Een demonstratie is niet iets waarvan je droomt, maar als ik dat wel zou doen, liep ik vast mee in een lange stille tocht, met minstens 100 duizend anderen, tegen alle oorlogen waar ook ter wereld. Ons zwijgen was ijzingwekkend en dwingend. Als je gewelddadig tegen geweld protesteert, mag je jezelf eigenlijk geen vredesactivist noemen, je maakt je intenties belachelijk. Misschien moet ik dat genuanceerder zeggen, maar ik weet niet hoe. Soms heb je geen idee van wat je in het lawaai in de wereld om je heen kunt betekenen.
Begrijpen wil ik het niet, maar in een Machtig Systeem is érg veel over je bekend, wat je graag eet, waarvoor je speciale belangstelling hebt, of je vaak naar het theater gaat enzovoort. Die informatie zorgt ervoor dat je ongevraagd mailtjes krijgt waarin allerlei onzin wordt aangeboden. Dat je tot op zekere hoogte een open boek bent, vond ik eerst alarmerend, maar het kan me inmiddels niet meer schelen. “Je houdt dat soort dingen toch niet tegen, jongen,” zou mijn moeder zeggen.
Had iets aandoenlijks, de twee informateurs die aan een kleine tafel in de hoek de grote formatietafel observeerden. De partijleiders moesten zelf volwassen praten. Leek een beetje op een therapeutische sessie: “Ja, Geert, sorry dat ik je even onderbreek, maar ik zie al een kwartier dat je lichaamstaal iets anders laat horen dan wat je zegt.”
Wie een tijdje geleden de televisieserie De Joodse Raad zag, zal daaraan nog vaak denken, aangrijpend verhaal, meeslepend verteld, briljant geacteerd. De schrijver ervan, Roos Ouwehand, schreef een vervolg dat zich afspeelt in 1946, over hoe het gegaan is met mensen die we leerden kennen in de serie en van wie er sommigen terugkeerden in Nederland. Titel: De Terugkeer.
Halverwege april las ik een artikel dat op mijn bureau bleef liggen. Kort door de bocht is de strekking dat sporten gelukkiger maakt. Ik sport vier of vijf keer per week, niet omdat ik zo het geluk hoop te vinden, maar voor mijn gezondheid. Wel waar is: na afloop, thuis onder de douche, ben ik blij dat het weer voorbij is. Om te spreken van een geluksgevoel is wat te veel van het goede.
Veel mensen zijn bang voor lawaai vandaag, hoor ik. Voor protesten tegen onze gehavende wereld, tegen onbegrijpelijk geweld, tegen verdriet en leed waarvan je stil wordt. Waarvan je stil wordt. Ik zie op tegen lawaai, terwijl ik snap als het er wel is. Maar de stilte van vandaag hoort bij ons leven, onze geschiedenis. De stilte van vandaag hoort bij iedereen aan wie we vandaag met gebogen hoofd denken.
Nog niet zo lang geleden hadden we het er liever niet over. Niet dat het in de taboesfeer zat, maar het was te intiem, hoewel ik niet weet of dat het juiste woord is. Geen idee hoe het komt, maar ineens is de belevenis een zeer bespreekbare kwestie geworden, daarom ook maar in de krant: het kijkonderzoek van de dikke darm, de coloscopie. Opvallend dat het onderzoek in mijn omgeving aan de orde van de dag is. Ik was onlangs ook aan de beurt. Graag hebben we het erover, stel ik vast. Deze week was het in het café een lang en intens tafelgesprek.
Even terug naar het Journaal van dinsdag. Daarin was veel brandend wereldnieuws aan de orde. En daartussen dook ineens onze songfestivalzanger Joost Klein op, beelden van zijn eerste repetitie, vooral foto’s. Behalve de zanger zagen we een man die matig als vogel verkleed was. Hoorde bij de act. Die ik niet flauw over, ik denk er wel over na. Ook over de enorme belangstelling die onze inzending heeft. In een eerder Journaal was te zien hoe hij op Schiphol op het punt van vertrekken stond. Elders werd vermeld hoeveel koffers hij bij zich had, 20.
Heel lang was het gisteren Koninginnedag. En vandaag Dag van de Arbeid. Laatste is zo gebleven, maar wie staat er nog bij stil? Ik ook niet op volle kracht, maar toch even.
Weer kwam ik een dooddoener tegen die mijn goede humeur een behoorlijke optater gaf. In het doodlopende proces dat voor de vorm nog zo dynamisch formatie heet, werd Caroline van der Plas een vraag gesteld die haar niet beviel. Ging over een scenario waarover het Centraal Planbureau nog iets moest zeggen (`doorrekenen’). Mevrouw Van der Plas: “We zien wel wat er gebeurt. Dat zijn als-dan-vragen. Als m’n tante een piemel had gehad, was het mijn oom geweest.”
