De vrouw van een vriend is onlangs regelmatig, ik geloof dagelijks, gaan breien. Daar had ze nooit tijd voor, ze heeft een erg drukke baan, maar ze doet het om tot rust te komen. De vriend zegt: `Het werkt.’ En hij houdt iets omhoog wat ze pas gebreid heeft: een pannenkoek. Van wol dus. Heb ik over gehoord: dat er veel nutteloze, grappige dingen gebreid worden, gebreide taartpunten, gebreide lippenstiften, enzovoort. Ik wil `leuk’ zeggen, maar zeg het niet, want weet niet of ik dat vind. Wat heb je nu aan een pannenkoek van wol?
Donderdag was het Wereldknuffeldag. Wist ik niet. En als ik het wel geweten had, was ik lekker binnen gebleven. Ik houd van voelbare genegenheid, maar koppel die graag los van knuffelen. Komt ook door het woord. Als je het drie keer achter elkaar uitspreekt, val je een beetje uit elkaar. Vergelijkbaar met knabbelen ( `Iemand een zoutje?’) en smikkelen. Het is persoonlijk uiteraard, maar ik kan er echt niet tegen. Natuurlijk weet ik wat de bedoeling is, maar als ik behoefte tot knuffelen voel, moet ik me meteen losmaken van dat woord.
Iedereen die weleens in Volendam komt, kent hotel Spaander. Deze week kwam het bericht dat het hotel de toiletten sloot voor Aziatisch gasten, want die maakten er een smerige bende van. Heel raar, maar ik ben dan zo nieuwsgierig wat die Aziatische gasten dan precies deden. En hoe het moest met die Aziatische gaten als ze in het hotel logeerden, want waarom zouden ze dat niet doen – het is een prachtig en gezellig hotel met veel kunst aan de muren. Maar het ging dus om Aziatische dagjesmensen die het hotel bezochten om een kopje koffie of zoiets.
Graag zie ik dat het vroege ochtendprogramma gepresenteerd wordt door Roos Moggré. Ze heeft iets zorgeloos, ook als ze een ernstig bericht te melden heeft. Dat ernstige bericht wordt er niet minder ernstig door, maar je weet: nog even en we zijn het alweer vergeten, sterker nog: misschien lachen we er wel om. In het leven van Roos Moggré wordt vast vaak gelachen.
Boter, Kaas & Eieren. Dat staat er in grote letters op het linnen tasje waarin ik mijn sportkleding in de vroege ochtend naar de fitnessclub vervoer, Het is een kort traject waarbij ik lichte steun behoef. Dat klinkt een beetje treurig, maar de vraag waarmee ik bezig ben, kan me beklemmen. Gelukkig zie ik de vrouw die ik vaker passeer terwijl ze met haar hond hardloopt. Ze zal iets jonger dan ik zijn en heeft zeer geavanceerde sportkleding aan. Ze kan bij wijze van spreken zo gelanceerd worden naar een niet al te verre planeet.
Dertien jaar geleden deed ik rijexamen, zeven keer om precies te zijn. De eerste vijf keer begon de examenrit bij een nare kantoortoren van het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen, de laatste twee keer was het startpunt een wegrestaurant in een bosrijke omgeving. Het woord `faalangst’ viel niet. Na vijf mislukkingen ging je gewoon naar het wegrestaurant. Wel werd er over de examinatoren gezegd dat ze goed konden omgaan met nerveuze rijders. Ik lees dat het rijexamen voor faalangstige mensen steeds populairder wordt.
De volgende week gaan Geert Wilders en zijn aanhang verzetsspray uitdelen. In Spijkenisse, want ze willen protesteren tegen de opvang van meer vluchtelingen daar. Het liefst waren ze met pepperspray gekomen, maar dat is verboden, wat ik trouwens niet wist, maar uiteraard wel had moeten weten. De verzetsspray is een alternatief. Uit het spuitbusje komt een kleurstof. Vrouwen moeten het gebruiken wanneer ze belaagd worden door, wat Wilders noemt, `islamitische testosteronbommen’. Zouden er trouwens ook niet-islamitische testosteronbommen zijn?
Er zijn verschillende verklaringen voor de mysterieuze geluiden die op sommige plaatsen in Nederland te horen zijn. Vooral als het stil is, niet helemaal stil dus. Ze werden laatst in een radioprogramma uitgezonden en natuurlijk dacht ik meteen aan een film waarvan de titel me niet te binnen wil schieten, waarin de aarde bezocht werd door een ruimteschip dat afkomstig was van een andere planeet. Dat is trouwens één verklaring: buitenaardse signalen. De ruimtevaartorganisatie Nasa, een instituut met autoriteit, wijst erop dat de aarde kan zingen, wat ik mooi gezegd vind.
Eigen schuld. Maandag begon ik hier over wintersport en dan blijf je aan zoiets hangen. Zo kwam er een lijstje op mijn weg waarboven `Coole wintersportgadgets’ staat. Ligt naast me op mijn bureau en soms spreek ik de twee woorden uit, gewoon zomaar: coole wintersportgadgets. En dan haal ik diep adem en kijk naar mijn kleine binnenplaats waar niets gebeurt en de tijd geen voortgang kent. Maar door die woorden in mijn mond te nemen, heb ik toch het gevoel contact te hebben met een toekomst waarvan niet had kunnen denken dat die bestond.
We hebben het gisteren en eergisteren gemerkt: wat is er veel over David Bowie te zeggen, zo veel dat het nauwelijks is te doen. Ieder artikel dat ik over hem las, was te kort, alles wat ik over hem hoorde te weinig. Maandagochtend rond een uur of acht hoorde ik over zijn dood. Ik was de column aan het schrijven, wilde daar onmiddellijk mee stoppen om iets over David Bowie te maken, maar wist niet waar ik moest beginnen. Ja, begin jaren zeventig toen hij ineens in mijn leven straalde. Afgelopen dagen vroegen we ons vaak af welk album we het beste vonden.
