Ben achter met bioscoopbezoek. In mijn agenda staat een lijstje van films die ik per se wil zien, bijvoorbeeld een Franse film met een Engelse titel: The Beast. Ik herinner me de recensie die ik erover las. Een van de hoofdpersonen wordt gespeeld door Léa Seydoux. In de recensie stond: “Ze heeft een soort tijdloze schoonheid en wat erg helpt: een charmant spleetje tussen haar tanden.”
VZojuist reserveerde ik in een theater hier in de buurt een voorstelling. Is altijd een heel karwei met inloggen en een wachtwoord en een account en weet ik veel, maar ik zet gewoon door, ik wil niet achterlijk zijn. Ik ga er wel hardop van praten en hoor mezelf geen fijne dingen zeggen, maar dat hoort er nu eenmaal bij. In de agenda van dat theater zag ik ook de nieuwe show van Tineke Schouten staan. Daar zal ik niet heen gaan, maar als altijd was ik wel benieuwd naar de titel. En die stelde me niet teleur: De Schouten Schoenen.
Beetje zenuwachtig was ik wel, dinsdagmiddag, vlak voordat de nieuwe premier aan ons werd voorgesteld. Niet zo zenuwachtig als hij, maar toch. De komende, laten we zeggen, zes maanden wordt hij de leider van het land. Is niet niks. Hij kent Den Haag door en door, maar je zag toch dat hij even moest wennen aan omgang met de media. Zal ongetwijfeld veranderen, maar hij hoeft ook weer niet te gewiekst worden.
Wanneer hij het nodig vond, gaf mijn vader altijd zijn mening. Dus niet in alle gevallen, want soms kon je je mening net zo goed niet geven, ook omdat niet alles om en mening vroeg. Hoe dan ook, hij deed het altijd in milde bewoordingen, en genuanceerd.
Als het langdurig geregend heeft, en ik in het nieuws straten blank zie staan, laat ik het tot ons landje beperken, denk ik altijd: blij dat het mij niet overkomt. Zoiets mag je misschien één keer denken, twee keer is al linke soep, maar als je het vaker doet, ga je er ook van lusten, dat is het zeker, het lot laat niet met zich sollen. Al een dikke week ben ik in mijn geliefde dorp aan zee en daar is een groot probleem met het grondwater. Maandje geleden verbleef ik hier ook en toen was het al aan de hand, min of meer sinds de drijfnatte winter.
In de eindexamentijd is het een prikkelende gewoonte dat Bekende Nederlanders of minder Bekende Nederlanders of Onbekende Nederlanders, die er ook zijn, examen doen op hun vakgebied. Bijvoorbeeld Maarten van Rossem beantwoordde de geschiedenisvragen. Ik lees die bevindingen graag, soms in lichte paniek, omdat ik vaststel dat me weinig van toen bijgebleven is.
Lijkt me sterk dat het lukt, een radiostilte van een paar weken. Formateur Richard van Zwol kondigde die donderdag af. Paar weken! Een dag of vier gaat misschien net en het lijkt me erg aangenaam. Was bijna niet te doen de fractieleiders voor een stuk of twintig microfoons te zien staan zonder iets te willen zeggen, zonder daar ook maar een seconde zin in te hebben. Zichtbaar last hadden ze van al die nieuwsgierigheid. Daarom straalden ze van die stuurse minachting uit.
Was het woord vergeten: juichspencer. Gisteren kwam ik het tegen in een bericht over de EK-actie van supermarktketen Jumbo. Eerste wedstrijd van het Nederlands elftal staat in mijn agenda, zondag 16 juni, tegen Polen.
Toen eergisteren de storm rond het huis joeg en harde regen tegen de ramen zwiepte, had ik zin me lekker met het nieuwe nummer van Donald Duck ver weg in een hoekje terug te trekken. Al sinds ik een beetje kon lezen, ben ik abonnee en dat ben ik altijd gebleven. In het begin zorgden mijn ouders voor de zakelijke kant ervan, maar natuurlijk niet meer toen ik op mezelf ging wonen.
Nog een maand en we zijn halverwege 2024. Nu is er al een voorstelling te maken van waarop er tijdens de laatste dagen enorm teruggeblikt zal worden, waarschijnlijk ook omdat ons land weer of nog zonder regering zit en nieuwe verkiezingen worden voorbereid. Die zijn trouwens altijd op een woensdag. En de eerste dag van het nieuwe jaar is een woensdag! Zou het niet geweldig zijn dan met een schone lei te beginnen, qua landspolitiek?
