In mijn kindertijd in Nijmegen was het de normaalste zaak van de wereld dat je bijna iedereen vandaag met een askruisje zag lopen. Carnaval was voorbij, er begon een nieuwe tijd die veel ernstiger was. Dus allemaal naar de kerk. Ik ging met de klas, naar de kerk op de Berg en Dalseweg. De pastoor die er de dienst uitmaakte, praatte zo Brabants dat je hem nauwelijks verstond, zeker niet wanneer hij routinematig sprak, wat al snel het geval was wanneer hij op een paar honderd kinderen en volwassenen een askruisje moest plaatsen.
Welke minister gáát hier dan over, vroeg ik me gisterochtend af toen ik op de radio hoorde spreken over carnavalsoptochten die vanwege de harde wind werden afgelast. De verslaggever had gevoel voor dramatiek, want zei tegen een van de betrokkenen: `Daar gaat dus het levenswerk van één jaar.’ Hij doelde uiteraard op de praalwagens. Ik probeer me in de situatie te verplaatsen. In een loods ben je een jaar bezig geweest met een kolossaal geinig ding op wielen. Niet dagelijks, maar een paar keer per week.
Zondagochtend, tamelijk vroeg, het is nog niet zo lang licht: ik zit voor het raam naar de stille straat te kijken, een tijdsbesteding die goed is voor mijn gedachten, en ineens komt er beweging in de straat: een zeer bejaard echtpaar passeert mijn raam. `Passeren’ is een te beweeglijk woord, het verplaatst zich in peuzeltempo. Een man en een vrouw, hij is veel groter dan zij, maar zij vangt dat verschil in haar omvang op. Ze hebben geen last van hun trage voortgang. Nee, het is aan hen te zien dat ze het prima vinden dat het niet anders kan dan zo.
Minister Van der Steur hoeft niet voor álles op zijn sodemieter te krijgen. Ik zeg er meteen bij dat ik geen fan ben. Eerder deze week zag ik in Brandpunt een portretje van hem. Het was niet duidelijk wat het moest aantonen, maar misschien viel er ook niets aan te tonen. De minister kan goed bloemschikken en is volgens marktkooplieden `gewoon een aardige man’. Aan het woord kwamen verder een licht gehavende wijndrinkvriend en een schoenmaker. Die laatste vertelde dat de minister toen hij nog student was, schoenen voor hem gemaakt had.
Voor me liggen de 6 tips `voor een prettige carnavalsviering’. Niet dat ik aan carnaval doe, maar het interesseert me wel. Bovendien weet je nooit waarin je per ongeluk verzeild raakt. Vorig jaar moest ik met carnaval naar Maastricht. Ik had daar wat te doen op de toneelschool, maar had niet aan carnaval gedacht. En daar moest ik wel aan denken toen ik het door het station liep en daarna in het daglicht stapte.
Niet iedere dag sta ik erbij stil dat we in een afroepeconomie leven. Daarin heet de niet-officiële klusjesman een `jobber’. Als ik het goed begrijp moet een jobber een man of vrouw zijn die alles kan, in huis, zonder ervoor geleerd te hebben. Tussen de 15 en 20 euro per uur. Er zijn websites voor en apps natuurlijk, maar telefonisch afspreken kan natuurlijk ook. Of er veel nieuws onder de zon is, kunnen we, geloof ik, niet zeggen. Deze klusjesmannen waren er altijd al. En klusjesvrouwen, haast ik me eraan toe te voegen, hoewel ik er nog nooit een over de vloer heb gehad.
Als democraat zit ik met veel in mijn maag. De meeste van die kwesties komen voort uit de vraag: wat nu te doen? Die vraag kan nuttig zijn, niet altijd. 6 april. Het referendum over Oekraïne. Toen het referendum voor het eerst ter sprake kwam, in een praatprogramma, lette ik niet goed op. De keren daarna ook niet. Ik dacht dat het zo’n vaart niet zou lopen. Gewoon een ideetje, over een paar weken weer vervlogen. Dat kwam vooral door de woordvoerder van de initiatiefnemers, Jan Roos.
Al twee keer overkwam het me, kort achter elkaar: ik loop van het station naar huis en heb een bos bloemen bij me. Die heb ik gekregen van de organisatie waar ik eerder op de dag voorgelezen heb uit mijn boeken en daarover iets heb verteld. Ik krijg daar geld voor, maar ook bloemen. Of wijn. Het zijn bijna altijd nogal lelijke bloemen, maar dat vind ik niet erg, want niets is écht lelijk, je moet soms alleen een beetje beter kijken. Goed, met die bloemen loop ik dus naar thuis. Ik doe altijd mijn best ze op en waardige manier vast te houden.
Graag sta ik vroeg op, pak de ochtendbladen van de deurmat, zet de radio aan, kopje koffie erbij, kijk een tijdje naar de lege straat, haal diep adem en begin dan echt aan de dag. Ik hoor iemand iets zeggen op de radio, maar stuit dan op een verschijnsel dat zich de laatste tijd vaker voordoet. Of andere mensen er last van hebben, weet ik niet. Wat ik wil zeggen is dat ik soms geen contact kan krijgen met de informatie die tot me komt. Neem bijvoorbeeld wat er op de radio gezegd wordt. Ik hoor het heus wel, maar heb geen idee waarover het gaat.
Europese afspraken zijn bepaald geen huis-tuin-en-keuken-afspraken. Je gaat bijna automatisch rechtop zitten, terwijl je kijkt alsof je je zondagse pak aan hebt. Ik weet niet hoe vaak er Europese afspraken gemaakt worden, maar knik instemmend nu ik lees dat een Europese afspraak inhoudt dat rookwaren er steeds angstaanjagender uit gaan zien. Ik rook zelf niet en vindt dat iedereen het zelf moet weten, maar als er toch al ernstige waarschuwingen op de verpakkingen staan, mogen ze rustig nog ernstiger worden.
