Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

Kans

Komende week zijn er veel vallende sterren te zien. Mij is uitgelegd hoe dat kan, dus dat het er meer zijn dan anders, maar die uitleg kan ik niet reproduceren. Normaal let ik er nauwelijks op en dat vind ik jammer. Niet zo lang geleden vond ik het rustgevend naar een volle sterrenhemel te staren. Dan kon ik ook diep nadenken over tijd en eindeloosheid, totdat het me niet meer lukte mijn eigen gedachten in te halen, en er bij wijze van spreken iets begon te knarsen in mijn hoofd. Natuurlijk zag ik op die momenten ook soms een ster vallen en wist ik dat ik een wens mocht doen, maar dat deed ik dan niet, omdat ik zat te zinnen op een wens met een kop en een staart. Je kunt wel van alles wensen, maar het moet reëel zijn, ik bedoel ik wil iets wensen wat ook waarheid kan worden. Anders kun je het net zo goed niet doen. Maar goed als je je zo met die wens bezighoudt, kom je er niet meer te toe die ook nog te doen. Kans verkeken. De vallende ster is weg, nee, niet weg, maar je ziet hem niet meer. Het gaat niet altijd zo, soms kwam ik wel degelijk aan een wens toe, maar eerlijk gezegd is er nog nooit zo’n wens uitgekomen. Dat is niet erg, je moet iets te wensen blijven houden in je leven, maar soms vraag ik me wel af waarom we zeggen dat we tijdens het vallen van een ster een wens mogen doen. Iemand moet ermee begonnen zijn, misschien wel in een sprookje, maar ja, in een sprookje kan álles. En een van de eerste dingen die je leert is dat je niet in sprookjes mag geloven. Moet nu even snel mijn humeur opkrikken!

Columns

  • Gisteren in de namiddag komt er bezoek en ik zet een fles wijn op tafel en glazen. Het bezoek schudt echter het hoofd: “Nee, we drinken veertig dagen niet.” Ik ben verbaasd, het bezoek weet er normaal wel raad mee en vindt het gelukkig niet raar de gang van zaken toe te lichten:... lees meer

  • Op een uithoek van mijn bureau ligt een stapeltje krantenknipsels, allemaal stukken en stukjes waarvan ik denk: die ik moet ik nóg een keer lezen. Dat gebeurt zelden. Als dat stapeltje een erg rommelige uitstraling heeft, gooi ik het weg, en dan ben ik licht opgelucht, want dan... lees meer

  • Soms is het net alsof tegenwind van alle kanten komt. Doet zich vooral voor als je op de fiets zit. Je denkt: dadelijk fiets ik tenminste met de wind in de rug. Maar als het dan zover is (`dadelijk’), blijkt de wind van richting te zijn veranderd. Ik denk daar altijd bij: specia... lees meer

  • Dat we vandaag op deze Internationale Vrouwendag aan heldinnen moeten denken, weet ik pas een paar dagen. Niet alleen aan hen denken natuurlijk, maar je natuurlijk ook afvragen waarom je ze heldinnen vindt. Wanneer is iemand een held of heldin? Er staat een huis in brand, je hoo... lees meer

  • Hoe komt het toch dat ik nog steeds licht ga steigeren als ik lees of hoor dat iemand er `netjes en verzorgd’ uitziet of uit moet zien? Ik kom het nu tegen in een artikel over stewardessen, voor mij altijd nog een tamelijk magische beroepsgroep. Die van Virgin Atlantic hoeven ge... lees meer

  • Ben benieuwd wanneer de nieuwe campagne van de overheid begint te werken. Dus die tegen hufterigheid, een woord dat zo náár is dat het samenvalt met de betekenis ervan. Iedereen zal inmiddels weten dat die campagne #Doeslief heet. Van deze naam had ik even last, want ik ben geen... lees meer

  • Op een klein terras lees ik een krant. Hoewel ik dieper dan diep verdiept zit in het wereldnieuws, voel ik ineens een verandering in mijn omgeving. Er arriveert een echtpaar met een erg grote hond, zo’n hond die te veel ruimte nodig heeft, en nu nukkig hijgend onder het tafelt... lees meer

  • Niet uitgeknipt, wel bewaard in mijn hoofd, een foto uit een artikel over wachtkamers in stations. Niet ieder station heeft er een, ook geen wc, en daar willen ze iets aan doen, wat niet raar is in een land dat bij de welvarendste van de wereld hoort. 
    Ik lees dat de geda... lees meer

  • Hoeveel historische momenten maak je mee in je leven? En hoe ga je ermee om? Besef je op het moment zelf automatisch dat het een historisch moment is of komt dat later? 

  • Hier om de hoek is een winkel met uitsluitend lelijke dingen. Daar is warme belangstelling voor, anders zou die er niet zijn. Ik probeer over dit verschijnsel een mening te hebben, maar krijg die niet paraat. Wat er in de etalage van die winkel staat, valt wonderlijk genoeg mees... lees meer

  • Sinds een paar maanden is de vertrouwde pakjesbezorger weer terug in de buurt. Hans. Een periode was de dienstverlening wisselend, bijna allemaal aardige mannen en vrouwen, daar niet van, maar een vaste zorgt toch al gauw voor vertrouwdheid in verwarrende tijden. Altijd veroorza... lees meer

  • Soms moet ik een open deur nog wat verder open zetten. Komt door verbijstering. Of verontrusting. Of allebei. Dit weekend zat ik aan een eettafel waar een gesprek begon met: “Zeg, ik zag dat je in Barcelona was. Je maakte het wel bont. Wie was die vrouw trouwens? Ja, met dat uni... lees meer

  • Gisteren was de laatste dag van de Huishoudbeurs, RAI Amsterdam. Duurde een week. Hoe lang is het geleden dat je daarvan in bijna alle kranten foto’s zag? Lachende vrouwen in meestal degelijke jassen die een product omhoog hielden dat tot dan nog onbekend was en het werk in het... lees meer

  • Altijd wil ik dat de stilte in de wachtkamer van de huisarts iets met me doet, alleen weet ik niet wat. Ik probeer in gedachten verzonken te raken, maar als ik om me heen kijk lukt dat niet. Natuurlijk kan ik mijn ogen sluiten, maar dan is de kans groot dat ik in slaap val, en h... lees meer

  • Je hebt het niet altijd in de gaten, maar als je je ergens aan ergert, erger je je ook aan jezelf. Omdat je het niet in de gaten hebt, weet je niet waarom. Volgens mij omdat je niet goed kunt omgaan met wat er gebeurt, met wat je omringt. Ik kijk naar mezelf, want dan moet je oo... lees meer

Pagina's