Moet een vorm van geluk zijn. Dat denk ik als ik in Maastricht uit de trein ben gestapt en achter een min of meer bejaard echtpaar loop dat klaar is voor een fikse wandeling. Rugzakjes. Nordic Walking stokken. Stevig schoeisel. Het meest opvallend zijn de korte broeken die ze aa... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Boom
Een kleine schok voelde ik toen ik zondag met de trein in Nijmegen arriveerde, een schok die ik niet helemaal kon verklaren. Op en rond het station stonden groepen studenten nieuwe studenten op te vangen, jongens en meisjes die van ver of niet zo ver naar Nijmegen kwamen om een nieuwe fase van de toekomst aan te gaan. De studenten die hier al studeerden, probeerde de nieuwe studenten warm te maken voor het verenigingsleven, sportclubs enzovoort. Mooie, tintelende bedrijvigheid was het. En ik dacht, zonder dat ik die gedachte voelde aankomen: wat zijn ze jóng! Dat was niet de kleine schok die ik niet helemaal kon verklaren. Die kwam een paar seconden later toen ik mezelf daar zag lopen, ongeveer veertig jaar geleden. Toen was ik dus ook zo jong, terwijl ik dacht dat ik al een beetje doorgewinterd in het leven stond. Beginnend student immers met zeven gymnasiumjaren achter de kiezen. Grote onzin dus. Hartstikke jong broekje, verlegen, onzeker. En ik weet alles nog van die eerste dag van mijn studentenleven. Net zoals ik me mijn eerste momenten op de kleuterschool herinner. Ik dacht dat we schrijven zouden leren, maar dat was niet zo. We moesten artistiek met gekleurde papiertjes in de weer zijn. Dat schrijven gebeurde pas op de eerste dag van de lagere school. Het kost me geen enkele moeite me daar in de klas te zien zitten, een zonnige maandagochtend. Het eerste woord was boom. Nog voor de middagpauze kon ik het schrijven. Dat deed ik trots tientallen keren. Belachelijk te zeggen dat het lang geleden is.
Columns
-
-
Als er door de gangen van onze lagere school een vrouw liep, was dat opmerkelijk, een rooms-katholieke jongensschool, geleid door religieuze mannen die geen paters maar `broeders’ waren. In dat kleine universum speelden meisjes geen rol. Vrouwen al helemaal niet. Ja, Maria, de m... lees meer
-
Een matige Prinsjesdag is het vandaag. Er kan en mag weinig in Den Haag, het land is politiek volstrekt verschraald en wat er overblijft zijn alleen de hoedjes die nog voor enige opwinding kunnen zorgen.
-
“Meneer, ik heb er geen woorden voor.” De man die dat tegen me zegt, heeft het niet over onze politiek, nee, over pakjes. Hij staat achter de balie van het postkantoor. Hebben we hier tegenwoordig weer in de buurt. Fijn!
Pakjesbezorging is een prima onderwerp op kleinschal... lees meer -
Voor de zomer werden twee presentatoren van een praatprogramma de laan uit gestuurd, omdat hun programma urgentie miste. Ik kan me niet herinneren dat er toen in andere praatprogramma’s veel gepraat is over wat dat nu precies is, urgentie. Terwijl praten over televisie toch het... lees meer
-
In de Amerikaanse Catoctin Mountains bevindt zich Camp David, het buitenverblijf van de president waar hij grote nationale en vooral internationale problemen overdenkt en vaak ook oplost. We kennen de foto’s waarop hij lachend te zien is in gezelschap van wereldleiders die ook l... lees meer
-
Zal het woord `anderhalvemetersamenleving’ ook verdwijnen? Hoe lang duurt dat? Vanaf 25 september bestaat de samenleving die zo heet, niet meer. Als je zoiets zegt, klinkt dat vreemd. Wat komt daarvoor in de plaats? Ja, een andere samenleving, maar hoe gaan we ons daarin gedrage... lees meer
-
Morgenvroeg moet ik om half acht bij de tandarts zijn. Toen die afspraak werd voorgesteld, zei ik: prima. Herinner me dat ik erbij dacht: dan is er nauwelijks tijd ertegenop te zien. Zijn weinig mensen die zich op het bezoek aan tandarts verheugen, wat me echt een nadeel lijkt v... lees meer
-
We weten wat ze zullen zeggen, maar de persconferentie van de premier en minister Hugo gaat gewoon door. Je moet er altijd bij melden dat ze demissionair zijn, opdat niemand denkt dat er plotseling een nieuwe regering is. We weten niet meer wat we ons daarbij moeten voorstellen,... lees meer
-
De tijden zijn veranderd maar toch dacht ik zaterdag even terug aan dat CDA-congres in 2010, op 2 oktober, de 85ste verjaardag van mijn moeder, de Rijnhal in Arnhem was stampvol leden en crisisdamp. Op de eerste rijen coryfeeën die bezorgd keken, Piet de Jong, Dries van Agt, Jaa... lees meer
-
Is iets van de laatste jaren dat ik stilsta bij het einde van de zomer. Terwijl ik over het strand wandelde, besefte ik dat. Nog niet zo lang geleden maakte het me allemaal niet zo veel uit, want ik had al vanaf halverwege de lente zin in de herfst. Ben echter zomerser geworden,... lees meer
-
Mooi moment tijdens 8 uur Journaal van woensdag. Duurde helaas kort, maar kon niet anders. Aan de orde was een verontrustend onderwerp: ten gevolge van de klimaatverandering verandert ook het uiterlijk van sommige dieren. Een bioloog legde dat uit aan de hand van een vogel uit S... lees meer
-
Wanneer ik een woord voor het eerst uitspreek of opschrijf, merk ik dat sterk. Meestal is het een woord dat ik lelijk vind of waartegen ik om een andere reden verzet voel. Deze week was het: middagdip. Ik hóórde het me zeggen: “Ja, ik zat in een middagdip. Daarom deed ik een pow... lees meer
-
Soms lukt het je een probleem waarmee je worstelt, met vrienden te bespreken. Ik zeg `lukken’, want het valt niet altijd mee, je stelt je immers kwetsbaar op. Maar uit ervaring kun je weten dat het geen kwaad kan, al was het alleen omdat het formuleren van een probleem het al in... lees meer
-
Als gevaccineerd persoon denk ik te weinig na over problemen die niet-gevaccineerden veroorzaken en tegenkomen. Dat ik op de huid van de tijd leef, is dus iets wat ik mezelf wijsmaak. Zo wist ik niet dat veel middelbare scholen afzien van hun traditionele buitenlandse reis. Leer... lees meer