Nog niet zo lang geleden inspireerden grote sportevenementen me meestal meer aan sport te gaan doen en dat deed ik ook, maar altijd te kort, omdat ik vond dat ik het ineens weer te druk had met allerlei andere bezigheden. Nu ik dit noteer, weet ik zeker dat ik het allemaal beter had moeten organiseren, prioriteiten stellen, maar ik heb sterk het gevoel dat het daarvoor nu te laat is, zeker wanneer het over sport gaat.
Genieten! We kunnen veel leren van de sporters van de Olympische Spelen. Omgang met verlies en frustraties, vriendschap, solidariteit, over grenzen heen durven gaan en dat ook hartstochtelijk graag willen, consequente concentratie en genieten. Dat laatste hoorde ik nog nooit zo vaak als de afgelopen weken. In ieder gesprekje voor of na een prestatie, wat die ook heeft opgeleverd, zegt de sporter vooral te willen genieten. Coaches en familie dringen daar ook op aan: “Ga ervan genieten!” Of: “Ik hoop dat je er in ieder geval van genoten hebt.”
Ben de kernproblematiek beetje kwijt, maar was er kort geleden niet weer druktemakerij over sommige leden van het Koninklijk Huis. Dat moest worden voorkomen dat ze ergens een mening over ventileerden? Dat premier Rutte hen al die jaren lekker hun gang had laten gaan, maar dat de nieuwe premier voor veel gedrag een stokje moest steken? Zoiets toch? Het fijne weet ik er niet meer van, wel dat ik dacht: laat die mensen toch.
Nijmeegse psychologen deden een onderzoek waarvan ik de conclusies niet helemaal begrijp, terwijl ik die in principe interessant vind, maar ik moet er behoorlijk over nadenken en daar heb ik met dit zomerse weer niet volop zin in. En dáár gaat het onderzoek juist over! We houden er niet zo van onze hersens te laten kraken, maar als we na een tijdje vaststellen dat het zin heeft gehad, vinden we het minder erg. Ik vat het nu kort door de bocht samen, maar iedere samenvatting is kort door de bocht.
De Britse programmamaker Claudia Hammond schreef een boek dat De kracht van vriendelijkheid heet. Een voor de hand liggende reactie zal vast zijn: linke soep, voer voor softies. Ik denk dat niet. Het boek las ik nog niet, wel een interview met haar in Trouw.
In het Kuifje-verhaal De Schat van Scharlaken Rackham heeft kapitein Haddock ineens geen zin om op avontuur te gaan. Hij is aan boord van zijn schip, maar niet in beweging te krijgen, onder meer omdat zijn huisarts hem verboden heeft alcoholische dranken te drinken. Kuifje staat te popelen om op zoek te gaan naar de schat die in de titel wordt genoemd. Wat doet hij? Hij laat de detectives Jansen en Janssen tegen de kapitein zeggen dat ze gehoord hebben dat hij niet vertrekt omdat hij bang is. De reactie van de kapitein is voorspelbaar. Bang? Hij?
Enthousiaste verslaggevers die weten hoe ze wat spannend is, nog spannender kunnen maken, zijn ontzettend goed voor mijn humeur. Meestal ken ik hun namen niet, of vergeet ik die, maar de man die de zaterdag de race van roeister Karolien Florijn begeleidde, omhels ik vanuit de verte. Voor ons kijkers was het al een sublieme belevenis en hij deed er op volle kracht een schepje bovenop. Uitstekend!
Als je bij je huis een werkje verricht, is er altijd wel een buurtgenoot die er iets van zegt. Kan blijkbaar niet anders, woorden die iets moeten overbruggen, maar wat? Een raadselachtige sociale verplichting. Als je de vuilniszak buiten zet: “Dat ruimt lekker op.” Je plakt de band van je fiets: “Zal ik de mijne ernaast zetten?”
Kort na de Olympische Spelen in Rio de Janeiro in 2016 sprak ik de coach van de zwemploeg, een aardige man die een weergaloze rust uitstraalde. We hadden het over winnen en verliezen. Hij tikte met zijn vinger op tafel: “Dat is het verschil.” Het was in Rio niet gegaan zoals hij had gehoopt. “Daar werk je vier jaar aan, zeven dagen per week, vanaf de vroege ochtend tot ’s avonds laat.” Duidelijk dat hij dat een normale gang van zaken vond. Was geen klacht of teleurstelling, zo gaat dat nu eenmaal. En weer tikte hij met zijn vinger op tafel.
Van iedere fase in je leven neem je van alles mee naar de volgende. Alles wat je eerder meemaakte, alles wat je toen dacht, bepaalt nog steeds wie je nu bent. Open deur, maar ik dacht eraan toen ik gisteren in deze krant las over `De wonderlijke wereld van het puberbrein’. Dat naar aanleiding van de film Inside Out 2 die blijkbaar de verwarrende emoties van pubers bespreekbaar maakt.
