Vaak hoor je iets terwijl je je afvraagt waarom je er niet eerder over hoorde. Gisterochtend bijvoorbeeld, op de radio rond half acht. Onderwerp was een low budget-restaurant (discount-restaurant), dus een restaurant voor mensen die weinig geld hebben of weinig geld aan restaurantbezoek willen besteden.
Zaterdagochtend hoorde ik op de radio dat wintersporters die uit Oostenrijk terug naar Nederland wilden, in een file stonden bij de Duitse grens. Mag natuurlijk niet, maar ik knik dan een beetje spinnend, blij dat ik niet in die file staat. En ook blij dat ik niet in Oostenrijk ben geweest om daar aan wintersport te doen. Ik ben niet goed in wintersport, terwijl ik het in principe een sympathieke vrijetijdsbesteding vind. Lekker buiten ook. Maar ja, ik krijg de ski’s niet eens aan.
In het ziekenhuis waar ik zo nu en dan moet zijn, is sinds vorig jaar zomer een nieuw computersysteem in gebruik. En met in gebruik bedoel ik dat het eerst in werking moest treden en vervolgens hanteerbaar worden. Heb er geen verstand van, vat het zo kort mogelijk samen. Alles heeft voor- en nadelen. Nadeel was dat er vanaf de zomer tot diep in de herfst geen afspraken konden worden gemaakt, wat lastig is voor een groot ziekenhuis in een grote stad. Toen dat weer wel kon bleek het personeel er moeilijk mee om te kunnen gaan, wat het personeel niet te verwijten valt.
De laatste dagen lees ik nogal wat berichten over Sittard. Normaal overkomt me dat zelden, wat ik verder niet dramatisch vind. Niet dat ik iets tegen Sittard heb, nee, maar ook niets voor. Sittard zit niet in mijn systeem. (Soms ben ik benieuwd hoe dat `systeem’ er precies uitziet. En ook of het een frisse indruk maakt. Maar vooral of het inzicht geeft in wie ik min of meer ben.) Maar goed, toch Sittard. Gaat de hele tijd over die miljonairs, de winnaars van de PostcodeKanjer, allemaal woonachtig in één wijk.
Sommige winkeliers kijken gekweld als ze moeten zeggen dat ze geen gratis plastic tasjes mogen geven. Klanten vragen er nonchalant om, maar ze reageren niet moeilijk, heb ik gemerkt. Niet dat ik onophoudelijk in winkels ben geweest, maar was soms wel getuige van een gesprek over het plastic tasje. Vaak hoorde ik de klant zeggen: `Ach ja, al die plastic tasjes ook.’ Is dus geen breed maatschappelijk probleem. Hier in huis slingerden ook veel te veel plastic tasjes rond, meestal met vage inhoud.
Altijd schrijf ik erover op een van de eerste dagen van het nieuwe jaar, maar nog nooit raakte ik er een aan. Nu moest ik wel, want het was gevallen en kon niet meer overeind gekomen. Ik heb het over het vleesgeworden goede voornemen, in dit geval een te zware man in een fonkelnieuw lichtblauw trainingspak en op sportschoenen die een dure indruk maken. Dit soort mannen zie je vaak in het straatbeeld als het jaar pas begonnen is. Meer mannen dan vrouwen.
Een groot onderwerp was het niet, maar het werd donderdag telkens opnieuw uitgezonden in het journaal, overdag: de kans de oudejaarsloterij te winnen was nog kleiner dan klein. Er kwam een wiskundeprofessor aan het woord die berekend had hoe klein: als je een munt omhoog gooit moet die 22 keer op dezelfde kant vallen. Ik ging dat dus meteen doen: 6 keer achter elkaar was het kop. Dan denk ik: 22 keer is toch niet zo héél raar. Dat ik me met deze kwestie bezighield kwam doordat ik had besloten die dag geen oudejaarslot te kopen. Normaal doe ik dat wel.
Het is maar hoe je het bekijkt. Je kunt zeggen dat deze december de maand was van de onverkochte winterjassen, maar `een vroege lente’ klinkt beter. Asperges, vlinders, bijen die nog steeds actief zijn, op de vensterbank zag ik net een parmantig vogeltje dat me aan de naderende zomer deed denken, maar ja, daar heb je het weer, ik heb nog steeds geen verstand van vogels – misschien moet het daar in 2016 maar eens van komen. De lente wordt spoedig in de kiem gesmoord, begrijp ik, maar even was het voorjaar in de winter.
Als je iets echt wilt, lukt het. Maar dan moet je het ook écht willen, met hart en ziel, bedoel ik. Zeggen dat je het wilt, is niet voldoende. Misschien moet ik het een beetje relativeren, een héél klein beetje, want soms kan het leven zich zo tegen je keren dat je niets te willen hebt. Nou ja, `niets te willen hebben’ is een rare manier van zeggen, want je hebt nooit niets te willen, maar het leven kan je omver blazen. En dan lig je daar met alles wat je wilt. Uiteraard probeer ik op een rijtje te zetten wat ik dit jaar graag wilde en wat daarvan gelukt is.
In de laatste dagen van het jaar zit weinig beweging. Ik mis die behoorlijk en was daarom blij met het NK schaatsen zondag. Ik keek niet, ik luisterde naar de radio. Dat vind ik vaak prettig, naar sport luisteren. Volgens mij ben je er actiever mee bezig dan wanneer je voor het scherm zit. Wat er het afgelopen jaar met Ireen Wüst was gebeurd, had ik niet scherp gevolgd, wel wist ik dat er van alles mis was gegaan. Gelukkig kon ze zich daarvan zondag herstellen. Ze vertelde van ver te komen. Het is lekker Ireen Wüst kort na een race te horen.
