Mannenbladen gaan verdwijnen. Ik heb het over Nieuwe Revu, Playboy en Panorama. De uitgever moet bezuinigen. Wie vindt het erg? Hebben mannenbladen nog een functie in onze samenleving? Ik heb nu twee keer het woord `mannenbladen’ genoteerd en dan krijgt het iets heel doms. Nog een keer: mannenbladen. Ik stel me de man voor die naar de tijdschriftenwinkel loopt met het voornemen een mannenblad te kopen. Lang geleden schreef ik soms een verhaal voor de Playboy, drie keer, geloof ik. Ik kreeg er veel geld voor.
Soepel woord: rijstrook. Vooral als je het hardop uitspreekt. Daarom is het zo jammer dat er altijd iets mis mee is wanneer het in een verkeersbericht voorkomt. Dan hoor je dus dat er ergens een file is, ten gevolge van een ongeluk, en er twee rijstroken dicht zijn. Wat ik dan weer wel heb is dat ik blij ben dat ik niet bij dat ongeluk betrokken ben en ook niet in die file sta. Dat is een beetje egocentrische blijdschap, besef ik, maar toch kan ik me er heel licht door voelen, en daarvan krijg ik energie.
In Trouw lees ik een interview met de theoloog Marco Derks. Hij wilde predikant worden, maar dat kon niet omdat hij homo is. Hij zegt: `Er was nooit een keiharde veroordeling.’ Het probleem is: `In de gereformeerde context heb je altijd wat uit te leggen als homo.’ Ik vraag me af wat dat dan is. Antwoord: zijn identiteit. Het is makkelijk om hier grapjes over te maken, grapjes die van boosheid en onbegrip getuigen. Ik heb ze ook wel paraat, maar ik laat ze maar voor wat ze zijn. Toch zit mijn onbegrip me dwars. Is God het hiermee eens?
Door de wintertijd is er meer licht in de vroege ochtend. Het is net alsof de winter bijna voorbij is en we op weg zijn naar de zomer. Ook daarom draaide ik gisterochtend om de dag goed te beginnen het lied Perfect Day van Lou Reed. In de vroege jaren zeventig hoorde zijn muziek zeer bij mijn leven. En van Perfect Day krijg ik nog steeds niet alleen zin in de dag, maar in ongeveer alles. In de stilte na het lied hoorde ik het donkere geluid van de storm en ik was benieuwd wat daarover te melden viel.
Morgen gaat een musical over Wim Sonneveld in première. Ik denk niet dat ik die voorstelling zal gaan zien, want ik houd niet van imitaties. Maar ik ben blij dat Wim Sonneveld weer even opgetild wordt. De Grote Drie, zo heetten ze in mijn jeugd, Wim Kan, Wim Sonneveld en Toon Hermans. Kan was alleen op de radio te horen, ja, later kwam hij ook op televisie, maar toen was hij al een beetje aan het wegzakken. Hermans en Sonneveld zorgden voor televisieavonden waar lang naar werd uitgezien. Ik herinner me de volle vrolijke huiskamer en dat iedereen er ontzettend veel zin in had.
Absoluut niet blij. Dat is vaak de reactie van mensen op kwesties waaraan ongunstige kanten zitten: `Ik ben absoluut niet blij.’ Of: `Ik word er niet blij van.’ Ik denk dan altijd even na over het woord `blij’. Ik ben het vaker niet dan wel, maar wat is het precies, hoe zou ik het omschrijven? Ik lees een interview met minister Plasterk en die zegt absoluut niet blij te zijn met het gedrag van de Amerikaanse inlichtingendienst. En dan gaat het dus over het afluisteren van telefoongesprekken.
Oké, heel even. Ik ga niet schreeuwen, ik beheers me, ik schop ook niets omver, ik zit zo vol respect dat ik me nauwelijks kan bewegen. Drie keer in mijn leven was ik Zwarte Piet en ik zeg het meteen eerlijk, want eerlijkheid is in deze gevoelige kwestie het beste: ik vond het lekker. Het is ingewikkeld dit uit te leggen. Ik ben een blanke man van 1,94. Het wordt me nooit gevraagd, maar als iemand zou vragen of ik tevreden over mezelf ben, zou ik antwoorden dat ik dat echt niet weet. En dat is waar. Ik wéét dat ook niet. Zelfs de gedachte aan die vraag schuif ik ver van me weg.
De hotdog eet ik bij de kraam op. Ik ben er geen voorstander van lopend te eten. Je ziet nog maar zelden mensen alleen maar lópen. Of ze telefoneren of ze eten gretig, met harde happen. Geeft niets, ik stel het alleen maar vast. Zelf eet ik ook soms op straat, maar dan op de plek waar ik het koop. Als je stilstaat, kun je vaak beter om je heen kijken dan wanneer je in beweging bent. Om je heen kijken is altijd een avontuurlijke bezigheid. Er nadert een jongetje met een reusachtige bos bloemen. Een zwart jongetje, jaar of twaalf.
Wie luistert de Amerikaanse inlichtingendienst dan af? Voltrok zich een tijdje geleden, als ik het goed begrijp. Paar januaridagen van dit jaar en het grootste gedeelte van december van vorig. Ging om 1,8 miljoen telefoongesprekken in Nederland. Dat is nogal wat, ben je dan geneigd te denken. Zit ik daar bijvoorbeeld ook bij? Ik houd gelukkig niet zo van telefoneren en als het moet, doe ik er nooit lang over. Zelden voor de gezelligheid, om het zo maar eens te zeggen, terwijl ik in principe best van gezelligheid houd. Maar niet per telefoon dus.
Misschien was zaterdag de laatste mooie herfstdag. Kon nog zonder jas naar buiten. Rond het middaguur zat ik op een bank op een stil pleintje bij mij in de buurt. Meer een plantsoen dan een pleintje, hoe dan ook een plek bij uitstek om zacht weg te zinken in prettig gepeins. Uit sommige bomen maken zich af en toe bladeren los die zich licht dansend naar de begane grond bewegen. Ik besef dat het lang geleden is dat ik naar vallende bladeren keek, een gedachte waarmee ik verder weinig kan, maar die wel past bij de momenten daar in het plantsoen.
