardigd. Ze zeggen `en dat van onze centen’.
