Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

Amanda

Afgelopen weekend logeerde ik in een hotel in Wépion, België, een soort villa, acht kamers. Op iedere kamer ligt een map met nuttige informatie over het hotel. En in de inleiding staat dat er veel bekende mensen hebben gelogeerd. De meeste namen zeiden me niets, maar eentje wel: Amanda Lear! In de jaren zeventig volgde ik haar met warme belangstelling (blinde lust!), niet alleen omdat ze in het gevolg zat van Salvador Dali. Ze zong nogal fascinerend, met een donkere stem. Sommige mensen zeiden dat ze een man was, maar de vrienden met wie ik naar Toppop leek, wisten wel beter. Amanda Lear was héél veel, maar géén man! Het was met name het lied Enigma waarvan we geen genoeg konden krijgen: Give a bit of hmm to me and I give a bit of hmm to you. Zulke liedjes worden helaas niet meer gemaakt. Jaren later zag ik in Parijs in een galerie schilderijen van Amanda Lear en een eindje verder hing er in de etalage van een boekhandel een chique affiche waarop stond dat volgende week Amanda Lear hier haar poëziebundel zou presenteren. Aan de overkant werd een futuristische flat gebouwd. Misschien was Amanda Lear wel de architect daarvan. Wéér gonsde Amanda Lear wild door me heen, net als in de jaren zeventig. En afgelopen weekend weer! Bijvoorbeeld toen ik in bad lag. Had in dit bad ook? Ik had zin om met de vrouw van de receptie over Amanda Lear te praten, maar kon alleen maar schor haar naam stamelen. Moest ik vragen hoe ze was? De vrouw zei: `En vorige week Gérard Depardieu.’ Verstoord haalde ik mijn schouders op.

Columns

  • Is een museum racistisch als er een schilderij hangt waarop een slaaf staat afgebeeld? Schilderij van lang geleden dus? Nu kan een gebouw natuurlijk niet racistisch zijn, maar een koets ook niet. Zaterdag hoorde ik op de radio iemand zeggen dat de Gouden Koets racistisch is. Van... lees meer

  • Altijd een ongemakkelijk woord gevonden: hersengymnastiek. Niet alleen het woord, maar vooral wat het betekent. Meteen voel ik lichte hoofdpijn. Neemt niet weg dat ik het nut ervan inzie. Als ik iets ingewikkelds lees wat ik niet per se hoef te begrijpen, ik kan het overslaan, m... lees meer

  • Soms vergelijk ik mensen met dieren. Dus dat ik met iemand zit te praten en al snel een vergelijkbaar dier zie. Weet niet of ik het goed uitleg. Bijvoorbeeld een poes. Of een geschrokken vogeltje – ik denk nu aan een vriendin die nooit schrikt, maar er toch uitziet als een gesch... lees meer

  • De uitdrukking `iets onder mijn schoen  houden’ kende ik niet. Wel: onder de pet. Wil zeggen dat je iets weet, maar het niet zegt. Je kunt het er ook niet over hebben, ik bedoel dat je ook níet kunt zeggen dat je iets weet wat je voor je houdt. Dan wéét immers niemand dat je iet... lees meer

  • Als iemand heel erg zin in iets heeft, kun je er zelf ook zin in krijgen. De zak patat met mayo van Dafne Schippers. Daar zag ze naar uit, zei ze toen ze eergisteren op Schiphol was gearriveerd. Alles aan Dafne Schippers is in orde. Ik hoop zo dat dit niet verandert, maar gelukk... lees meer

  • Als iemand heel erg zin in iets heeft, kun je er zelf ook zin in krijgen. De zak patat met mayo van Dafne Schippers. Daar zag ze naar uit, zei ze toen ze eergisteren op Schiphol was gearriveerd. Alles aan Dafne Schippers is in orde. Ik hoop zo dat dit niet verandert, maar gelukk... lees meer

  • Je hoort vaak dat mensen die aan het sterven zijn, hun leven `als een film’ aan zich voorbij zien trekken. Dat we dat weten komt uiteraard doordat het door sommigen kon worden naverteld. Ik lees een artikel over een van de helden uit de Thalys van Amsterdam naar Parijs, op 21 au... lees meer

  • Het televisieprogramma `Man bijt hond’ gaat verdwijnen. Het is erg populair, begrijp ik. Dat zal niet de hoofdreden zijn waarom het weg moet. Een woordvoerster zegt dat publieke omroep wil vernieuwen en verjongen. Daarom. Het zijn toverwoorden: vernieuwen en verjongen.

  • Vaak is een schadevergoeding natuurlijk terecht, maar ik vind het soms ook gezeur. Laatst las ik over mensen die in Zwolle of Zutphen (was een stad of dorp met een Z, maar niet Zaandam of Zierikzee) die een tak op hun hoofd hadden gekregen. Ze eisten van de gemeente schadevergoe... lees meer

  • Wat plat amusement is, weten we allemaal, maar wat is het tegendeel ervan? Ik heb het natuurlijk over staatssecretaris Sander Dekker die `Hilversum’ wil reorganiseren. Informatie, educatie en cultuur, daar moet het op televisie over gaan, althans op televisie die we met ons al... lees meer

  • De dag na de verijdelde aanslag in de Thalys hoorde ik op de radio een verslaggever die op het Centraal Station in Amsterdam stond, op het perron waarvandaan de Thalys een paar keer per dag vertrekt. Aan reizigers werd gevraagd of ze gecontroleerd waren en of ze meer agenten h... lees meer

  • Iedereen zal het kennen: je haalt een lang verlengsnoer uit het schuurtje en daar kun je dan niet meteen mee aan het werk, omdat de  vorige gebruiker het slordig heeft opgerold. Of opgerold, het is niets eens opgerold, het is nonchalant in elkaar geflanst. Het is dus een lang ve... lees meer

  • Graag kijk ik naar films die zich op grote schepen afspelen. Vrijdagavond zag ik op televisie `Titanic’ uit 1997, niet voor de eerste keer, ook omdat ik de actrice Kate Winslet aangenaam vind. Ik keek tot het moment dat het onzinkbare schip de ijsberg raakt. Ik zag meer films ov... lees meer

  • Het mooiste komkommernieuws gaat natuurlijk over dieren, het liefst uitheemse dieren waarvan we weinig begrijpen en die – belangrijk- moeilijk te vangen zijn. Dit jaar werden we maar een beetje op onze wenken bediend: een grote hagedis ergens in Brabant en een gevaarlijke spin,... lees meer

  • De eerste keer dat mijn ouders me meenamen naar een restaurant, herinner ik me vaag. Ik zal een jaar of zes geweest zijn, zondagse kleren aan, nat haar met scheiding erin. Er zal vast iets gevierd zijn. Trouwdag lijkt me het meest in aanmerking komen. Mijn zusje was één en die a... lees meer

Pagina's