“Je moet een muts kopen.” Advies van iemand die het goed met me voor heeft. Ik voel altijd lichte irritatie als ik bemoeienis merk met mijn omgang met winterse dagen. Dat zijn het nu nog niet, maar ze komen er waarschijnlijk wel aan, de dagen zijn er nu al voor aan het oefenen. Hoe ik er me tegen kleed, maak ik zelf wel uit. Erg dat ik me dat hóór denken: ik maak het zelf wel uit. Dat moet op een dag toch gewoon over zijn. Het zelf wel uitmaken is bovendien vaak veel werk, laat anderen dat maar lekker voor je verrichten.
Nee, ik wil het er even niet over hebben, over hoe het moet met dit land. Altijd als iemand `dit land’ zegt, weet je dat er iets alarmerends aan de hand is. Je hoort nooit dat in dit land de bloemencorso’s onvergetelijk zijn of dat er in dit land prachtige potloden geproduceerd worden. Was blij dat er gisteren in het nieuws werd verteld dat we nu al 35 jaar met een pinpas betalen. Oud-minister van Financiën Ruding kwam in beeld, een man bij wie alles menens was. Hij verrichte ernstig de officiële pinpashandeling en deed dat niet weergaloos soepel.
De dagen worden kouder. Op een echte winter hoeven we niet meer te rekenen, er komt van die laffe, natte kilte. Ik merkte het gisteren voor het eerst. Dus in alle vroegte uit het warme bed op de tast naar de keuken waar het bedieningsding hangt. Daarop moet je je temperatuurwensen aantikken. Het kan gebeuren, en het gebeurt vaker dan me lief is, dat er op het schermpje een woord verschijnt dat ik nauwelijks verdraag: ketelstoring.
Terwijl ik naar het stemlokaal liep, nam ik me enorm voor me op volle kracht te concentreren op de democratische handeling die ik daar ging verrichten. Ik was niet zwevend en zeker van mijn zaak, maar juist daarom. Nonchalance ligt dan gretig op de loer. Dus goed opletten, even als een kleine veldheer het grote papier bestuderen, dan pas het potlood in aanslag houden, nog even de naam van je voorkeur prevelen en vóórwaarts: je stemt.
Gek dat ik niet weet of het voor mij een rol speelt, het uiterlijk van politici, kleding, stand van ogen, mondhoeken. Ik lees er een artikel over en begrijp dat een blauw pak goedaardigheid uitstraalt, maar als je daarbij, als man, een rode das draagt, laat je zien dat je daadkrachtig bent.
Al die tijd geweten en toch te laat ingestapt, met open ogen. Heb het over artificiële intelligente: AI. Er gebeurt van alles mee en ik ga er nonchalant aan voorbij. Mijn houding is: zien we tegen die tijd wel. Is dom, want wat ik met `tegen die tijd’ bedoel, is al lang de hoogste tijd voor iedereen die niet onder een steen wil blijven leven. Ik sla even een heleboel over waarover ik stom genoeg niets kan zeggen, en kom bij de AI-pin, een speldje dus, een piepklein kastje dat je op je jasje bevestigt.
De aankomst van Sinterklaas, de intocht, wil ik graag als een belangrijke gebeurtenis blijven beschouwen. Lukt me niet eens te doen alsof ik dat niet vind. Daarom zette ik zaterdag aan het einde van de ochtend de televisie aan. Vorige week was ik niet in de gelegenheid het Sinterklaasjournaal te zien, dus ik had geen idee welke problemen er speelden. Dat die er waren, wist ik natuurlijk wel.
Meestal lopen we in alle vroegte samen naar de fitnessclub, mijn bevriende buurman en ik. Het is nog donker en stil op straat. Vaak regent het. Een wandeling van een minuut of vijf. Een deel van die tijd hebben we nodig om elkaar te motiveren. Zijn conditie is beduidend beter dan die van mij, hij is sportiever en voetbalt minstens één keer per week, maar aan het begin van de dag zijn we gelijk, twee mannen die alle zeilen moeten bijzetten om een uur op volle kracht te trainen.
PostNL begint op de NS te lijken: altijd afwachten of er gebeurt wat je hoopt dat er gebeurt. Ja, soms gebeurt er niets. Moet er nog aan wennen en weet niet of dat lukt. Ik loop nog steeds graag naar de brievenbus, altijd een productieve wandeling. En ondertussen denk ik nog even na over wat ik dadelijk in de gleuf laat glijden. Bij voorkeur trouwens aangename post, een brief, kaartje, ook serieuze natuurlijk, rekeningen, overeenkomsten.
Soms heb je dat, dat je ineens over je bestaanszekerheid zit na te denken. Piekeren ja. Had ik gisterochtend. Waren doodlopende gedachten, waardoor `bestaanszekerheid’ alleen maar een woord bleef in plaats van een belofte. Toen hoorde ik ineens op straat iemand roepen `Zonder zorgen!’. Nou ja, iemand, niet zomaar iemand, de glazenwasser (`gevelmanagement’). Ik schreef hier al eerder over hem. Zo reageert hij altijd als je `Goedemorgen!’ roept. Soms kan ik van voorspelbaarheid houden, een bescheiden vorm van zekerheid. Naar buiten!
