Laatste column van het jaar. Ik ga niet zeggen dat de vorige keer dat ik de laatste van het jaar schreef, erg kort geleden is. Wel dat het jaar toen minder donker leek, ook al was in het begin ervan bij niet zo verre buren een oorlog begonnen, een oorlog die dit jaar steeds minder aandacht kreeg, niet alleen omdat er een andere bij kwam. De wereld is nog grimmiger geworden, ook door andere gebeurtenissen dan oorlogen. En ook is aan de wereld steeds meer te merken dat we er slecht mee omgaan.
Het heeft allemaal iets tragisch: mensen die in hun kerstpakket een cadeaubon aantreffen, maar liever geld hebben, en die bon verkopen aan een bedrijf dat vervolgens weer in die bonnen gaat handelen. Waarom ik het tragisch vind, kan ik niet scherp uitleggen. Als je een bloemenbon krijgt, maar allergisch bent voor bloemen, ja, wat heb je er dan aan? Je kunt de bon natuurlijk geven aan iemand die wel van bloemen houdt, sympathiek gebaar.
Onze koning weet niet wat hij met zijn handen moet doen wanneer hij ons toespreekt, staand en uit het hoofd. Is niet erg, maar dat onhandige gewapper is makkelijk te voorkomen. Gewoon een uurtje oefenen met iemand die beroepshalve toneelspeelt. Gaat echt werken en hij zal er zich vast beter bij voelen.
Benieuwd hoe het vandaag in onze kleine kringen zit met de intermenselijke verhoudingen. Wat ik vorige week al schreef, ik zag de dagen voor Kerstmis zo veel tips om het `gezellig’ te houden aan de kersttafel, dat er vast veel fout is gegaan. Ongetwijfeld waren er tips die met elkaar botsten. Bovendien: als het al een karwei is om het `gezellig’ te houden, dan moeten we ons hart vasthouden.
Dit jaar maar niks over de kerstpakketten had ik me voorgenomen. Mijn handen jeukten wel toen ik een week of twee geleden in het ochtendprogramma op televisie een korte documentaire zag over een kerstpakkettencentrum. Een verslaggeefster sprak met een leidinggevende inpakker in puike trui.
Gelukkig zijn ze bijna weggewaaid, de tientallen tips voor Kerstmis die ons de afgelopen weken maar bléven overkomen. In een knipsel dat op mijn bureau ligt, gaat het over het houden van kersttoespraken, met als eerste tip: Weet wie je toespreekt.
Wanneer het nieuwe jaar begint, ga ik de onrust vermijden die goede voornemens kunnen veroorzaken. Ik maak ze niet. Op zich is dat ook een goed voornemen. Als je ze niet hebt, hoef je er ook niet over te praten. Dat moet immers in die wat wezenloze eerste dagen van het nieuwe jaar. Je weet dan nooit zo goed wat je tegen elkaar moet zeggen als je het over dat nieuwe jaar wilt hebben. We vergeten soms dat het niet per se een gespreksonderwerp hoeft te zijn. Maar ja, vaak, te vaak krijg je: “En? Nog goede voornemens gemaakt?”
Een levende kerststal! Ik weet dat ze er nog zijn, op veel plekken in het land, maar ben er na mijn kindertijd nooit meer heen geweest. Soms lijkt die kindertijd ver weg, vaak ook niet. Ik hoef mijn ogen maar even te sluiten en ben weer in de huiskamer van het ouderlijk huis, paar dagen voor Kerstmis. Mijn moeder `deed’ de boom, mijn vader de kerststal, werkzaamheden die een groot deel van de dag in beslag namen. De kerststal was een kunstwerk, de boom ook, maar van een andere orde.
Er zijn van die berichten die niet echt belangrijk zijn, maar wel horen bij het einde van het jaar. Bijvoorbeeld van de NS die bekendmaakt hoeveel voorwerpen er het afgelopen jaar in de trein zijn achtergelaten. De coronacrisis is daar nog steeds te merken. Er zijn minder reizigers dan daarvoor, wat volgens mij niet alleen aan corona ligt. Heleboel mensen hebben behoefte aan `een stukje zekerheid’ en willen daarom zelf regelen dat ze ergens op tijd arriveren.
Valt er veel zeker te weten? Ik weet het niet, maar ik weet bijna niets zeker. En zelfs dat laatste weet ik niet zeker. Wat ik wel weet is áls je iets zeker weet, dat een groot goed kan zijn.
