Een van mijn grootouders, de vader van mijn moeder, heb ik nauwelijks gekend. Hij overleed toen ik erg jong was. In mijn herinnering is hij een vage, wat deftige aanwezigheid in een grote leunstoel. Toch speelde hij een belangrijke rol in mijn leven, want van hem kreeg ik als verse baby een beer. Bruin was zijn naam. Die had ik hem uiteraard niet zelf gegeven, maar dat hoorde ik later, toen ik begon te begrijpen dat iedereen en alles een naam had.
Het blijft afwachten, maar eind januari verschijnt eindelijk het rapport van de Commissie Van Rijn over grensoverschrijdend gedrag in omroepland. Had er al moeten zijn, maar het werd te vol, want qua elementair fatsoen is er nog een lange weg te gaan.
Op zich houd ik wel van weetjes waarmee je verder niets concreets kunt. Weetjes als versiering, zal ik maar zeggen. Altijd horen we in januari wat de populairste kindernamen van het jaar daarvoor zijn. Januari vraagt om enige versiering, dus je neemt er ontspannen kennis van. En uiteraard ga je na of iemand in je nabije omgeving zo’n populaire naam heeft. Als je die persoon erg aardig vindt, bevalt de populaire naam je ook. Zo gaat dat.
Schaatsen uit het vet! Dat lees ik al een paar dagen. Misschien kan er morgen of overmorgen geschaatst worden. Ik kan het niet, nooit gekund, wel geprobeerd, met ontstellend negatief resultaat. Ik heb me erbij neergelegd, wat ik tijdens mijn pogingen het te leren om de haverklap deed, maar het kost me steeds meer moeite niet met ijspret mee te kunnen doen. Helaas zit een blijvende sportblessure me tergend in de weg, anders was ik heus wel op een stil slootje aan het werk gegaan.
Als we iets erg goed vinden, zeggen we vaak dat het `niet verkeerd’ is. Komt doordat we niet tegen enthousiasme kunnen. Niet verkeerd dat de discussie over de Nieuwjaarsnacht nog wat langer duurt dan de eerste dag van het jaar. Meestal werd er gezegd dat de nacht redelijk rustig verlopen was en vervolgens kwam er een opsomming van incidenten die toch een heel ander beeld gaf. Even kwam er aan de orde of de overheid toch anders moest omgaan met al dat idiote vuurwerk. Was het dan, klaar.
Toen op 1 januari 2002 de euro werd ingevoerd, nam ik afscheid van de drievoudige klapzoen, met wangwisseling. Of beide gebeurtenissen wat met elkaar te maken hebben, weet ik niet. Zou ik over moeten nadenken, maar dat zijn gedachten die me naar héél ver voeren en dat vind ik aan het begin van januari net iets te veel. Ik heb mijn handen vol aan langzaam in het jaar te groeien.
Dat de eerste dag van het jaar een maandag was, maakte die er niet beter op. Als altijd probeerde mijn stuurloos denkwerk wat te kalmeren. Op 1 januari vind ik het nieuwe jaar niet alleen ontzettend lang, maar ook veel te groot, alsof je een kolossale ruimte moet gaan inrichten zonder dat je weet hoe je daarmee moet beginnen.
Laatste column van het jaar. Ik ga niet zeggen dat de vorige keer dat ik de laatste van het jaar schreef, erg kort geleden is. Wel dat het jaar toen minder donker leek, ook al was in het begin ervan bij niet zo verre buren een oorlog begonnen, een oorlog die dit jaar steeds minder aandacht kreeg, niet alleen omdat er een andere bij kwam. De wereld is nog grimmiger geworden, ook door andere gebeurtenissen dan oorlogen. En ook is aan de wereld steeds meer te merken dat we er slecht mee omgaan.
Het heeft allemaal iets tragisch: mensen die in hun kerstpakket een cadeaubon aantreffen, maar liever geld hebben, en die bon verkopen aan een bedrijf dat vervolgens weer in die bonnen gaat handelen. Waarom ik het tragisch vind, kan ik niet scherp uitleggen. Als je een bloemenbon krijgt, maar allergisch bent voor bloemen, ja, wat heb je er dan aan? Je kunt de bon natuurlijk geven aan iemand die wel van bloemen houdt, sympathiek gebaar.
Onze koning weet niet wat hij met zijn handen moet doen wanneer hij ons toespreekt, staand en uit het hoofd. Is niet erg, maar dat onhandige gewapper is makkelijk te voorkomen. Gewoon een uurtje oefenen met iemand die beroepshalve toneelspeelt. Gaat echt werken en hij zal er zich vast beter bij voelen.
