Was het woord vergeten: juichspencer. Gisteren kwam ik het tegen in een bericht over de EK-actie van supermarktketen Jumbo. Eerste wedstrijd van het Nederlands elftal staat in mijn agenda, zondag 16 juni, tegen Polen.
Toen eergisteren de storm rond het huis joeg en harde regen tegen de ramen zwiepte, had ik zin me lekker met het nieuwe nummer van Donald Duck ver weg in een hoekje terug te trekken. Al sinds ik een beetje kon lezen, ben ik abonnee en dat ben ik altijd gebleven. In het begin zorgden mijn ouders voor de zakelijke kant ervan, maar natuurlijk niet meer toen ik op mezelf ging wonen.
Nog een maand en we zijn halverwege 2024. Nu is er al een voorstelling te maken van waarop er tijdens de laatste dagen enorm teruggeblikt zal worden, waarschijnlijk ook omdat ons land weer of nog zonder regering zit en nieuwe verkiezingen worden voorbereid. Die zijn trouwens altijd op een woensdag. En de eerste dag van het nieuwe jaar is een woensdag! Zou het niet geweldig zijn dan met een schone lei te beginnen, qua landspolitiek?
Je moet als ouder mens (wanneer ben je dat?) een zin liever niet beginnen met “In mijn tijd was er geen…”, want bijna altijd is het informatie waar niemand iets aan heeft. Voor tijd staat meestal nog iets: schooltijd, ik noem maar wat. Ik zit te lezen over scholierenorganisatie Laks. Daar kun je naartoe bellen als bijvoorbeeld in deze periode klachten hebt over het eindexamen. Heel veel scholieren doen dat.
Eens per week sta ik voor school te wachten. Ik zorg ervoor dat ik op tijd ben, want hij mag niet naar buiten komen en mij niet zien. Hij rekent op me. Ik wacht tussen jonge vaders en moeders en hier en daar ook een grootouder en doe mijn best daar enorm levendig te staan. De trainer van het jonge team van SDZ (Samenspel Doet Zegevieren) is er ook. We bespreken tactiek en vorderingen. Ik zeg dat ik zaterdag helaas niet naar de wedstrijd kan komen wegens verblijf aan zee.
Oefeningen in geduld zijn nuttig, vooral als je besluit wachttijd productief te besteden: iets in je hoofd nemen en daarover nadenken, waar je normaal niet toe komt, omdat je veel te druk bent met van alles. Is trouwens een prima vraag tijdens wachttijd: is het nodig dat ik het zo druk heb met van alles? Je hoeft je maar losjes op het antwoord op die vraag te concentreren en je kalmeert meteen al.
Wie vindt dat ijdelheid ook iets fascinerends heeft, kan zich verheugen op het premierschap van Ronald Plasterk. Die enkeling was natuurlijk al verwend met Jan Peter Balkenende, de matigste premier sinds de oorlog, maar vergeleken met Plasterk een toonbeeld van bescheidenheid. Voordeel is wel dat Plasterk nooit in de war zal raken door kritiek, hoe stevig ook, want daarvoor is hij te vervuld van zichzelf, hij heeft daar echt geen ruimte voor. Ik geloof dat hij dat zelf ook weleens gezegd heeft en hij weet natuurlijk over wie hij het heeft.
Al bijna vijftig jaar denk ik soms aan haar zonder dat wist hoe ze heette. Dat ik nu haar naam ken, komt doordat ik las dat ze zaterdag overleed. Ik denk aan haar als ik op een zomerse avond over het strand loop en naar de zee kijk, wat ik graag doe. Ik heb het over de Amerikaanse actrice, vooral stuntvrouw, Susan Backlinie, die een kleine rol heeft in de grootse horrorfilm Jaws, die Steven Spielberg maakte van het boek De zomer van de witte haai van Peter Benchley. Ik noem de titel hier omdat ik houd van titels waarin zomer voorkomt.
“Je kijkt niet of je er zin in hebt.” In de vroege ochtend ben ik op weg naar huis met een doos wijn, aan een hengsel. Sommige producten lokken áltijd commentaar uit.
Terwijl ik gisteren in de zeldzaam zachte ochtendzon kranten zat te lezen, struikelde ik over een theorietje dat tijdens de sportbeoefening daarna maar niet uit mijn hoofd wilde. Ging over de formatie. Wil ik het liever niet over hebben, want bij die oersaaie dynamiek begin ik me meteen te vervelen. Maar goed, deze week zou er een einde aan kunnen komen. Kúnnen. Hoe dat einde er uitziet, daarvan heeft bijna niemand een idee, maar de vier partijen zullen het gelúkt vinden.
