Als ik ergens te laat kwam, gebruikte ik nog nooit de smoes: `De brug stond open.’ Terwijl het toch zo’n mooi Hollands zinnetje is waarin een vertraging zit waaraan niemand iets kan doen.
Vorige week hoorde ik op de radio een programma dat ging over hoe mensen elkaar beledigen op Twitter. Officieel zit ik daar ook op, maar ik doe er al zes jaar niets mee. Gast was Victoria Koblenko, onder meer actrice. Ze is afkomstig uit Oekraïne en had in de dagen rond het referendum haar mening gegeven. Wat die mening was, weet ik niet meer.
Op mijn rijbewijs staat het: in juli 2005 deed ik met succes rijexamen. Nu weet ik niet meer of dat de zesde of de zevende keer was. Wel dat de dag erop mijn theoretische rijbewijs zou verlopen. Het was dus belangrijk dat ik ook in de praktijk slaagde. Die theorie was me immers niet meegevallen. Niet alleen omdat ik minder goed dingen uit mijn hoofd kon leren, wat normaal is als je geen achttien meer bent, maar ook omdat ik nauwelijks interesse kon opbrengen voor wat ik erin moest stampen. Ik voelde zelfs enig verzet.
Altijd als ik een interview lees met de topvrouw van PostNL, Herna Verhagen, voel ik optimisme dat ik daarvoor niet kende. De foto die erbij afgedrukt staat, helpt ook enorm: de zomerzon is in haar neergedaald. En onder de topvrouwen heeft ze de beste topvrouwenlach.
In de wachtkamer van de tandarts raak ik in gesprek met een vrouw die ik ontzettend goed gelukt vind. Als je dit soort dingen zegt of opschrijft, zijn er mensen die bedenkelijk kijken. En ik weet niet waarom. Ik bedoel er niets vervelends of ranzigs mee, integendeel. Zij begon trouwens: `Ik zag je laatst op televisie?’ Uitstekende openingszin die mijn ijdelheid innig streelt. Aan haar lachende ogen is trouwens te zien dat ze dat heus wel in de gaten heeft.
Als je ziek bent, wil je beter worden. En als je dan beter bent en iemand vraag hoe het gaat, zeg je `Goed’. Beter dan goed hoeft niet. Bij bedrijven en instellingen is dat anders. Als het goed gaat, moet het beter, waarschijnlijk om te voorkomen dat het over een tijdje weer minder goed gaat.
Vakantievoetafdruk. Het woord is sinds gisteren in mijn leven, hoewel er nog weinig beweging in zit. Heeft natuurlijk met de betekenis van het woord te maken: een stand van zaken, die vakantievoetafdruk, bedacht door de reisbrancheorganisatie ANVR. Die onderzoekt wat voor schade vakantiegangers het klimaat berokkenen. En hoe ze die schade kunnen voorkomen of beperken. Kort gezegd is dus de bedoeling dat vakantievoetafdrukken zo min mogelijk zicht- en voelbaar zijn.
Helaas houd ik niet meer zo van bier. Nou ja, ik houd er wel van, maar ik drink het niet meer en daarom maak ik mezelf wijs dat ik het niet meer lekker vind. Ik dronk het graag en vaak en werd daar steeds zichtbaarder van. Keek ik in de spiegel en dacht: er is wel heel veel van mij, meer dan strikt noodzakelijk is. Daar had ik ineens genoeg van. Ik zag een toekomst voor me waarin een mantelzorger me door mijn sociale leven moest rollen.
Zaterdag namen we afscheid van een vriend die vorige week maandag doodging. Toen ik daarvan hoorde, wist ik niet dat mijn moeder een paar dagen later zou sterven. Haar gunde ik het, want ze wilde het graag, haar lichaam was op, haar leven mooi geweest en voltooid. Mijn verdriet om haar wordt er niet minder om, maar zo en niet anders moest het gaan. Mijn vriend koos er zelf voor, zoals dat heet.
Mijn moeder overleed eergisteren in de vroege ochtend. Mijn zusje belde om half zes: `Ze zeggen dat we moeten komen.’ Met `ze’ bedoelde ze de mensen van het hospice waar mijn moeder haar laatste dagen doorbracht. Even later zat ik in de auto. Het was nog donker, het verkeer kwam kalm op gang. Terwijl ik te hard reed, besefte ik ineens dat ik bezig was op tijd thuis te komen. Mijn moeder was niet meer thuis, maar in een omgeving die zo hartverwarmend was dat het haar huis had kunnen zijn.
