Gisterochtend zag ik al vroeg een kok op televisie. Een Nederlandse kok die in een schraal verlichte en sobere keuken in Pyeongchang stond. Hij keek bedrukt in de camera en sprak over bitterballen. Hij noemde bitterballen `een emotioneel product’. Hij maakte er tijdens de Winter... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Hemel
Vrijdag moest vertellen over mijn werk in een klein dorp in de buurt van Assen, in het melancholieke vlakke landschap van de nederblues. ’s Middags belde ik op over hoe laat ik precies werd verwacht en of ik nog ergens iets kon eten. De woordvoerster van de organisatie zei dat het dorp maar 95 inwoners telde en dat er één café was waarin alles gebeurde. Daar trad ik dus ook op. Ik houd erg van cafés waarin alles gebeurt, mits met niet te veel lawaai. Voorts zei ze dat ik in dat café dus ook iets kon eten, maar dat er maar één gerecht werd geserveerd. Ik dacht even na over deze heldere gang van zaken. Ze vertelde wat het gerecht was: `Een bal gehakt met gebakken aardappelen en sla.’ Ik vroeg of ze die woorden wilde herhalen. Dat deed ze. Of ik er bezwaar tegen had? Bezwaar? Hoezo bezwaar? Niets liever dan dat. Een paar uur later zat ik er, tegenover een collega die uit dat landschap komt. Aan een klein tafeltje aten we gehaktballen met gebakken aardappelen en sla. Als ik uit het raam keek, zag ik de mist over de velden ademen. Het tafeltje waaraan we zaten, stond voor een klein podium. Op dat podium gaf de betreurde Harry Muskee in de eerste week van het nieuwe jaar altijd een concert. Niet met zijn hele band, want daarvoor was het podium te klein. Hij woonde een dorp verder. Het programma waarin ik daar mijn zegje mocht doen heet `De literaire hemel’. Onderweg erheen vond ik dat een wat pretentieuze benaming, maar toen ik er zat, dacht ik op volle kracht: ja! Amen is de naam van kleine dorp. Ook dat nog!
Columns
-
-
De verpleegkundige heeft een gezellig Brabant accent. We lopen samen naar de ruimte waar wat rond mijn hart wordt onderzocht. Hij vraag of ik weet waarvoor ik kom. Ik zeg dat ik dat weet. Hij vraagt: “Waarvoor komt u dan?” Waarschijnlijk moet hij dat vragen, want misschien zijn... lees meer
-
Grote woorden waaien ons flappend om de oren. Demoniseren. Demythologiseren. Het eerste trekt politicus Baudet bozig uit de kast, maar het is veel te groot voor wat hij bedoelt. Als je kritiek op iemand hebt, voor mijn part forse kritiek, ben je niet meteen aan het demoniseren.... lees meer
-
Eerder schreef ik hier over de typering `mensenmens’. Alles erin is prima bedoeld, maar ik houd er niet van, zeker niet wanneer iemand het van zichzelf zegt: “Ik ben een echt mensenmens.” Waakzaamheid is dan geboden. Heb ik ook wanneer iemand lachend roept: “Eigenlijk ben ik een... lees meer
-
Met belangstelling kijk ik altijd naar rolverdelingen tussen mensen in het openbare leven. Wie heeft de leiding? Hoe gaat het met de hantering van kritiek?
-
Als ik op zaterdagochtend thuis ben, luister ik meestal naar het radioprogramma De Taalstaat, gepresenteerd door Frits Spits. De naam zegt het al, het gaat over onze taal, over taalkwesties. Het kan me niet lang genoeg duren.
-
Dinsdag scheurde ik een artikel uit deze krant. Het ging over rijtjeshuizen, een interview met Friso de Zeeuw, die tot voor kort hoogleraar gebiedsontwikkeling was. Hij breekt een lans voor de rijtjeshuizen, voor zover dat nodig is, want hij is stellig van mening dat mensen die... lees meer
-
Mijn vader had een broer die een man de wereld was. En niet zo’n beetje ook. Hij was overal op die wereld geweest, reisde nog steeds rusteloos en zat vol stralende verhalen. Er waren ook veel vrouwen en dat waren andere vrouwen dan die ik uit mijn omgeving kende. Ook van de were... lees meer
-
Patiënten van de fysiotherapeut worden steeds jonger. Komt ook door het bijna voortdurende getuur naar beeldschermen en – schermpjes. Aan mijn bureau zit ik ongeveer de hele dag voor een beeldscherm, is mijn werk, maar ik plak niet staand of lopend aan de apparaatjes. In bed kij... lees meer
-
Misschien moet ik eraan wennen, maar dat wil ik niet. Ik bedoel dat ik in kranten en tijdschriften artikelen zit te lezen waarvan ik nauwelijks iets, eigenlijk niets begrijp, terwijl ik door de bank genomen best veel begrijp en ook tot de doelgroep van de krant of het tijdschrif... lees meer
-
Bij de dood van de oprichter van Ikea, Ingvar Kamprad, hoop je toch even dat hij in zijn testament heeft laten zetten dat alle vestigingen van zijn bedrijf gesloten en verkocht moeten worden. En dat van de opbrengst iets moois voor de wereld gedaan moet worden. Ik weet dat het e... lees meer
-
Vlak voor sluitingstijd sta ik zaterdagmiddag voor een bloemenkraam. De eigenaar en zijn vrouw zijn met bezem en sop in de weer. Ik kom hier niet vaak en als ik heb aangewezen wat ik wil, witte ranonkels, weet ik ook weer waarom dat is, dat ik er niet zo vaak kom dus. De uitbate... lees meer
-
Waar ik me vaak aan erger is mijn afhankelijke opstelling in bijna iedere zorginstelling. Ineens kan ik niets meer en vraag ik dingen een keer of tien, voor de zekerheid. Deze week haalde ik medicijnen op bij de apotheek. Op ieder doosje staat hoeveel je ervan moet nemen en als... lees meer
-
Het fijne hoef ik er niet van te weten en het is ook geen discussie die onze volle aandacht opeist, maar waar het op neerkomt is dat wanneer mannen griep hebben, ze er iets ernstiger over doen dan vrouwen. Ze zuchten bijvoorbeeld nogal nadrukkelijk. Ik weet het natuurlijk niet... lees meer
-
Toen ik deze week hoorde dat de Kijkshop ermee stopte, merkte ik dat ik niet wist hoe lang de winkelketen had bestaan. Kan ook niet zeggen dat het voor mij het einde van een tijdperk betekent. Het was een winkel waarmee ik nauwelijks iets had.