Dat is dus precies de bedoeling, dacht ik, toen zondagavond op de Place de la Republique op het terras van een restaurant een lamp kapot viel, of zoiets, en het geluid ervan paniek veroorzaakte. Het klonk als een knal. We verdragen geen knallen meer. Op het plein stonden honderden mensen te rouwen en toen ze de knal hoorden, vluchtten ze in paniek weg. Ze tuimelden het plein af. Sommigen vielen. Ze zochten een veilig heenkomen en terwijl ze dat zochten dachten ze misschien dat dat er niet meer was. Kun je iets anders denken dan dat?
Als ik vrijdagmiddag door Parijs had gelopen, het theater Bataclan was gepasseerd en gezien had dat daar die avond de Eagles of Death Metal optraden, had ik misschien wel een kaartje gekocht, als dat nog kon. Prima band die stevige muziek maakt, niet zo heftig als hun naam suggereert. Daarvoor lekker biertje gedronken, daarna ergens wat gegeten. Want zo gaat dat. Denk je. Maar misschien gaan wel steeds vaker de dingen niet zoals ze moeten gaan. Niets is meer zoals het was. Vrijdagavond hoorde ik pas laat wat er aan de hand was in Parijs.
Herinneren we het ons van de lagere school? Er was iets gebeurd wat niet aan de haak was, iets gestolen, iets vernield in het klaslokaal, zulke dingen. De onderwijzer veranderde van onderwijzer in leerkracht, ging voor de klas staan en zei: `Jongens… ‘ Toen ik naar school ging, waren jongens en meisjes strikt gescheiden. Dat moest van God, geloof ik. Als dat niet zo was geweest, hadden levens van velen van ons er waarschijnlijk anders uitgezien.
Mijn vader dronk graag wijn, nooit te veel, maar wel met het grootste genoegen. Toen hij meer vrije tijd kreeg, besloot hij zich er ook meer in te verdiepen. Al snel werd dat bekend in de vrienden- en kennissenkring. Als hij jarig was of iets anders te vieren had, kreeg hij geen wijn meer, maar dingen die met wijn te maken hadden, uiteraard boeken over wijn, veel te veel boeken, maar ook grappige of geavanceerde kurkentrekkers, wijnkalenders, wijnthermometers, beeldjes van geinige wijn drinkende persoontjes, wijnflesafsluiters, bordjes met spreuken over wijn.
Als iemand voor vandaag een afspraak met me wilde maken, zei ik dat ik niet kon. En ik meldde erbij waarom niet: `Dan moet ik naar het ziekenhuis, voor een kleine ingreep.’ Waarschijnlijk vind ik die informatie interessant. Als ik niet kon omdat ik bijvoorbeeld een bespreking op de uitgeverij had, zei ik dat er waarschijnlijk niet bij. Ziekenhuis maakt altijd indruk, zeker als je de gang van zaken meteen relativeert door over `een kleine ingreep’ te spreken. Soms knikken mensen vaag, maar er zijn er ook die zich zichtbaar afvragen wat de kleine ingreep precies behelst.
Vandaag vergaderen de Nederlandse bisschoppen. Uiteraard wist ik dat niet, ik las het. Interessant verschijnsel, de Nederlandse bisschoppen. Wie weet wat ze doen? Ik stel deze vraag zonder ironie. Ik ben katholiek opgevoed, maar dat aspect van mijn opvoeding liet ik achter me toen ik begin twintig was, nog rijkelijk laat. Mijn ouders ontleenden veel aan de kerk, maar stopten met hun lidmaatschap toen die geleid werd door mensen als bisschop Gijsen. Dat was voor gelovigen uit de generatie van mijn ouders een moedige stap.
Hoewel ik tégen vooroordelen ben, heb ik ze zelf ook. Wie niet trouwens? Ik woon in een buurt waar je meestal lang moet zoeken naar een parkeerplaats. Schuin tegenover het huis is er een gereserveerd voor die parmantige rode autootjes van de firma Greenwheels. Die kun je huren. Ik heb het nog nooit gedaan, maar het lijkt me handig als je geen auto hebt.
Vrijdag knipte ik uit deze krant een bericht over de trein naar Zwolle die in de late avond urenlang stilstond in de buurt van Wychen. Het licht was ook uitgevallen. Airco idem dito. De toiletten liepen over en begonnen te stinken. Een woordvoerster van de NS zegt: `Dit mag niet gebeuren.’ Gelukkig een helder standpunt. Waarom knip ik zo’n bericht uit? Ik stop het in mijn binnenzak, want ik heb het graag bij de hand.
Verbazingwekkend grafiekje over winkeldiefstal: Nederland staat op de tweede plaats. Onder Mexico. Helemaal onderaan: Noorwegen. Maar ja, in Noorwegen gebeurt helemaal niets. De Noren hebben hun handen vol aan introvert te zijn, denken verdere nergens anders aanen als ze toevallig in een winkel zijn, hebben ze dat niet eens in de gaten. Paar jaar geleden zag ik een man uit Albert Heijn rennen. Een zware man met lang, grijs haar. Hij werd achtervolgd door een medewerker van de supermarkt. Dat was een kwieke jongen, maar toch wist de man te ontkomen.
Als prinses Laurentien spreekt, ga ik altijd wat rechter zitten. Niemand praat zo deftig als zij. Haar schoonmoeder kan er ook wat van, maar bij haar is het natuurlijker. Toen prinses Laurentien nog Petra heette en besloot dat die naam te huiselijk was voor een prinses, ging ze ook anders praten. Zoals prinsessen in slechte toneelstukken. Wanneer ze haar eigen naam had gehandhaafd – prinses Petra, wat klinkt dat lekker fris – was er waarschijnlijk niets aan de hand geweest.
