Niet alle coaches op onze fitnessclub doen het, maar als de hoofdcoach er is, zet hij in deze tijd van het jaar vaak de Matthäus-Passion op. Er ontstaat dan meteen een andere sfeer in de gymzaal. Waarschijnlijk is het de enige sportclub waar dat gebeurt. Ook daarom hecht ik eraan er vier keer per week heen te gaan. Er zijn leden die het wonderlijk vinden dat de Matthäus is te horen, soms laat iemand een protesterend geluid horen (“Moet dat echt?”), maar het merendeel ondergaat het met diepe instemming.
Op het Boekenbal vrijdagavond kom ik een schrijver tegen van wie ik onlangs een boek las. Ik kom daar meer schrijvers tegen van wie ik wat gelezen heb, maar over het boek van deze collega heb ik geschreven, in een andere krant waarin ik zo nu en dan een uitgave omhoog til die me bevalt. Zonde van de moeite en de plek het over een boek te hebben waar ik niets aan vind. Nee, dat boek bewonderde ik. Als je iets of iemand bewondert, moet je daar niet zuinig over doen. Zit onze aard, alsjeblieft kalm aan, maar dat is niet mijn stijl.
Rond het middaguur is weer het prachtige, aandachtige radioprogramma van Frits Spits te beluisteren: De Taalstaat. Vaste rubriek erin is een luisteraar die belt met een woord dat vergeten dreigt te worden. Vergeetwoorden, zo heten die altijd wat oude woorden, die meestal een kalmerende schoonheid hebben. Of het aan de orde is geweest, weet ik niet, ik kan niet altijd luisteren, maar een vriend had het deze week over `uitspanning´. Als ik spontaan de betekenis ervan zou moeten geven: goedmoedige horeca in de vrije natuur.
Nog niet zo lang geleden: in het journaal zien we onze demissionaire premier lachend en levendig als altijd de grote Europese vergaderzaal binnen swingen. Hij loopt op een groepje af, plukt daar letterlijk een vrouw uit, volgens mij een premier van een Baltische staat, neemt haar dwingend mee naar een stil plekje, kust haar vervolgens ontzettend hartelijk en snijdt dan een kwestie aan, hun gezichten dicht bij elkaar. Je ziet meteen dat daar spijkers met koppen worden geslagen.
Interessant op een onverwacht moment anders dan anders naar je omgeving te kijken. In dit geval vanuit een pashokje in de broekenwinkel. Pashokje is een te groot woord, daarvoor is het te klein, het is meer een kast afgesloten door twee klapdeurtjes.
Je hebt twee soorten dromen. Die je in je slaap overkomen en dus wel degelijk gebeurtenissen zijn, ook al zijn die soms moeilijk of niet te begrijpen. Ik vind dat je nooit mag zeggen: “Het is maar een droom.” Dat laatste is meestal wel het geval met de andere dromen die ik nu bedoel. Misschien mag je ze dagdromen noemen, maar die aanduiding is hier nu wat te losjes.
Nederlanders kopen massaal kleding bij webwinkels. En retourneren die vaak, niet zelden gebruikt. Zelf ga ik graag naar een winkel met een deur en iemand die je vraagt of je hulp nodig hebt. Heb je altijd nodig, daar en overal. Eén keer maakte ik een uitzondering. Zwembroek.
Sommige mensen zijn er goed in: praten over lichamelijke klachten. Wijzen ze streng naar een lichaamsdeel dat het moeilijk heeft, met specifieke toelichting: “Ja, altijd als ik ga zitten, vooral op een wat lage stoel. Net alsof er iets verschuift in mijn rug. Als ik zit, geen centje pijn, maar dan zie ik wel op tegen het opstaan. Dan heb ik het weer.”
Aan Internationale Vrouwendag, gisteren, heb ik te weinig gedaan. Of misschien toch door de dag te beginnen met een artikel in deze krant over gewenste intimiteiten. Nuttig daarover na te denken en die gedachten te betrekken bij je behoefte of neiging mensen, ook mannen, aan te raken, waarbij ik meteen noteer dat ik zelf nogal aanrakerig ben. Was blij te lezen dat therapeut Jesse Boon zegt dat het aanraken in onze natuur zit.
Bij de uitgang van de supermarkt herinner ik me dat ik lippenbalsem had moeten kopen, Labello. Bij de servicebalie vraag ik of ze dat hebben. Het servicemeisje zegt dat ik het in de winkel boven de shampoo kan vinden. Of ik mijn volle boodschappentas hier mag laten staan? Mag.
