In een winkel waar je uitsluitend spelen en spelletjes kunt kopen en ik bijna nooit kom, maar nu wel vanwege pakjesavond, botste ik tegen een vriendin op die ik lang niet had gezien. Ze stond met een doos in haar hand licht wanhopig te telefoneren: “Hoezo een nummer? Ik zie hele... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Onsterfelijk
Al ruim een halve eeuw heb ik een abonnement op de Donald Duck. Soms even niet, maar dat duurde nooit lang. Ik hecht aan vaste waarden. Zaterdag las ik een interview met de hoofdredacteur van de Nederlandse editie. Het gaat over instellingen die ervoor betalen in een avontuur van Donald een rol te spelen. Ik weet dat dit zo is, maar weet dat liever niet. Het zijn altijd zwakke verhalen, omdat er iets te dik bovenop ligt, en dat werkt nooit. Ik heb de indruk dat het weekblad er terughoudend mee omgaat, maar toch: jammer. De hoofdredacteur noemt bijvoorbeeld het Rijksmuseum. En de Hermitage met een tentoonstelling over Peter de Grote. Hij zegt dat de Donald Duck grappig moet zijn, maar dat kinderen er ook iets van moeten leren. Vindt het kind in mij ook. Voorts zegt hij dat ze vanuit het moederbedrijf, Walt Disney in Amerika, scherp in de gaten worden gehouden. Er werd bijvoorbeeld een keer gevraagd of er een verhaal over een donorcodicil kon worden gemaakt. Maar dat mág niet, want in de wereld van Donald Duck gaat er nooit iemand dood. Ik besefte ineens dat ik daar nooit bij stil had gestaan. Ernstige mensen zeggen nu dat het daarom een waardeloze schijnwerkelijkheid is. Lang geleden las ik de roman van Simone de Beauvoir `Niemand is onsterfelijk’. Het boek maakte indruk, ook al herinner ik me er niet veel van. Eeuwig te moeten leven was een kwelling. Het ging daar om één mens. Soms is het aangenaam even door het onvoorstelbare te dwalen: als inderdaad nooit iemand doodgaat, hoe gaan we dan met elkaar om?
Columns
-
-
Bij een fietsenrek met fietsen erin staat een groot geel bord met de tekst Parkeren fietsen. Soms kan ik van dat soort duidelijkheid houden. Ik weet dat ik ergens ben waar dienstbare orde heerst.
-
Soms fiets ik langs het gebouw van het Centraal Bureau voor de Rijvaardigheid (CBR) alleen maar om de opluchting te voelen dat ik daar niet meer naar binnen hoef, waarschijnlijk nooit meer. Alles wat met het rijexamen te maken heeft, hakte er bij mij diep in. 20 jaar geleden, ma... lees meer
-
“Nee, ik ben serieus. Volgende week dinsdag vieren we pakjesavond nog niet. Ik weet het, ik weet het, doen we ieder jaar op 5 december, maar dit jaar niet. Wie zegt dat het per se op 5 december moet. Ja, Sinterklaas is jarig, maar waarom trekken we ons iets van Sinterklaas aan?... lees meer
-
Het kan me verbazen dat ik geen verzet meer voel tegen gebeurtenissen en zaken die me nog niet zo lang geleden wel licht opstandig maakten. Ik heb het trouwens niet over kwesties van het hoogste belang, want die blijven wat ze zijn. Nee, kleine aangelegenheden, maar ja, daar kun... lees meer
-
Lang niet meer gebeurd: voor een winkel aangesproken worden door een jongen of meisje met een klembord en de vraag: “Mag ik u wat vragen?” En dan dus een vraag over de natuur, mensen die het moeilijk hebben, God of voedsel. Waarschijnlijk zijn er nog meer kwesties, maar deze her... lees meer
-
Van de heer Rutte horen we weinig deze dagen. Er is van alles aan de hand met zijn gave land, maar hij houdt zich waarschijnlijk meer bezig met zijn eigen toekomst. Daarover hoorde of las ik afgelopen weekend iets waarvan ik niet weet of het waar is, maar dat redelijk klonk. Iet... lees meer
-
“Je moet een muts kopen.”
Advies van iemand die het goed met me voor heeft. Ik voel altijd lichte irritatie als ik bemoeienis merk met mijn omgang met winterse dagen. Dat zijn het nu nog niet, maar ze komen er waarschijnlijk wel aan, de dagen zijn er nu al voor aan het oefe... lees meer -
Nee, ik wil het er even niet over hebben, over hoe het moet met dit land. Altijd als iemand `dit land’ zegt, weet je dat er iets alarmerends aan de hand is. Je hoort nooit dat in dit land de bloemencorso’s onvergetelijk zijn of dat er in dit land prachtige potloden geproduceerd... lees meer
-
De dagen worden kouder. Op een echte winter hoeven we niet meer te rekenen, er komt van die laffe, natte kilte. Ik merkte het gisteren voor het eerst.
Dus in alle vroegte uit het warme bed op de tast naar de keuken waar het bedieningsding hangt. Daarop moet je je temperatu... lees meer -
Terwijl ik naar het stemlokaal liep, nam ik me enorm voor me op volle kracht te concentreren op de democratische handeling die ik daar ging verrichten. Ik was niet zwevend en zeker van mijn zaak, maar juist daarom. Nonchalance ligt dan gretig op de loer. Dus goed opletten, even... lees meer
-
Gek dat ik niet weet of het voor mij een rol speelt, het uiterlijk van politici, kleding, stand van ogen, mondhoeken. Ik lees er een artikel over en begrijp dat een blauw pak goedaardigheid uitstraalt, maar als je daarbij, als man, een rode das draagt, laat je zien dat je daadkr... lees meer
-
Al die tijd geweten en toch te laat ingestapt, met open ogen. Heb het over artificiële intelligente: AI. Er gebeurt van alles mee en ik ga er nonchalant aan voorbij. Mijn houding is: zien we tegen die tijd wel. Is dom, want wat ik met `tegen die tijd’ bedoel, is al lang de hoogs... lees meer
-
De aankomst van Sinterklaas, de intocht, wil ik graag als een belangrijke gebeurtenis blijven beschouwen. Lukt me niet eens te doen alsof ik dat niet vind. Daarom zette ik zaterdag aan het einde van de ochtend de televisie aan.
Vorige week was ik niet in de gelegenheid het... lees meer -
Meestal lopen we in alle vroegte samen naar de fitnessclub, mijn bevriende buurman en ik. Het is nog donker en stil op straat. Vaak regent het. Een wandeling van een minuut of vijf. Een deel van die tijd hebben we nodig om elkaar te motiveren.