Geweldig woord: bimbobox. Is het aapjesorkest dat in V&D stond, in Arnhem, in een feestelijke vitrine, ook in Nijmegen – ik kon er als kind doodstil naar kijken, verheugde me erop als ik aan de hand van mijn vader of moeder naar het stadscentrum liep. Moest je er een dubbeltje in gooien? Lang geleden dat ik er een zag, maar het is ook lang geleden dat ik in V&D kwam, en nu kan het meer. In de Arnhemse editie van deze krant las ik vrijdag dat de bimbobox vorige zomer is gestolen.
Het heeft iets: je hebt een, laat ik zeggen, openbare carrière en daarin doe je iets waardoor die carrière mislukt, dus door eigen schuld. Iedereen weet dat, want alles is geregistreerd door de media. Je zit daarna met de gebakken peren. Nu kun je naar die gebakken peren blijven kijken, maar je kunt er ook iets mee doen. Ben daar een groot voorstander van. Als je bij de pakken neerzit neem je het leven niet serieus. Of véél te serieus – ligt er maar aan hoe je het bekijkt.
Of ik het verontrustend moet vinden, weet ik nog niet, maar het hakte erin toen ik las dat 95% van de artsen en 92% van de verpleegkundigen vinden dat het publiek te hoge verwachtingen heeft van de geneeskunde. Via een paar niet al te lange omwegen kom je dan ook terecht bij de vraag hoe je denkt over een levensverlengende behandeling. Nogal wat artsen raden die veel patiënten aan, terwijl het voor henzelf niet hoeft, als ze in de schoenen van die patiënten stonden. Was allemaal te lezen in het vakblad Medisch Contact van woensdag. Een onderzoek dus.
Veel te vaak horen we `Lijkt me wel leuk, ja’. En vervolgens gaat er iets gebeuren wat met die woorden te maken heeft, vakantie, stadsautootje, beeldhouwwerk in de voortuin, tatoeage over de gehele borst, themafeest (`jaren zeventig’), raar hoedje, vijver. Ik noem maar wat. `Lijkt me wel leuk, ja.’ Ik voel me een beetje neerslachtig worden als ik het hoor. Zelf ben ik meer van: of wel, of niet, maar niet er tussenin. `Wel leuk ja’ is er tussenin. Is me te lauw. Daarom ben ik blij met het initiatief van een kinderboerderij in Duiven.
Het moet makkelijk zijn grappen te maken over de subsidie die een ondernemer uit Elst krijgt om toiletrollen te drukken waarop argumenten staan tégen een verdrag van Oekraïne. We hebben het uiteraard over het referendum 6 april, een tamelijk zinloze gebeurtenis, want er zullen te weinig stemmers komen om dat referendum geldig te laten zijn. En de regering hoeft zich niets van de uitkomst aan te trekken. De ondernemer is `een bezorgde Nederlander’. Raar dat er geen grapje in me opkomt. Misschien zijn er ook mensen verontwaardigd. Ze zeggen `en dat van onze centen’.
Altijd interessant hoe we omgaan met meningen. Je kunt er natuurlijk over in gesprek gaan. Zelf vind ik dat de beste gang van zaken. Dus als een menig het begin is van een gedachtewisseling. Maar ik geloof dat we meningen steeds moeilijker vinden. We gaan er vreemd mee om. Iemand geeft een mening en dan zeg je bijvoorbeeld: `Goed dat ik het weet. Ik kom er later op terug.’ In principe is er niets aan de hand met deze reactie, maar in 9 van de 10 gevallen wordt er later niet op teruggekomen. De reactie `Goed dat ik het weet’ is voldoende.
Moet Sesamstraat nu helemaal weg of hoe zit het? Het prachtige programma is al weggemoffeld op een zijspoor, misschien is het gewoon té goed, en kan deze tijd dat niet hebben. Het spijt me soms dat ik te vroeg geboren ben. Graag was ik met Sesamstraat opgegroeid. Misschien was ik dan wat losser uit mijn kindertijd gestapt. Ik vraag me af welke kinderprogramma’s mijn generatie opvoedde - dat is het woord dat ik er even bij pak, opvoeden. Natuurlijk deden mijn ouders dat, heb ik niets over te klagen, helemaal niet, maar van Sesamstraat had ik vast wat extra bagage gekregen.
Laatst stond ik bij vrienden thuis voor een kolossaal televisiescherm te tennissen. Niet echt, net alsof. De bal op het scherm reageerde op mijn bewegingen en ook was er een tegenstander. Die stond naast me, maar ook op het scherm tegenover me. Ik kan zoiets moeilijk uitleggen, daarom maar een korte samenvatting: ik vertoonde tennisdynamiek zonder echt te tennissen. Is de gewoonste zaak van de wereld, maar ik moest er even aan wennen en zei net iets te vaak en net iets te lacherig dat ik het raar vond. Je hebt zoiets ook met schaatsen.
Graag volg ik de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Ver weg, maar ook helemaal niet. Gaat ons ook aan, op den duur. Jammer dat hier alleen fragmenten van de toespraken van de kandidaten worden uitgezonden. Als ik tijd heb, wil ik er geen woord van missen. Zeker niet wanneer de familie van de kandida(a)t(e) in de buurt van het spreekgestoelte staat. De opgetogenheid van het begin van zo’n toespraak stemt me altijd monter. Volgend jaar zijn er hier nieuwe verkiezingen, misschien eerder, je weet het nooit, maar dat is niet te hopen.
In mijn kindertijd in Nijmegen was het de normaalste zaak van de wereld dat je bijna iedereen vandaag met een askruisje zag lopen. Carnaval was voorbij, er begon een nieuwe tijd die veel ernstiger was. Dus allemaal naar de kerk. Ik ging met de klas, naar de kerk op de Berg en Dalseweg. De pastoor die er de dienst uitmaakte, praatte zo Brabants dat je hem nauwelijks verstond, zeker niet wanneer hij routinematig sprak, wat al snel het geval was wanneer hij op een paar honderd kinderen en volwassenen een askruisje moest plaatsen.
