In een hoek van het café speelt een jazzband, vier mannen, trompet, bas, gitaar en drums. Het is namiddag. Herfstlicht vloeit door de ramen, van dat mooie licht van oud goud. In het café is het niet druk. Ik ga met een krant in een andere hoek zitten, schuin tegenover de musici. Hun muziek past bij het betoverende licht, zacht melancholiek. Kort samengevat: kleine, tere momenten van topgeluk. Ze overkomen je zomaar. Zoiets valt ook niet te regelen.
“Ja, sorry hoor, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar.” Iedereen zal deze woorden kennen. Misschien zeg je die soms. Of zegt iemand anders ze tegen je. Meestal is er iets gebeurd wat misschien niet had moeten gebeuren. Excuses zijn nuttig en gewenst. En dan komt het dus: “Ja, sorry hoor, maar zo zit ik nu eenmaal ik elkaar.”
Weer een woord dat ik niet kende. Ik kwam het gisteren tegen in deze krant in een artikel over pretwinkelen. Dat laatste woord had ik ook nog nooit gehoord, maar het is een uitstekende vertaling van funshoppen. Wel weet ik zeker dat ik het nooit zal zeggen, pretwinkelen. Pret vind ik trouwens iets dat je zomaar overkomt, het is moeilijk te plannen, volgens mij dan, er zullen vast mensen zijn die daar erg goed in zijn.
Nieuw woord geleerd! Kwam het tegen in een interview met Wouter Bos, lang geleden PvdA-leider en daarna hoog in van alles. Hij is voorzitter geworden van de wielerbond KNWU, niet omdat hij veel van wielrennen weet, maar omdat hij `de boel’ goed bij elkaar kan houden. Dat moet in de politiek ook, zegt hij. Merken we de laatste maanden weinig van, maar Wouter Bos is qua politiek van een andere tijd. Dat een voorzitter van een organisatie niet per se verstand van `de inhoud’ van die organisatie hoeft te hebben, zie je vaker.
Soms is de mate van tragiek moeilijk in te schatten. Ik heb me zeer gehaast om in Eindhoven een trein te halen, moet bovendien nog werken en nestel me in een stiltecoupé, klap het tafeltje uit en plaats daar mijn laptop op. Het regent hard en als je binnen zit, is dat een prima omstandigheid. Dan klinkt er een fascinerende vrouwenstem luid door de omroepinstallatie: “Beste reizigers, namens de machinist moet ik u het volgende meedelen: we kunnen nog niet vertrekken, want er loopt een persoon langs de rails. Zodra ik meer informatie heb, laat ik u dat weten.
Met het woord `procedure’ heb ik vooral slechte ervaringen. “Dat is nu eenmaal de procedure.”Als iemand dat zegt, weet ik dat iets écht niet zomaar gaat, dat het belachelijk is dat ik dacht alles met een simpel telefoontje te kunnen regelen. Nee, eerst een formulier, dan laten weten dat je het formulier ontvangen heb, formulier terugsturen en vervolgens rekening houden met een administratieve periode van vier weken en als je daarna een reactie krijgt, is dat een `voorlopige reactie’, want “Dat is nu eenmaal de procedure”.
Van het 70-jarig jubileum van de televisie in Nederland zag ik weinig, ja, zaterdagmorgen een spatje van Voor De Vuist Weg van Willem Duys, dat bij ons thuis met grote aandacht bekeken werd. Ik zag vooral onze huiskamer van toen voor me, de stoelen, wat er aan de muur hing, de verlichting. En natuurlijk mijn ouders, mijn vader met een krant voor zich want die keek zogenaamd niet.
Iemand heeft dus ook geklikt dat Sigrid Kaag tijdens een van die hoogst belangrijke gesprekken op haar iPad kussens voor thuis zat te bestellen. Deed ze zelf niet moeilijk over, moest nu eenmaal gebeuren, ze zei het gewoon. En dat werd dus gelekt. Náár woordgebruik vind ik dat, behalve als het over een kraan of het dak gaat, maar zo heet het in die kringen: lekken. Zo’n lek moet eigenlijk dicht, maar ja, wie doet dat?
Terwijl ik van van alles op mijn bureau stapeltjes maak en spinnend vaststel dat ik zo de boel aan het opruimen ben, vind ik een stukje dat ik uit een krant scheurde, lang geleden want het heeft een oude kleur. Een scheursel uit een pagina waarboven CORONA NIEUWS staat en boven het stukje: Tips voor thuis. De eerste: 'Zorg voor structuur in de dag. Zet de wekker, sta op tijd op, ga douchen, pak een ontbijt en begin aan de dag.’ Ik merk dat ik knik tijdens het lezen van die woorden. Kan ik nu ook wel wat mee.
Doe het niet zo vaak meer, ’s ochtends vanuit bed de televisie aanzetten. Gisteren per ongeluk wel. In het programma voor Wakker Nederland kwam ik in een gesprek over James Bond terecht. Een amusementsdeskundige was naar de première gegaan, maar kon er verder niets over zeggen, want door de mensen daar aan tafel lachend begrepen werd. Ook door mij trouwens. Vervolgens kwam er de vraag aan de orde: moet James Bond door een vrouw worden gespeeld? De acteur die het de laatste keren heeft gedaan, stopt ermee, maar uiteraard mag de reeks niet ophouden.
