In de vroege vooravond van donderdag zette ik in de auto de radio aan, hopend op nieuws uit Wimbledon over de spannende wedstrijd tussen Jabeur en Sabalenka, en kwam terecht in een actualiteitenprogramma waarin het ging over het vertrek van Sigrid Kaag. Inderdaad, belangrijker. Het kan er even niet vaak genoeg over gaan, graag zelfs langer dan even. Het is niet alleen haar vertrek, door mij zeer betreurd, maar de staat van het land: de bedreigingen van het meestal hersendode tuig.
In de vroege vooravond van donderdag zette ik in de auto de radio aan, hopend op nieuws uit Wimbledon over de spannende wedstrijd tussen Jabeur en Sabalenka, en kwam terecht in een actualiteitenprogramma waarin het ging over het vertrek van Sigrid Kaag. Inderdaad, belangrijker. Het kan er even niet vaak genoeg over gaan, graag zelfs langer dan even. Het is niet alleen haar vertrek, door mij zeer betreurd, maar de staat van het land: de bedreigingen van het meestal hersendode tuig.
`Welk ding?’ Ik vraag dat, altijd nogal ongeduldig, omdat ik zo graag wil dat ieder ding het woord krijgt dat bij het ding hoort. Alles wat niet leeft, is een ding. Het moet natuurlijk niet te groot zijn: een container of een kerktoren is geen ding. Meestal is een ding iets wat je kunt vasthouden. En ieder ding heeft een naam. Vaak is het luiheid als je een ding een ding noemt of heb je geen zin over het ding na te denken. Maak ik me ook vaak schuldig aan.
Al een paar keer zag ik een film waarin acteurs (m/v/x) digitaal jonger waren gemaakt. Het valt enorm op dat het is gebeurd. Ik bedoel: je denkt niet dat je beelden van lang geleden ziet toen de acteur nog fris en fruitig was, nee, je vraagt je vooral af wat een digitale verjonging met iemand doet. En je constateert dat het niet echt werkt. De techniek moet nog verfijnd worden, wat binnen afzienbare tijd vast het geval is.
Gisteren lukte het me niet over het vertrek van Rutte te schrijven. Ook omdat hij nog niet vertrokken is. In zijn eigen woorden maandag: `Buitengewoon aardig wat er gezegd is. Maar de kist staat nog boven de grond, ik ga pas weg als er een nieuw kabinet is, het orgel speelt nog niet.’
Tijdens de Algemene Beschouwingen in september 2011 liep Jolande Sap, toen fractievoorzitter van GroenLinks, naar de interruptiemicrofoon met een stekkerdoos en stekker om daarmee de uitdrukking `ergens de stekker uit trekken’ te illustreren: ze trok de stekker uit de stekkerdoos. Daarmee bracht ze de zegswijze voorgoed om zeep.
Stel dat ik een eigen bedrijf zou hebben. Moet er niet aan denken, maar soms moet je aan iets denken waaraan je niet wilt denken, om helderheid in je hoofd te krijgen. Ik besef dat het niet gaat lukken, maar wil het toch proberen.
Hier bij het huis aan zee staan grote lavendelstruiken in de tuin. Ik houd van de geur en kleur ervan en kan er lang naar kijken, niet vanwege die kleur en geur, maar om het leven dat zich daarin afspeelt, hommels en vlinders zijn er onophoudelijk enthousiast in de weer. De dag na de storm ook ongelooflijk veel vlinders die geen vlinders waren, maar motten of wezentjes die aan de mot verwant zijn, bruin en enorm nerveus. Ik weet het niet zeker, want ik heb er geen verstand van. Een voornemen is dat ik me er binnenkort eens vol in ga verdiepen.
In de viswinkel sta ik na te denken over het avondeten als ineens een stem me om de nek vliegt: `Dat is een eeuwigheid geleden. Op straat zag ik al dat jij het was. Kom, geef me eens een lekkere knuffel.’ Veel informatie tegelijkertijd is dat! Inclusief een opdracht: lekkere knuffel.
Juichen zonder dat iemand het ziet, is een aangename manier van juichen. Voor jezelf dus, want niemand merkt het op, je houdt het allemaal lekker binnen.
