Gek dat ik denk dat ik geen stukje meer moet schrijven over het openbaar gebruik van de mobiele telefoon, terwijl het in veel gevallen een vorm van zachte hufterigheid is. Over andere hufterigheid schrijf ik wel, niet te vaak trouwens, want ik wil het hier graag licht houden. Toch moet ik hier soms wat kwijt over een kwestie waarvan ik last heb. De mobiele telefoon probeer ik echter te vermijden. Misschien ook omdat ik het een open deur vind daarover te zeuren. Ik heb het liever over oplossingen dan over problemen.
Gisterochtend hoorde ik op de radio een gesprek met een Elvisimitator. Daar zijn er veel van. Ook in Nederland. Kun je inhuren voor een feestje. Deze Elvisimitator wordt geprezen om zijn Elvispak. We weten dan wat er bedoeld wordt: een wit pak met nogal wat versiering erop en een riem waarmee je een stier in bedwang kunt houden. De Elvisimitator bevestigde de kwaliteit van zijn pak en zei dat het een originele replica was. Vond ik interessant gezegd: originele replica.
Waar ik vandaag 40 jaar geleden was toen ik hoorde dat Elvis was overleden, weet ik niet meer, terwijl je zoiets hóórt te weten. Wel dat ik het zo’n vréémd bericht vond. Meer nog dan ik diep geschokt was. Misschien kwam dat laatste ook omdat ik niet lang daarvoor een zangshow van hem had gezien, op televisie uiteraard, en toen dacht ik: ja, als je je leven zo belachelijk maakt, kun je beter dood zijn.
Het is niet belangrijk, maar de plek waar de glas- en papierbak staan is er zelden een met een vrolijk stemmende uitstraling. Komt misschien ook door wat je daar doet. Is nuttig, zeker, maar er is ook iets armzaligs aan de hand zonder dat te zeggen valt wat dat is.
De eerste dagen na mijn terugkeer van vakantie ben ik altijd nogal innig met mijn eigen leefomgeving bezig. Hoe lang ik weg ben geweest, doet er niet toe. Ik ben graag thuis en wil dan ook goed tot me laten doordringen hoe alles rond thuis er ook weer uitziet. Ik loop met nieuwe aandacht door de buurt en ga bijvoorbeeld even de muziekwinkel binnen, niet alleen om te kijken of er nieuwe muziek is waarvan ik kennis moet nemen.
De laatste keer dat ik een nieuwe fiets kocht, was twintig jaar geleden. Ik fietste erop naar huis en riep in de gang: “Kom even naar mijn nieuwe fiets kijken.” Toen ik weer buiten kwam, was de fiets weg. Eigen schuld, voor die halve minuut had ik hem niet op slot gezet. Ik was geschokt door de dynamiek van deze gang van zaken, ook omdat ik naar links en rechts kijkend niemand met de fiets zag. Daarna kocht ik alleen maar tweedehands rijwielen. Die werden ook op ongelukkige momenten gestolen, maar daar raakte ik aan gewend.
Was maar een klein artikel in deze krant dinsdag, maar er stond een keiharde kop boven: ‘Schoolbank bron van lichamelijke ellende’. Ik was meteen bij de les en dacht aan de secundaire arbeidsvoorwaarden in mijn leerplichttijd. De schoolbank was een van die secundaire voorwaarden. In het artikeltje van dinsdag las ik dat kinderen rug- en nekklachten kregen. Komt door onderuitgezakte houding.
Hoe we in elkaar zitten blijft een vraag die me onophoudelijk fascineert. Nu lees ik een artikel over een Engelse professor die een deskundige is in smaak wanneer het gaat over eten en drinken. Hij heet Charles Spence en is gastrofysicus. Hij publiceerde een boek waarin hij schrijft over de invloed van al onze zintuigen op wat we lekker vinden of juist niet.
Als je een paar weken weg bent geweest, heb je thuis altijd meteen een gevoel van achterstand. Komt ook door het huis. Dat maakt de indruk in de steek gelaten te zijn. Daarom ruikt het er ook anders dan toen je vertrok en het ontrouw liet voor wat het was. Er hangt ook een stilte die niet van jou is.
Als je vanuit Spanje bijna in Frankrijk bent, richting Bordeaux, is er nog één benzinestation waar het ontzettend druk is, wat komt doordat de benzine in Spanje erg goedkoop is. Mijn tank was bijna leeg, ik was daar heus niet vanwege de goedkope benzine, kom op, ik heb wel wat anders aan mijn hoofd. Wat ik aan mijn hoofd had, terwijl ik daar in een lange rij voor de benzinepompen stond te wachten (nog nooit gedaan!) was de gedachte dat het eindelijk afgelopen was met mijn gebrekkige Spaans.
