Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

Borsten

Natuurlijk vind ik het de normaalste zaak van de wereld als ik getuige ben van borstvoeding. Of ik eermee opgegroeid ben, weet ik eerlijk gezegd niet meer. Ja, wel zelf, als zuigeling, maar dat bedoel ik nu niet. Het zijn mooie momenten van een heldere eenvoud. Toch voel ik altijd enige onhandigheid. Tijdje geleden gaf ik dit niet toe, maar ik deins er niet meer voor terug me kwetsbaar op te stellen. Onhandigheid dus, en ik weet niet precies waar die vandaan komt. Ik wil iets aangenaams over die tedere en nuttige gebeurtenis zeggen, maar kan niet op de juiste woorden komen. Zaterdagavond zag ik een flard van het dynamische amusementsprogramma van Paul de Leeuw. Het thema was Moederdag. Er zaten vrouwen met ontblote borsten op het podium en een van hen gaf Paul de Leeuw te drinken, eerst uit de ene toen uit de andere borst. Ik ben niet op de hoogte van wat er allemaal uitgezonden wordt, maar volgens mij was dit nog nooit vertoond in een amusementsprogramma, dat een volwassen man op deze wijze wordt gevoed. En vervolgens merkte ik dat er schaamte in me groeide. Heb ik vaker. Ineens ontstaat er schaamte om wat er gebeurt. In dit geval was het geen preutsheid of zoiets, wel vage verontwaardiging. Ik ging weer over tot de orde van de avond. De volgende dag sprak ik vrienden die vroegen of ik het gezien had en wat ik ervan vond. `Raar,’ antwoordde ik. Beetje slap woord. Mijn vrienden zeiden dat hun dochter, begin twintig, dit het smerigste vond wat ze ooit op televisie had gezien. Deze opvatting luchtte me op.

Columns

  • Meer dan sympathiek verschijnsel in de harde januarimaand: de Nationale Voorleesdagen. Vooral bedoeld om de jonge jeugd aan het lezen te krijgen, volgens mij een kwestie die er altijd al is geweest en daarom van het hoogste belang.

  • Bericht dat grauwe ergernis veroorzaakt: veel scholen stoppen met klassenfoto’s. Komt door de privacywet. Ouders moeten toestemming geven. Er moeten dus eerst formulieren ingevuld worden. Formulieren! Soms wel zeven A4-tjes. 
    Een schoolhoofd zegt dat een razende vader 30.00... lees meer

  • Normaal lukt het me niet alle afleveringen van De Slimste Mens te zien, maar nu wel, door revalidatie aan huis gebonden. Het programma hoort in deze periode bij de dagelijkse rituelen en ik zeg erbij dat ik uitzie naar een volgende fase van mijn leven. 

  • Qua muziek was in 1970 in bijna ieder huishouden aan te treffen: de musical HairBridge over Troubled Water van Simon en Garfunkel en de rockopera Jesus Christ Superstar.
    Over het laatste werkstuk hebben we het de laatste weken vaak, want gistere... lees meer

  • Stel dat je last hebt van een kort lontje en je overal meteen je harde mening loopt rond te tetteren en voortdurend de confrontatie opzoekt, ja, je begint een hekel aan jezelf te krijgen en besluit te proberen daarmee op te houden. De eerste maand van het nieuwe jaar is daar ges... lees meer

  • Ineens had ik geen zin meer me af te vragen of de koning belasting moet betalen, ook zijn moeder en de koningin, ook de kroonprinses. In principe knik ik enorm. Zeker wanneer het om bezittingen gaat, maar over het salaris (`toelage’) dat wij hun geven, wat doet het ertoe? Wij mo... lees meer

  • Normaal weet ik al niet hoe het zit met het mechanisme van denkwerk, maar als dat ook nog in war wordt gemaakt door felle pijnstilling, weet je soms niet waar je het moeten zoeken met je gedachten.

  • Nog steeds is er zo nu en dan aanleiding even terug te denken aan mijn judoleraar van toen, die op een druilerige namiddag bij ons thuis aanbelde, ik was een jaar of tien. Mijn moeder deed open en tegen haar zei hij vriendelijk, maar vooral bezorgd dat ik niet meer welkom was op... lees meer

  • Vlokken is een te groot woord voor wat de hemel in mijn leefgebied voorzichtig, nattig en stamelend losliet, maar toch: sneeuw. Toen een paar jaar geleden een tijdschrift vroeg wat ik het mooiste woord vond, kwam sneeuw als eerste in me op als in ieder geval een van de mooie. Om... lees meer

  • Er zijn mensen die zeggen dat wanneer je in een ziekenhuis terechtkomt, je niet alleen maar je kwaal of hulpvraag bent, maar dat je als totale mens benaderd moet worden, of zoiets, ja, een totale mens met eigenaardigheden en verlangens en behoeftes die los staan van waarvoor je... lees meer

  • Gisteren zag ik een man van mijn leeftijd een rolstoel voortduwen met daarin een veel oudere vrouw. Die vrouw zat een beetje te dommelen met een zéér tevreden glimlach die een groot deel van haar magere gezicht in beslag nam. Die man herkende ik, niet meteen, maar pas toen ik he... lees meer

  • Kalm aan alsjeblieft! Denk ik niet vaak, misschien zou het vaker moeten, maar soms hóór ik het me hardop zeggen: “Kalm aan alsjeblieft!”
    Gisteren was dat sterk het geval toen ik las dat veel Nederlanders een langere vakantie als grondrecht zien.
    Grondrecht!
    De toe... lees meer

  • Je hebt grappige onzin en vervelende. Voor grappige ben ik meestal in de stemming, voor vervelende uiteraard nooit. Vervelende onzin vind ik bijvoorbeeld dat we aanstaande maandag Blauwe Maandag noemen, liever nog in het Engels want dan klinkt het ernstiger: Blue Monday. De depr... lees meer

  • Volgens mij hoef je niet altijd overal een mening over te hebben. En als je vindt dat het toch moet, is het niet altijd nodig die mening meteen uit te spreken of via sociale media kenbaar te maken. Is ook mogelijk even je mond te houden en je af te vragen wat het belang van je m... lees meer

  • Een van mijn grootouders, de vader van mijn moeder, heb ik nauwelijks gekend. Hij overleed toen ik erg jong was. In mijn herinnering is hij een vage, wat deftige aanwezigheid in een grote leunstoel. Toch speelde hij een belangrijke rol in mijn leven, want van hem kreeg ik als ve... lees meer

Pagina's