Een dingetje. Zo zeg ik het altijd. Dat ik even voor een dingetje in het ziekenhuis was. Een dingetje hoort er nu eenmaal bij. Maar een dingetje wordt al gauw een ding. Dat komt door de medische molen. Die begint te draaien en jij draait mee. En je kunt er niet uit, net zoals je... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Rolletjes
Op de fiets steek ik fluitend een drukke weg over, vroeg in de ochtend. Een tintelende herfstdag. Op sommige dagen heb je het gevoel dat je meteen al goed bezig bent, dat je er prima voor zorgt dat alles in orde is. Terwijl ik die straat kruis, houden me ineens twee onverwachte vragen bezig. De eerste is waarom ik plotseling méér mijn best moet doen om fietsend vooruit te komen. Het is alsof ik door iets word tegengehouden. De tweede vraag gaat over een dof plofje. Dat hoor ik en ik kijk nieuwsgierig om: mijn tas heeft zich van mijn bagagedrager bevrijd en is op straat beland. Daarin zit mijn laptop. Die tas moet dus snel van de weg. Dat regel ik en terwijl ik dat doe, is ook de tweede vraag beantwoord. Mijn snelbinder heeft losgelaten, om het zo maar eens te zeggen. Die heeft zich in het achterwiel gedraaid. Als ik buk om dat nog meer vast te stellen, floept mijn zonnebril uit mijn borstzakje en dartelt monter over de stoep waar ik inmiddels gearriveerd ben. Ik probeer hem te pakken, terwijl ik ook de fiets wil blijven vasthouden. Lukt. Helder: slappe snelbinder is de oorzaak van dit schrale oponthoud. Ontmoedigende typering: slappe snelbinder. Ik geloof dat er ook mensen zijn die ik zo kan noemen. Als zij gaan spreken hoor ik ook doffe plofjes. Ik pruts de snelbinder los uit mijn wiel en mijmer over de uitdrukking `alles loopt op rolletjes’. Dat dacht ik sterk toen ik mij woning verliet, maar zoiets mag je nóóit zelf denken. Hooguit mag een ander dat over je vaststellen. Maar altijd láter op de dag.
Columns
-
-
Zaterdag zat ik in een stationsrestauratie te wachten op iemand die niet kwam, want zijn trein en de harde wind gingen niet samen. Ik vond het niet erg, want ik houd van stationsrestauraties. Helaas zijn er niet veel meer, ik bedoel dus van die ouderwetse, te fel verlichte, waar... lees meer
-
Gisterochtend hoorde ik een interview met de assistente van couturier Frans Molenaar die vorige week overleed. Zijn dood werd gisteren officieel bekend gemaakt. De vraag aan de assistente was: `U was bij zijn laatste uren, hoe beleefde u die?’ Op de vraag hoe we iets beleven moe... lees meer
-
En toen kreeg hij een naam. En een gezicht, een lachend gezicht. Ahmed Marabet, de agent die door de terroristen werd vermoord in de straat waaraan het kantoor van Charlie Hebdo ligt. Hoe ze daarbinnen tekeer zijn gegaan, daarvan kun je je nauwelijks een voorstelling maken. Wel... lees meer
-
Natuurlijk had mijn column gisteren over de aanslag in Parijs moeten gaan. Toen ik woensdag het verbijsterende nieuws op de radio hoorde, bleef ik nog even luisteren, maar daarna moest ik de deur uit en kwam pas ’s avonds laat thuis.
-
Ineens hoor ik gierende remmen en staat er een politieauto schuin voor me. Ik zit op de fiets en uiteraard rem ik ook, want ik voel dat de overheid en ik ergens contact over moeten hebben. Razendsnel ren ik in gedachten door mijn leven van het afgelopen uur, want daarvoor zat ik... lees meer
-
Gisterochtend vroeg ik me af hoe het zit met mijn blij zijn. Wanneer weet ik: ik ben blij? Soms zeg ik tegen iemand `Blij je te zien’, maar ben ik dan ook blij? Ik bedoel: is het een ander moment dan het moment daarvoor? Misschien moet de vraag nog concreter zijn: wat is blij? W... lees meer
-
Toen ik nog drie keer per week hardliep, deed ik dat het liefst zo ongezien mogelijk. Het leek me immers geen gezicht. Misschien moest je dat soort schaamte voorbij zijn, maar dat lukte me niet. Ik ging in alle vroegte, gehuld in onthutsende sportkleding, de buitenlucht in, ook... lees meer
-
Ook in mijn omgeving hoor ik soms met vertedering spreken over het televisieprogramma Boer Zoekt Vrouw. Ik probeer dat te begrijpen, maar daar slaag ik niet in. Als ik kijk voel ik een mengeling van ongeduld en irritatie en omdat ik daar geen probleem van wil maken, ga ik iets a... lees meer
-
Toen ik nog drie keer per week hardliep, deed ik dat het liefst zo ongezien mogelijk. Het leek me immers geen gezicht. Misschien moest je dat soort schaamte voorbij zijn, maar dat lukte me niet. Ik ging in alle vroegte, gehuld in onthutsende sportkleding, de buitenlucht in, ook... lees meer
-
Nieuwjaarsdag mag van mij altijd snel voorbij zijn. Het is een raar soort `tussendag’ die energie absorbeert zonder dat die energie in iets omgezet wordt. Toen ik niet al te laat wakker werd, had ik meteen behoefte aan een standpunt, geen groot standpunt, maar een kleintje.... lees meer
-
Het is altijd hetzelfde op de laatste dag van het jaar. Dan ga ik dus telkens ontzettend serieus beseffen dat ik iets voor het laatst doe, in dit jaar waarvan bijna geen spat meer over is. Zojuist voor het laatst geschoren. Ik noem maar wat. Ik denk daar iets bij, terwijl ik die... lees meer
-
Er hangt ook iets zwaars in deze dagen. Ik heb het nu niet over de melancholie die bij het einde van het jaar hoort, want iedereen zal een geheel eigen vorm hebben gevonden daarmee leefbaar om te gaan. Nee, het gaat hier weer over sociale vaardigheden die zich schraal kunnen man... lees meer
-
Vrijdagavond waarschuwde de NS op mijn telefoontje: `Morgen zaterdag 27/12 rijdt NS een aangepaste dienstregeling vanwege de verwachte sneeuw.’ Ook al hoefde ik niet met de trein, toch handig te weten. Bovendien voelde ik opluchting. Toen er vorige winter even sprake was van n... lees meer
-
Lang geleden dat ik op kerstavond een kerk bezocht. Er zijn veel mensen die normaal nooit gaan, maar vanavond wel. Dat vinden ze er dan bij horen. Of ze houden van de sfeer die op zo’n avond speciaal is. Snap ik. Paar jaar geleden deed ik een poging, maar ik kon nergens terecht,... lees meer