Ome Willem! Altijd fijn zijn naam te horen. Hij wordt lijstduwer voor D66 in Den Haag. Goed voor Den Haag, voor D66 en ook voor Nederland. Het vertrouwen in de politiek moet terugkomen. De grote partijen in de landelijke publiek bedierven het met de lamlendige kabinetsformatie en frisse beloftes die loos blijken. De lokale overheid heeft het ook niet makkelijk. Komt door corona, want bijna alles komt door corona. Nog even en de landelijke politieke zal zich de gemeenteraadsverkiezingen toe-eigenen. Gebeurt altijd. Dat maakt die verkiezingen troebel.
Toen ik deze week de fascinerende documentaire zag over alles rond de verloving en het huwelijk van Willem-Alexander en Máxima, moest ik ook even aan De Dijk denken. In 2006 schreef ik een boek over die band en sprak ik vaak met de manager, Jantien Keunen. Die vertelde dat De Dijk gevraagd was om op het koninklijk huwelijksfeest op te treden. Willem-Alexander was fan, misschien nog steeds.
De openingsceremonie van Olympische Spelen zit ik nooit helemaal uit, maar ik verheug me er wel op en ik blijf zeker bij de les tot de Nederlandse vlag binnen wordt gedragen. Er worden dan gevoelens in me wakker waarvan ik voor en na dat moment nooit zo veel merk. Er zit ook vage ontroering bij. En trots natuurlijk. Ook vertedering. Komt door een van de vlaggendragers, kunstrijdster Lindsay van Zundert. De andere is Kjeld Nuis, maar hij is een oude rot, zoals dat heet, Lindsay van Zundert niet, deze week zeventien geworden.
O ja, vorig jaar was er in deze tijd de avondklok. Veel mensen vonden dat lastig, ik niet zo. De avonden waren overzichtelijker dan daarvoor. Bezoek bleef niet zitten tot het eerste ochtendlicht, zelf hoefde je je ook niet af te vragen of je er nog even uit zou gaan, je verzette je zinnen gewoon thuis. Ik zag natuurlijk ook wel de nadelen: ons leven werd er kleiner door. En benauwender. Er kwamen minder avonturen op je pad.
Kan een lichte vorm van liederlijkheid niet verfrissend zijn voor de vaderlandse politiek? Met vrolijke afgunst neem ik altijd kennis van Britse schandalen, de premier die met werkgerelateerde borrels op volle kracht op zijn ondergang afstevent. Uitstekende uitdrukking ook: werkgerelateerde borrels. Hoor je hier haast nooit iets over, alles blijft keurig.
Als de Haringvlietsluizen gesloten worden, weten we dat het binnenblijven geblazen is. Ze zijn er pas vijftig jaar, maar als ze op slot gaan, is die waarschuwing steviger dan code oranje of geel. Kan het mis hebben, maar volgens mij waren die codes er vijftig jaar geleden nog niet. Nee, de Haringvlietsluizen! Ook wel genoemd: de kraan van Europa. Ja, dan hébben we het ergens over.
Tijdens de tweede feministische golf werd ik volwassen en vond ik een plekje in de verwarde samenleving, in de jaren zeventig, in Nijmegen. Dat laatste moet erbij, want daar was de feministische golf meer dan alleen maar een golf. Geen tsunami, maar kwam er wel een beetje bij in de buurt. Wanneer je als man de deur voor een vrouw openhield, kon je al een hengst voor je kop krijgen, want dan was je in gedachten vast met grensoverschrijdende vrouwonvriendelijke activiteiten bezig.
In Nederland zijn de mooiste beroepen van de wereld te vinden. Wat bijvoorbeeld te denken van een werkgelukcoach. Geruststellend te weten dat die bestaan. Ik las een artikel over baaldagen en daarin komen werkgelukcoaches aan het woord. Veel mensen vinden de zaterdag een aangename dag, daarom is er alle ruimte even bij de baaldag stil te staan, want voordat je er erg in hebt is het weer maandag.
Benieuwd hoe over een maand of tien of volgend jaar op de coronatijd terugkijken. En dan ga ik er vanuit dat die tijd voorbij is, kan best zijn dat het nooit helemaal het geval is, misschien ben ik weer belachelijk optimistisch. Toch denk ik er graag over na. “Weet je nog dat om tien uur ’s avonds het leven van die dag voorbij was.” “Weet je nog dat we elkaar nauwelijks mochten aanraken?” “Weet je nog dat we niet bij onze ouders op bezoek konden?”
Je moet uitkijken als je ergens lacherig over wilt doen. Voordat je er erg in hebt ben je aanstootgevend fout bezig en kun je het pand beter verlaten om in de frisse buitenlucht weer bij zinnen te komen. Ik heb het met wat ik over het sprookje Sneeuwwitje en de zeven dwergen hoor. Daar wordt opnieuw een film van gemaakt, maar daartegen is protest gerezen. Die dwergen kunnen niet meer. Te ouderwets en ook discriminerend.
