Soms heb je dat, dat je ineens over je bestaanszekerheid zit na te denken. Piekeren ja. Had ik gisterochtend. Waren doodlopende gedachten, waardoor `bestaanszekerheid’ alleen maar een woord bleef in plaats van een belofte. Toen hoorde ik ineens op straat iemand roepen `Zonder zorgen!’. Nou ja, iemand, niet zomaar iemand, de glazenwasser (`gevelmanagement’). Ik schreef hier al eerder over hem. Zo reageert hij altijd als je `Goedemorgen!’ roept. Soms kan ik van voorspelbaarheid houden, een bescheiden vorm van zekerheid. Naar buiten!
Een vriend zou net als ik een nieuwe knie krijgen. Net als de mijne deed zijn oude knie het niet meer ten gevolge van sportbeoefening. Ja, graag gebruik ik het woord `sportblessure’. Dan lijkt het allemaal niets te maken te hebben met aftakeling. Daar moet je je natuurlijk óók bewust van zijn, maar liever niet te vaak over hebben.
Als er iets moet doen waar ik tegen opzie, doe ik het liever meteen. Kort door de bocht samengevat: dan is het tenminste gebeurd. Ik kan niet tegen uitstel. Nee, dat is niet waar. Uitstel van iets moois vind ik geen probleem, integendeel, ik houd ervan me dan te verheugen op wat komen gaat. Ik heb het over uitstel van karweitjes of karweien. Of beslissingen, geen beslissingen waarover je nog wilt nadenken, maar beslissingen waarvan je al weet dat je die zult nemen, maar waaraan je psychisch nog niet toe denkt te zijn.
“English please,” onderbreekt de vriendelijke supermarktmedewerkster me als ze mijn boodschappen bij de zelfscankassa wil controleren. Knorrig heb ik gezegd dat ik iedere keer de klos ben. Of ik de indruk maak de winkel leeg te willen roven? Beetje moeilijk doen mag best: het systeem wordt aangeprezen omdat de afhandeling van je boodschappen minder tijd zou kosten. In mijn geval is dat uitzonderlijk.
Had ik nog niet meegemaakt: ineens kon ik de huiskamer niet uit. Opgesloten ja, maar dat is een te groot woord. Deurklink was eruit gevallen, binnen- en buitenkant deur. Ik had een afspraak elders in de stad en stond al met mijn jas aan. Lang geleden dat ik zo in de ban kwam van de vraag `Wat nu?’. Gelukkig had ik mijn mobieltje in de zak. Mijn geliefde was buitenshuis aan het werk en onbereikbaar. Gelukkig de buurman niet. Ook buitenshuis aan het werk, maar hij beloofde zo snel mogelijk te komen. Hij heeft de huissleutel en is bovendien een man van oplossingen.
Drie keer vulde ik de stemwijzer in. De eerste twee keer kwam ik niet uit op de partij waarop ik wilde stemmen. Ik merkte dat ik over sommige kwesties wat langer na moest denken dan ik dacht. Dat is natuurlijk ook het nut van de stemwijzer. De derde keer eindigde ik bij de partij die ik al een tijdje geleden had omarmd. Die zit niet bij de partijen die nu volgens de peilingen op kop gaan, VVD en NSC, respectievelijk 26-30 en 25-31 zetels.
Als ik een foto zie van een herfstig bos waarin van dat gouden zonlicht doorheen spat, weet ik meteen hoe het daar ruikt, een geur waarbij ik me uitstekend voel. Dan weet ik ook weer waarom de herfst mijn seizoen is zonder dat ik kan uitleggen waarom. Heeft te maken met de tijd die anders verstrijkt dan in de zomer. En natuurlijk ook met de kleuren in de parken en tuinen.
“In 15 jaar kan er veel veranderen,” zegt de coach op de fitnessclub. Met het oog op de vervanging van mijn knie oefen ik alvast met de krukken. Ik zeg dat het 15 jaar geleden min of meer automatisch ging. Had ik ook een nieuwe knie gekregen. “Wat?” vraagt de coach. “Nou, met die krukken.”
Ongetwijfeld las ik het eerder, nooit zo bewust, maar gisteren was het in deze krant ineens een harde confrontatie: de stenen winkel. Daar moeten we heen als we niet willen worden opgelicht. In winkels die niet van steen zijn, loop je dat risico, de webwinkels.
In een radioprogramma hoorde ik zaterdag een werker in de geestelijke gezondheidszorg spreken over `een stukje herbeleving’. Ik kromp ineen, ben niet zo van dat soort stukjes. Toch kwam ik er gisteren ineens in terecht, in een stukje herbeleving dus. Ik reed met een vriend de stad uit en passeerde het café waar ik vorige week even binnen ben geweest, toen ik met een kapotte auto in een wezenloos plantsoentje op hulpverlening stond te wachten, eerst op de wegenwacht, daarna op een sleepauto, ruim zes uur, want het was druk en het weer zat ook niet mee.
