De dagen naar het einde van het jaar worden voortgetrokken door tradities. Begon met de oliebollenkramen die steeds vroeger paraat staan, waarschijnlijk om te concurreren met de kruidnoten die eind augustus in de schappen liggen. Waarvan het een symptoom is, geen idee, maar nog niet zo lang geleden kon ik nauwelijks wachten de eerste bol te eten en nu heb ik dat nog steeds niet gedaan. Wat is dat toch? Hoop niet dat ik ineens té gezond ben!
In een land met bijna evenveel problemen als inwoners is er gelukkig één probleem dat geen echt probleem is, maar toch ook weer wel, het ligt er maar aan hoe je het beleeft. Ik heb het natuurlijk over Sinterklaas. Als ik het goed begrijp, ligt hij ziek in bed, grieperig. Terwijl hij aanstaande zaterdag voet aan land moet zetten in Vianen. Kan dat wel doorgaan?
In een land met bijna evenveel problemen als inwoners is er gelukkig één probleem dat geen echt probleem is, maar toch ook weer wel, het ligt er maar aan hoe je het beleeft. Ik heb het natuurlijk over Sinterklaas. Als ik het goed begrijp, ligt hij ziek in bed, grieperig. Terwijl hij aanstaande zaterdag voet aan land moet zetten in Vianen. Kan dat wel doorgaan?
Soms heb ik zin in een conservatief standpunt. Nu bijvoorbeeld: ik ben er heel erg op tegen dat er een kinderversie van de fatbike komt. Tot mijn schrik ben ik het eens met minister Madlener, maar dat is echt maar voor héél even. De fatbike voor volwassenen is een voertuig waartegen ik verzet voel, omdat de meeste fatbikerijders proleterig gedrag vertonen. Ze kunnen ontzettend harder dan mensen die niet op een fatbike zitten, en willen dat graag op volle kracht laten merken.
Erg lelijke gebouwen kunnen me fascineren. Graag sta ik er even voor stil en laat het besef goed tot me doordringen dat er ergens een architect is die het heeft bedacht. Met een team, vergaderingen en een opdrachtgever die blij de duim omhoog stak. En een commissie van de gemeente die het goedkeurde, dezelfde commissie die vinnig bij je aan de bel trekt wanneer je het houtwerk van je huis in een andere kleur hebt laten schilderen dan de huizen ernaast.
Raar dat ik niet wist dat de ouders van scholieren digitaal op de hoogte worden gehouden van de cijfers van hun kinderen. Ik weet het nu doordat ik las dat een school in Zeist daaraan even niet meedoet, voor twee maanden. Waarom? Omdat veel leerlingen stress voelen als hun ouders van a tot z op de hoogte zijn van hun prestaties. Kan ik me voorstellen. Ik verzucht nooit dat ik best opnieuw zou willen beginnen met mijn leven, moet er niet aan denken, maar soms moet ik er nog harder niet aan denken. Nu bijvoorbeeld.
Bijna ieder bericht stemt deze dagen zorgelijk. Zelfs berichten in de marge van het grote grauwe nieuws, zoals over Johan Remkes. Hij is, nee was voorzitter van iets waarvan ik niet weet wat het is: Nationaal Programma Groningen. Daar stopt hij mee `om gezondheidsredenen’. Hij zegt: “Het past niet bij mij om dingen half te doen.” Gaven meer mensen dat maar toe, denk ik dan.
Leven gaat door, maar toch nog even over eergisteren, woensdagavond, toen ik geen zin meer had in de Amerikaanse verkiezingen die voorbij waren, niet in de Nederlandse deskundigen aan de praatprogrammatafels die precies wisten waarom het was gegaan zoals het was gegaan. Kop in het zand steken heet dat. Ik ging naar de vroege avondvoorstelling in de bioscoop, de nieuwste film van Francois Ozon, een door mij bewonderde Franse regisseur, met de melancholieke titel Quand vient l’automne (Wanneer het herfst wordt).
Altijd voel ik schaamte wanneer bijvoorbeeld een atleet die zojuist een record heeft gebroken en huilend van vreugde en uitputting op weg is naar de huldiging, staande wordt gehouden door een verslaggever die indringend vraagt: “Wat gaat er door je heen?” Het antwoord is aan de atleet te zien, maar er moeten woorden voor komen en die zijn er niet. Toch is er een stamelende aanzet tot een onmogelijke reactie. Wij, kijkers, zijn meteen vergeten wat er is gezegd.
Herna Verhagen stopt als topvrouw van PostNL, bericht zal niemand ontgaan zijn. Blijf je topvrouw als je vertrokken bent? Misschien is het een levenslange eretitel. Ik blijf het een prachtig woord vinden, topvrouw, ook in de privésfeer. Ze wordt enorm geprezen, bijvoorbeeld omdat ze het bedrijf gedigitaliseerd heeft. Ook omdat ze het internationale netwerk heeft uitgebreid. Maar vooral omdat ze de boel overeind heeft weten te houden.
