In omroepland is een nieuw programma bedacht: Bekende Nederlanders gaan vijf dagen in de gevangenis zitten, bij wijze van experiment. Het is trouwens geen nieuw programma, in Engeland bestaat het al, het wordt nagedaan en heet hier: Hel of Hotel. Na alle onzin die over televisie kijkend Nederland wordt uitgestort, is het moeilijk met iets nieuws te komen, sterker nog: met iets origineels, ingewikkeld woord in Hilversum. Toen kwam dus een denktank met dat Britse `format’.
Je vraagt je af wat er op het spel staat, daar aan de belangrijkste vergadertafel van dit moment. Ego’s of het landsbelang. Het is zo slap dat twee van de vier politieke leiders het niet kunnen laten een beetje over elkaar te klieren via de sociale media. Als ik gespreksleidend informateur was, zou ik er op volle kracht op aandringen al die sneren en roddels even achterwege te laten, hoe weergaloos moeilijk dat ook is, maar ja, Ronald Plasterk is helaas meer Ronald Plasterk dan gespreksleider.
Sommige zinnen hebben een raadselachtige schoonheid. Bijvoorbeeld: “Aan de boom is nog steeds te zien dat je hier vorige zomer was.” Een vriendin zei dat tegen me. Alleen zij en ik begrijpen de betekenis. Heb ik er iets in gekerfd, zoals je vroeger deed wanneer je kokend verliefd was, twee namen en een datum? Nee.
Congressen van politieke partijen vind ik fascinerende bijeenkomsten, misschien niet om in hun geheel bij te wonen, maar graag kijk ik naar beelden ervan in nieuwsuitzendingen, zeker naar details als de tafels met broodjes en hoe die tafels door de congresgangers benaderd worden. Natuurlijk heb ik ook veel aandacht voor de saamhorigheid, de enorm zichtbare zekerheid ergens bij te horen, de schouderklopjes, het veelbetekenend glimlachen en ondertussen krachtig knikken.
Toen ik deze week hoorde dat de zangeres Melanie was overleden, besefte ik dat het lang geleden was dat ik naar een van haar liedjes had geluisterd, terwijl ik toch een liefhebber ben van haar werk, zeker van wat ze in het begin van haar lange carrière maakte. Ze bleef tot voor kort optreden en liedjes schrijven, maar dat ging tot mijn spijt aan me voorbij, misschien ook wel omdat ze voor mij hoorde bij het einde van de jaren zestig, ook bij de jongen die ik in die dagen was.
Er is iets met ons stroomnetwerk aan de hand. Waar ik woon viel het maandagochtend uit, duurde best lang, en dinsdagavond weer, toen maar even. Niet alleen hier in de straat, maar in een groot deel van de stad. We hebben een buurtapp. Daar meld je je dan meteen: “Bij jullie ook?” In dat soort omstandigheden wil je je graag verbonden voelen.
Meer dan sympathiek verschijnsel in de harde januarimaand: de Nationale Voorleesdagen. Vooral bedoeld om de jonge jeugd aan het lezen te krijgen, volgens mij een kwestie die er altijd al is geweest en daarom van het hoogste belang.
Bericht dat grauwe ergernis veroorzaakt: veel scholen stoppen met klassenfoto’s. Komt door de privacywet. Ouders moeten toestemming geven. Er moeten dus eerst formulieren ingevuld worden. Formulieren! Soms wel zeven A4-tjes. Een schoolhoofd zegt dat een razende vader 30.000 euro schadevergoeding eiste. Ik ben zo benieuwd waarom. Wíe maakt mensen als die vader wát wijs? Welke belangen en zorgen woeden hier? Er zijn dus ouders die helemaal geen bezwaar hebben, maar de administratieve rompslomp ontmoedigt scholen de fotograaf te bellen.
Normaal lukt het me niet alle afleveringen van De Slimste Mens te zien, maar nu wel, door revalidatie aan huis gebonden. Het programma hoort in deze periode bij de dagelijkse rituelen en ik zeg erbij dat ik uitzie naar een volgende fase van mijn leven.
Qua muziek was in 1970 in bijna ieder huishouden aan te treffen: de musical Hair, Bridge over Troubled Water van Simon en Garfunkel en de rockopera Jesus Christ Superstar. Over het laatste werkstuk hebben we het de laatste weken vaak, want gisteren ging in Amsterdam een nieuwe versie in première, onder leiding van Ivo van Hove (regie) en Albert Verlinde (zakelijk).
