Mevrouw Ploumen mag ik graag. Ze was volgens mij een uitstekend minister en ik hield van de oprechte aandacht waarmee ze sprak. Paar dagen geleden had ze het over macht. Aanleiding was de #MeToo-discussie. Ik merk dat ik daarover even niets meer kan zeggen, ik weet echt niet meer wat.
Het zou me niet weer gebeuren dat ik met lege handen, in mijn hemd en met de mond vol tanden verdwaasd in de deuropening sta. Daarom had ik zaterdag voldoende snoep in huis, snoep in diverse manifestaties. De eerste Sint Maarten-zangers belden tegen half zes aan. Ze zongen fel en zwaaiden dreigend met hun lampionnetjes. Ik had me voorgenomen eerst te wachten tot het kleine lied klaar was en dan pas met het snoep te komen, dus niet tijdens en dan al voorzichtig de deur een beetje dicht duwen. Geduld.
Op één dag twee sinterklaasmomenten die me vrolijk stemden. Niet alleen vrolijk, maar ook gezellig, hoewel dat een woord is dat om een behoedzame omgang vraagt. Het eerste moment werd door eigen familie veroorzaakt. Een van ons organiseert pakjesavond. Dat is het woord, `organiseert’, het gaat niet zomaar.
Het is me niet helemaal duidelijk of we nu in de Muziek Tiendaagse zitten. Gisterochtend was er op de radio in ieder geval een montere vertegenwoordiger van de muziekindustrie en als je zou denken dat het niet zo goed gaat met verkoop van cd’s en, weer, langspeelplaten, dan is dat niet zo. Vond ik goed nieuws.
Héél lang geleden dat ik een portemonnee op straat zag liggen. Maar gisteren ineens, heel prominent, midden op het wegdek. Het was ook een hoogst ouderwetse portemonnee, een herenportemonnee, zo’n leren loempia die onze vaders in hun achterzak hadden zitten en van waaruit ze alles op de wereld konden kopen. Ik wist niet dat ze nog bestonden. Vaders betalen nu met kaarten en hebben muntstukken in de zak voor kleine aankopen. Ik keek met enig ontzag naar de verloren portemonnee. Ook besefte ik dat je niet zo vaak meer iets vindt wat verloren is.
Gisteren maakte ik afspraken over de kerstdagen. Wanneer, bij wie, wat zelf mee te nemen, cadeautjes of geen cadeautjes? Het is niet zo dat ik het gevoel heb dat het nog maar kort geleden is dat ik de vorige keer die afspraken maakte. Wel dat het wat mij betreft best nog even mag duren voor het zover is. Is het verzet? Ik weet het niet. Ik houd van dat soort dagen, maar moet me er nog gezellig op gaan verheugen.
Vaak heb ik het hier al geschreven, maar nog niet vaak genoeg: een van de ergere alledaagse vragen die we elkaar kunnen stellen is “Is er iets?”. Dan kijk je dus op een manier die de ander niet meteen kan duiden. Er is natuurlijk altijd iets, maar als je ernaar gevraagd wordt, kun je haast nooit zeggen wat dat is. Ik doe soms een poging, maar mijn ervaringen dienaangaande zijn matig tot slecht. Nooit ontstaat er dan vrolijkheid. We weten dat het niet te doen is te zeggen “Nee, er is niets.” Die bekentenis is onacceptabel: “Wel. Er is iets. Ik zie het toch.”
Eerst dacht ik dat ik het niet goed had verstaan. In een radioprogramma op zaterdagochtend werd gezegd dat we 50 miljoen koppen koffie per dag drinken. Het aantal werd meteen daarna herhaald. Blijkbaar vond de presentator het ook veel. Die hoeveelheid probeer ik dan voor me te zien. Ik heb altijd visuele ondersteuning nodig. Als het gaat over rookworsten die we tijdens de koude maanden in Nederland eten, vind ik het prettig als iemand heeft uitgerekend dat wanneer je ze gestrekt achter elkaar zou leggen, ze de afstand tussen hier en Australië overbruggen.
Wat ik nooit verwacht had, is dat ik me stoor aan mensen die roken. Storen is misschien een net iets te groot woord, maar het begint erop te lijken. Dan bedoel ik niet eens roken in mijn bijzijn, nee, maar dat ze zich even uit een gesprek en de ruimte verwijderen om op een balkon, binnenplaats, stoepje, in een gangkast een sigaret te roken. En als ze dan terugkomen ruik je enorm wat er de voorafgaande paar minuten heeft plaatsgevonden.
