Over mijn avonturen in een zorginstelling heb ik het liever niet, maar soms moet het, zoals nu, want het is Valentijnsdag.
Als je computer matig functioneert, traag is, moet je die uitzetten en daarna weer aan. Helpt meestal. Zoiets moest er gisteren met mijn hart gebeuren.... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Uitroeptekens
Wat het is, weet ik ook niet, maar vaak kan ik van simpele triomfen opgetogen gestemd raken. Een friteskraam hier in de buurt van het park, daar gaat het om. Het is geen echt gelukt bouwsel, mogal wrakkig, nauwelijks een inspirerende uitstraling, maar ik heb daar geen last meer van sinds ik er vorig jaar een degelijke snack kocht. Het is zondag vroeg in de middag, ik heb een sterke kater en voel dat iets véts wonderen kan doen. Daarom vraag ik om een frietje pindasaus. De uitbater van de kraam is een middelbare Marokkaanse man die een beetje lijkt op een professor zoals we een professor uit oude films kennen: verstrooid en vol gezellige waanzin. Als hij heeft gehoord heeft wat ik wil, zegt hij aandachtig: `Ik heb de pindasaus zélf gemaakt.’ Geen belangrijke woorden, maar ze maken diepe indruk op me. Heb zelfs het gevoel dat ik door zijn pindasaus een stukje verder in mijn leven kom. Goed, dat was een jaar geleden. Gisteren kwam ik er weer langs en zag dat de kraam geverfd was. Nou ja, geverfd, zoiets. Laat ik het zo zeggen: hier en daar moet er sprake zijn geweest van een kwast. Ook hangt er een bord naast de open ruimte van waaruit de de Marokkaanse uitbater de wereld bedient. Dat bord is met een dikke viltstift beschreven. Er staan slechts drie woorden op, maar die mogen er zijn, wat vooral door de uitroeptekens komt. Hier komen ze: `Friet!’ En daaronder: `Friet met!’ Ik weet dat de man nog meer te bieden heeft, onder mee de zelf gemaakte pindasaus, maar dit vind hij even genoeg. En dat is het ook!
Columns
-
-
Wie mij kent, weet dat ik nooit zal zeggen dat vroeger alles beter was. Ook niet iets minder dan alles. Nee zeg. Vroeger bestaat nauwelijks. Ja, in herinneringen, maar als je je iets sterk herinnert, gebeurt het nu weer, misschien niet zo als toen, maar in ieder geval in je hoof... lees meer
-
Veel van de Winterspelen volg ik via de radio. Omdat ik me voorstel wat ik niet zie, volg ik het allemaal intenser en zie ik het dus wel degelijk, want mijn verbeeldingskracht draait op volle toeren.
Voor de race van Sven Kramer gisterochtend, onze tijd, zette ik wel de tel... lees meer -
Gisterochtend zag ik al vroeg een kok op televisie. Een Nederlandse kok die in een schraal verlichte en sobere keuken in Pyeongchang stond. Hij keek bedrukt in de camera en sprak over bitterballen. Hij noemde bitterballen `een emotioneel product’. Hij maakte er tijdens de Winter... lees meer
-
De verpleegkundige heeft een gezellig Brabant accent. We lopen samen naar de ruimte waar wat rond mijn hart wordt onderzocht. Hij vraag of ik weet waarvoor ik kom. Ik zeg dat ik dat weet. Hij vraagt: “Waarvoor komt u dan?” Waarschijnlijk moet hij dat vragen, want misschien zijn... lees meer
-
Grote woorden waaien ons flappend om de oren. Demoniseren. Demythologiseren. Het eerste trekt politicus Baudet bozig uit de kast, maar het is veel te groot voor wat hij bedoelt. Als je kritiek op iemand hebt, voor mijn part forse kritiek, ben je niet meteen aan het demoniseren.... lees meer
-
Eerder schreef ik hier over de typering `mensenmens’. Alles erin is prima bedoeld, maar ik houd er niet van, zeker niet wanneer iemand het van zichzelf zegt: “Ik ben een echt mensenmens.” Waakzaamheid is dan geboden. Heb ik ook wanneer iemand lachend roept: “Eigenlijk ben ik een... lees meer
-
Met belangstelling kijk ik altijd naar rolverdelingen tussen mensen in het openbare leven. Wie heeft de leiding? Hoe gaat het met de hantering van kritiek?
-
Als ik op zaterdagochtend thuis ben, luister ik meestal naar het radioprogramma De Taalstaat, gepresenteerd door Frits Spits. De naam zegt het al, het gaat over onze taal, over taalkwesties. Het kan me niet lang genoeg duren.
-
Mijn vader had een broer die een man de wereld was. En niet zo’n beetje ook. Hij was overal op die wereld geweest, reisde nog steeds rusteloos en zat vol stralende verhalen. Er waren ook veel vrouwen en dat waren andere vrouwen dan die ik uit mijn omgeving kende. Ook van de were... lees meer
-
Dinsdag scheurde ik een artikel uit deze krant. Het ging over rijtjeshuizen, een interview met Friso de Zeeuw, die tot voor kort hoogleraar gebiedsontwikkeling was. Hij breekt een lans voor de rijtjeshuizen, voor zover dat nodig is, want hij is stellig van mening dat mensen die... lees meer
-
Patiënten van de fysiotherapeut worden steeds jonger. Komt ook door het bijna voortdurende getuur naar beeldschermen en – schermpjes. Aan mijn bureau zit ik ongeveer de hele dag voor een beeldscherm, is mijn werk, maar ik plak niet staand of lopend aan de apparaatjes. In bed kij... lees meer
-
Misschien moet ik eraan wennen, maar dat wil ik niet. Ik bedoel dat ik in kranten en tijdschriften artikelen zit te lezen waarvan ik nauwelijks iets, eigenlijk niets begrijp, terwijl ik door de bank genomen best veel begrijp en ook tot de doelgroep van de krant of het tijdschrif... lees meer
-
Bij de dood van de oprichter van Ikea, Ingvar Kamprad, hoop je toch even dat hij in zijn testament heeft laten zetten dat alle vestigingen van zijn bedrijf gesloten en verkocht moeten worden. En dat van de opbrengst iets moois voor de wereld gedaan moet worden. Ik weet dat het e... lees meer
-
Vlak voor sluitingstijd sta ik zaterdagmiddag voor een bloemenkraam. De eigenaar en zijn vrouw zijn met bezem en sop in de weer. Ik kom hier niet vaak en als ik heb aangewezen wat ik wil, witte ranonkels, weet ik ook weer waarom dat is, dat ik er niet zo vaak kom dus. De uitbate... lees meer